Weblog september/oktober 2019
20 oktober 2019
Ik ben inmiddels al weer een weekje thuis en moet mijn laatste week nog beschrijven.
Op maandag zou ik weer een gesprek hebben met Social Welfare, hoewel volgens mij alles wel duidelijk is. Halverwege de ochtend werd ik toen gebeld door mijn contactpersoon dat het gesprek niet doorging. De persoon van Social Welfare waar ik het gesprek mee had was de hele week de stad uit. Toen besloot ik mezelf maar te verwennen en te gaan lunchen bij een duurder hotel, in de hoop dat ik daar een paar wilde dieren zou zien. Helaas waren die er niet maar wel lekker gegeten.
Dinsdagochtend ben ik met een Australische vrijwilliger meegegaan naar school. Hij heeft drie weken medische projecten gedaan en zag daar heel veel mensen met wonden die niet goed verzorgd werden. Deels is dit te wijten aan onwetendheid bij mensen men blijft toch vasthouden aan oude gewoontes. Maar deels is het ook te wijten aan middelen die ze daar niet hebben, een wond schoonmaken als er weinig tot geen water is blijft lastig. Deze vrijwilliger is op zoek gegaan naar alternatieven en heeft in de drie hoogste klassen van een school zijn les gegeven. Erg indrukwekkend om te zien. Vooral omdat de kinderen eerst niet heel veel zin hadden, maar toen ze merkten dat ze wisten waar het over ging steeds meer gingen luisteren.
Woensdag ben ik weer met Tammy meegegaan naar haar school, de laatste keer dit jaar. Om de kinderen, natuurlijk vooral Abel, nog een keer te knuffelen, Tammy’s team gedag te zeggen en mijn grootste liefde daar, hond Smigol gedag te zeggen. Tammy heeft er twee honden rondlopen Smigol ken ik al vanaf dat hij een pup is, Floyd de andere woont sinds een paar weken op de school. Aangezien het zo droog en stoffig is zijn de honden behoorlijk vies. Ik stelde in mijn eerste week al voor om de honden te wassen, zodat ze in elk geval even schoon zijn. Deze laatste ochtend heb ik met John, de caretaker van het terrein van de school, beide honden gewassen. In het begin vonden ze het maar niets maar daarna renden ze wel heel blij rond.
Daarna moest ik snel terug naar de stad want de zoektocht naar een generator was eindelijk afgelopen. In een winkel hadden ze generators binnen gekregen en wij konden er eentje kopen. Een die met een volle tank een maand lang de watertank kan vullen, zodat er in elk geval weer water op het land van Lilato is. De Zambianen die bij me waren hebben een hoop lol gehad om mij die dag denk ik. Want hoe kan je niet weten wat er allemaal komt kijken bij een generator, als je die koopt. In elk geval geprobeerd om het de caretaker van ons stuk land zo makkelijk mogelijk te maken om de watertank te vullen. Nu dus een lange kabel, zodat de generator bij het grote huis kan blijven staan en de kabel naar de watertank gaat. Zo is er minder kans dat hij weer gestolen wordt. Met het water dat opgepompt werd meteen de zwakste boompjes water gegeven.
Later woensdagmiddag heeft het even regent of misschien beter te zeggen, heeft het even gespetterd. Hopelijk komt er snel meer.
Donderdagochtend moest ik weer terug naar de school van Tammy, omdat ze woensdag vergeten was foto’s te maken van mijn en alle kinderen, mij en Abel en mij en de honden. Meteen daarna weer terug naar het centrum omdat ik nog een afspraak had met Cathy over hoe we nu verder moeten. Social Welfare moet het huis nu registreren en wil daarna pas regelen dat Lilato Zambia een NGO wordt. Dan kan Lilato Zambia pas een bankrekening openen. Wij willen graag dat die bankrekening zo snel mogelijk geopend wordt, dit blijft een puntje waarbij we schijnbaar langs elkaar heen praten. Aangezien een bankrekening nodig is voor het eigen geld voor Lilato Zambia, zodat ze niet 100% afhankelijk blijven van ons heb ik nu gezegd dat er geen kinderen in het huis mogen wonen zolang Lilato Zambia geen eigen bankrekening heeft. Hopen dat ze daar nu wat vaart achter gaan zetten.
Vrijdagochtend ben ik met mijn contactpersoon van Social Welfare en mijn favoriete taxichauffeur boompjes gaan kopen om die te planten bij het huis. Inmiddels staan er wel een aantal boompjes, echt groot zijn die nog niet. Het is wel een beetje oppassen in deze tijd want als er wel fruit aan de bomen komt kan het olifanten aantrekken. Voor zover ik heb gezien zitten de olifanten voornamelijk aan de andere kant van het centrum. Maar dat hoeft natuurlijk niets te zeggen.
Vrijdagmiddag met Tammy gaan lunchen en vrijdagavond met een groepje uit eten gegaan, een soort afscheidsetentje. Zo wil ik het eigenlijk niet meer noemen want ik kom toch wel weer terug 😉
Zaterdagochtend nog met Tammy, een van de vrijwilligers en een vriend van Tammy gaan ontbijten bij dat iets luxere hotel. Nu werden we wel getrakteerd op overstekende olifanten en giraffen. Dat blijft toch mooi om te zien!
Daarna ben ik door Cathy en Tammy afgezet bij het vliegveld.
Dat waren weer vier mooie weken, hoewel ook wat harder deze keer. Met name omdat het effect van global warming in Afrika een stuk duidelijker zichtbaar is. Deze week hoorde ik dat de elektriciteit nu dagelijks 12 uur wordt afgesloten en dat wordt alleen maar meer zolang er geen regen komt.
7 oktober 2019
Afgelopen maandag met de mensen van Social Welfare naar het huis gegaan, zij moeten nu een rapport schrijven om op de sturen naar het hoofdkantoor van de provincie. Het huis moet dan officieel geregistreerd worden. Daarvoor moesten ze het hele huis beschrijven. Ze waren best wel blij met hoe het er nu uitziet. Vooral ook omdat er door de dreigende hongersnood hier steeds meer kinderen op straat belanden.
In elk geval zijn ze nu een en al medewerking. De rest van de week heb ik regelmatig gesprekken gevoerd met Social Welfare over hoe we (ze) het huis gaan runnen. Ook dat beginnen ze te begrijpen, zij moeten het runnen, dus zij bepalen de regels. Ze willen nu bij bepaalde dingen nog wel mijn mening weten, daarna zeggen ze zelf al, dat zij het mogen bepalen, omdat zij het runnen. Als we het allemaal overal mee eens zijn sturen ze het rapport op en moeten ze wachten op de reactie. Een aantal mensen sputtert nog wat omdat volgens hen het huis niet volledig is ingericht. Er moet meer speelgoed bij, boeken en van alles om de kinderen bezig te houden. Dat is er nog niet maar staat klaar in een container van een ander project, wat geopend wordt als het project daar nog een schoolgebouw heeft. Op mijn opmerking of belangrijker is dat de kinderen in het huis kunnen wonen, nu leven ze immers op straat, of dat ze dan ook kunnen spelen hadden ze niet echt een antwoord.
Het is goed om te zien dat sommige eisen en wensen vanuit de Westerse Wereld hier naar toe komen, al slaan ze er soms een beetje in door.
De rest van de week zijn we vooral opzoek geweest naar een generator. De oude was regelmatig kapot en is een paar weken terug gestolen. Als de kinderen in het huis gaan wonen moet er wel altijd toegang zijn tot water, dat is dan weer mijn Westerse eis, de Zambianen wijzen dan naar de handpomp op twintig minuten lopen, die voldoet ook wel. Soms druk ik mijn mening wel door 😉
Een generator vinden is nog niet zo makkelijk, aangezien door het tekort aan stroom iedereen nu een generator wil. Nu is er een winkel die ze uit Zuid-Afrika besteld waar we er een op bestelling hebben. Deze week zal dus voornamelijk bestaan uit het heen en weer gaan naar deze winkel om te kijken of de generator er al is. En niet te vergeten, de gesprekken met Social Welfare.
Vorige week ook een aantal leuke dingen gedaan, tenslotte ben ik ook op vakantie. Dinsdag ben ik met twee vrijwilligers die gelijk met mij zijn gekomen en die die week weg zouden gaan de sunset cruise gaan doen. Je vaart dan twee uur langs het nationale park van Zambia, meestal zie je dan nijlpaarden en olifanten, soms een krokodil of andere dieren. Daarna varen ze naar een min of meer open plek op het water waar je meestal een mooie zonsondergang hebt. Met dat laatste ben ik wel een beetje verwend, het is nu voor het regenseizoen, geen wolkje aan de lucht, wat niet echt helpt bij het maken van mooie zonsondergangen. Van de andere kant is het nu de tijd dat de dieren naar de waterkant komen om te drinken, als je geluk hebt zie je een troep olifanten de Zambezi oversteken. Er zijn er een hoop met baby’s nu, erg mooi om te zien.
Woensdag ben ik met een van die twee vrijwilligers naar Tammy’s school geweest. De kinderen kennen me nu inmiddels en komen meteen naar me toe rennen, Annie Bananie roepen ze dan. Zo noemt Tammy me vaak, de kinderen nemen het weer over. Bij het merendeel van de kinderen, sommige ken ik ook al 3 jaar, zie je echt vooruitgang. Destijds vonden ze de school maar raar en eng, nu kunnen ze alle letters, cijfers, kunnen ze rekenen en korte woordjes lezen. In elk geval een aantal kinderen die een goede start hebben waardoor ze hopelijk sterker zijn in het chaotische Zambiaanse onderwijs. Waar 60 kinderen in een klas niet geheel ongewoon is.
Donderdagochtend gingen we met de kinderen van Tammy’s school naar het Old People’s Home, om het intergenerationele contact tussen de mensen hier ook te bevorderen. De kinderen hadden dansjes en een verhaal voorbereid. De oudere mensen bleven vragen of we terug zouden komen, ze vonden het wel wat die jonge kinderen om naar te kijken.
Vrijdag ben ik me de vrijwilligers meegegaan naar een zonsondergang bij Waterfront. Verder niet al te laat gemaakt want zaterdag mocht ik met een van de vrijwilligers mee naar het leeuwenproject. Hier wonen 40 leeuwen die in goed worden verzorgd. Ze zijn allemaal in gevangenschap geboren, sommigen hebben ooit meegelopen met de lion walks. Nu proberen ze de leeuwen goed te verzorgen en te kijken of ze klaar zijn om te jagen. Als dat goed is kunnen ze terug de natuur in. De leeuwen die mee hebben gelopen in de lion walks komen nog graag naar het hek voor een aai. Na een rondleiding moesten we bij twee hokken de poep opruimen, de waterbak schoonmaken en kijken of er nog botten lagen van de dag ervoor. De leeuwen worden dan tijdelijk in een kleiner hokje geleid. Als hun eigen hok schoon is leggen we op sommige plekken rauw vlees voor ze neer, zodat ze er naar moeten zoeken en laten we ze weer los.
In een ander hok wordt het vlees over het hek gegooid zodat ze leeuwen het moeten vangen. Wat dan een beetje lijkt op het jagen wat ze zouden moeten doen.
’s Avonds weer met een paar vrijwilligers naar een zonsondergang gegaan, als het haalbaar is wil ik deze week ook meer zonsondergangen zien. 🙂 Op de terugweg naar waar ik slaap staken er een hoop olifanten de weg over, wat zorgde voor een hoop onrust op de weg. Elke week wordt er wel iemand vertrapt door een olifant, meestal mensen op de fiets die ze niet zien aankomen. De angst voor olifanten zit er bij de Zambianen nu wel in.
Zondag werd ik opgehaald door Rachael en Manny voor een safari in het nationale park van Zambia. Daar kan je in principe al het wildlife zien behalve katachtigen. We hebben er 4 uur rondgereden en ik heb er inderdaad vooral heel veel olifanten gezien, nijlpaarden, zebra’s, verschillende herten, aapjes en een paar giraffen. Er zijn ook neushoorns, die heb ik deze keer niet gezien omdat we ook 4 kinderen mee hadden. Was een erg gezellige middag.
Deze week weer de laatste dingen afronden, wat voornamelijk gaat bestaan uit het dagelijks terugkeren naar de winkel waar we de generator hebben besteld zodat we die naar het huis kunnen brengen. En verder nog een boel gesprekken met Social Welfare, denk ik zomaar.
Voor de mensen die de regen in Nederland zat zijn: Stuur maar door hier kunnen we het goed gebruiken!
30 september 2019
Zondag met Tammy en de drie kinderen die naast haar wonen naar de Victoria Falls geweest. We gingen vroeg zodat we naar de waterval naar beneden konden lopen en de rafters konden zien vertrekken. Altijd leuk om te zien.
Daarna zijn we met de meisjes langs de waterval gelopen, de omgeving blijft geweldig, maar de waterval zelf ziet er enorm triest uit. Hier en daar valt een heel klein beetje water naar beneden en dat is het. In Zimbabwe kan je er ook langs lopen, dus misschien moet ik dat de komende twee weken nog een keer doen. Toen we terugkwamen voelde ik me helemaal niet lekker en heb ik de rest van de dag in Backpackers op een bank liggen lezen.
Maandag voelde ik me nog steeds niet lekker en heb ik de hele dag rustig aan gedaan. Maandag werd door het elektriciteitstekort ook weer de elektriciteit afgesloten, eigenlijk moet dat elke dag 8 uur per deel van Livingstone maar soms is het langer, soms gelukkig korter. Deze hele week hebben we ’s avonds geen stroom gehad. Wat voor het eten wel weer lekker is, regelmatig een barbecue omdat elektrisch koken niet gaat.
Dinsdag ben ik weer langsgegaan bij Lilato, wat ziet het er inmiddels goed uit, het huis is zo goed als klaar. Er moeten nog een paar laatste dingen gedaan worden, zoals vooral het verven van de binnenkant. Inmiddels zit ik nog in een strak ritme om te pinnen zodat ik iedereen die nu aan het huis werkt nog kan betalen. Dat is trouwens wel grappig om te zien, volgens mij lopen ze elkaar als het om een huis in Nederland zou gaan enorm voor de voeten. Hier helpen ze elkaar, overleggen ze met elkaar en maken ze het huis zo samen af. Ook al kennen ze elkaar niet.
Woensdagochtend ben ik weer bij Tammy langs geweest en heb ik de hele ochtend in de klas gezeten bij Abel. Hij is drie jaar oud maar kent al een hoop letters, vormen en cijfers. Ben trots op mijn sponsorkind! Hij heeft nu door dat hij van mij net wat meer extra aandacht krijgt dus komt nu ook regelmatig naar me toe om te knuffelen.
’s Middags moest ik naar Social Welfare voor een gesprek over het huis. Zij gaan samen met Cathy, die Lilato Zambia verder moet oprichten, het huis runnen. Ik heb beloofd om me niet te bemoeien met kinderen die in het huis komen te wonen en dergelijke maar wil wel graag op de hoogte gehouden worden. Immers iedereen die heeft bijgedragen aan het huis wil natuurlijk ook weten wat er gebeurd. Daarnaast moeten we ook duidelijke grenzen stellen in wie waarvoor verantwoordelijk is. Voor ons, Lilato Nederland is het vrij duidelijk, wij zijn verantwoordelijk voor het onderhoud van het huis en het loon van de opzichter op het stuk land. Lilato Zambia en Social Welfare zijn dan verantwoordelijk voor de kinderen, hun eten, scholing en het betalen van degene die voor de kinderen zorgt. Op die manier kunnen wij verder sparen en hopelijk over een paar jaar dingen bij het huis bouwen, een hek eromheen, een skill centre eventueel nog een huis.
Hierover moeten denk ik nog een aantal gesprekken gevoerd worden. Social Welfare moet het huis ook officieel registeren als huis voor straatkinderen, anders mogen er geen kinderen in wonen. Zodra dat gebeurd is en Lilato Zambia een NGO is geworden mogen de kinderen erin!!
Donderdag ben ik langsgegaan bij Linda Farm, het project van Xavier die ook uit Nederland komt. Het is altijd leuk om te zien hoe blij de kinderen van die school worden als je even langskomt. Het project ziet er nog steeds goed uit! Daarna door naar Cathy’s school voor een gesprek met een meisje die ik daar vier jaar geleden heb leren kennen en een organisatie die geld inzamelt om het schoolgeld voor kinderen te betalen. Dit meisje heb ik in mijn beginjaren hier op zien groeien en ze deed het altijd erg goed op school. Zou zelfs naar een goede middelbare school kunnen. Helaas werd ze toen op haar 15de zwanger van een vriend van haar stiefvader en moest ze stoppen met school. Nu is 20 en wil graag weer terug naar school. Eens kijken of deze organisatie haar daarmee kan helpen. Daarna weer een ritje heen en weer naar Lilato waar we gingen testen of de waterleiding nu goed werkt. Dat bleek zo te zijn. Wordt erg blij van hoe het nu allemaal gaat.
Vrijdagochtend ben ik met Tammy naar Bovu gegaan. Een eiland dat tussen Zambia en Zimbabwe ligt en is omgebouwd tot een Ecolodge. Het is ongeveer een uur rijden van Livingstone en de ideale plek om even rustig aan te doen. Geen elektriciteit, geen wifi, alleen de natuur en de mensen die daar zijn om je heen. Als je ’s ochtends geluk hebt zie je olifanten die komen drinken uit de Zambezi, en de hele dag door zie je jongens vissen. Die vissen worden dan gebakken en verkocht in het dorp naast het eiland. ’s nachts is het er echt donker en kan je de hele sterrenhemel zien, inclusief de Melkweg en mogelijk ook nog wat daar achter zit. Helemaal geweldig dus. Ik heb twee boeken gelezen in dit weekend.
Nu is het weekend weer voorbij en beginnen we weer met werken. Straks heb ik weer een afspraak bij Social Welfare, dan nemen we de mensen die het huis moeten registreren mee naar Lilato om te zien wat zij er van vinden.
21 september 2019
Dinsdagochtend niet helemaal goed nagedacht, de vrijwilligers zouden naar een school Linda South genaamd gaan, terwijl ik naar Linda Community School moest voor een afspraak met Cathy en de aannemer. Ik dacht mooi, dan kan ik meerijden en van Linda South naar Linda Community lopen. Er niet bij nadenkend dat Linda South in een compleet andere village ligt en de afstand ongeveer 40 minuten lopen is. Het leverde me wel een leuke wandeling op, de route kende ik nog van eerder wandelingen in die village tijdens homevisits bij kinderen van Cathy’s school. De kinderen worden altijd erg blij als er een Muzungu (vreemdeling/blanke) door hun dorpje loopt en rennen naar je toe voor een knuffel of een high five. Sommigen lopen een eindje mee. Eenmaal aangekomen bij Cathy met de aannemer naar Lilato huis gegaan om te kijken wat er nog moet gebeuren voor we open kunnen, er zitten een aantal scheuren in het huis die gemaakt moeten worden. Dus dat gaat hij voor zijn rekening nemen.
Inmiddels zijn er drie bedrijfjes aan het werk, de timmerman voor het plafond, de loodgieter voor de septic tank en het bijwerken van de douche en de wc en de aannemer voor het wegwerken van de scheuren.
Zelf heb ik een strak programma om te pinnen, ze moeten allemaal wel aanbetaald en betaald worden. Ik kan hier maar een bepaald bedrag per 24 uur pinnen, dus ik moet het wel een beetje plannen. Dinsdagmiddag verder rustig aangedaan, de lucht hier is echt droog en dat maakt de warmte heel drukkend.
Woensdagochtend ben ik bij Tammy op school langsgegaan, even kijken hoe het met haar project gaat en met name ook met mijn sponsorkindje Abel. Tammy heeft een preschool voor kinderen uit een andere wijk van Livingstone, die school bestaat nu drie jaar. Abel ken ik al vanaf dat hij 3 maanden oud is, omdat zijn moeder die toen vrijwilliger was en hem vaak meenam. Toen viel ik al als een blok voor Abel dus beloofde haar dat ik hem zou sponsoren als hij naar school zou gaan. Inmiddels is hij drie en zit hij zelf ook op school. Zijn moeder heeft een lerarenopleiding gedaan en is een van Tammy’s leraressen. Mijn tijd daar verdeeld over Abel en Tammy’s klas. Tammy heeft 4 kinderen tussen de 5 en de 6 jaar en doet elke dag spelletjes met letters en cijfers met ze. Sommigen kunnen al een beetje lezen, allemaal kunnen ze optellen. Ze waren erg trots en lieten hun kunsten graag aan mij zien.
Woensdagavond had Tammy een pubquiz georganiseerd om geld in te zamelen voor haar school. Ze vroeg mij om hulp, dus net als 4 jaar geleden samen de pubquiz georganiseerd.
Donderdagochtend naar het huis om te kijken hoe het met iedereen ging en paar bedrijfjes een aanbetaling te doen. Dat gaat hier nog in contacten. Het huis zag er ineens uit als een enorme bouwplaats, dus snel weer weggegaan. Omdat ik met Cathy nog afspraken moet maken omtrent te overdracht heb ik me door de taxi laten afzetten bij Linda Community School. Cathy stond net op het punt om te gaan kijken bij de EXPO. Dit is de eerste keer dat allerlei bedrijven uit Zambia samenkomen om hun bedrijf te laten zien. Erg leuk om dat hier ook eens te zien. Sommige bedrijven kende ik al wel, andere bedrijven zeiden me helemaal niets. Op het terrein liep erg veel politie rond, vrijdag zou de president van Zambia naar de EXPO komen, dus alles moet goed beveiligd worden.
Daarna met Cathy dingen doorgesproken over de overdracht. Met name over wanneer Lilato Zambia wordt omgezet naar een NGO en wie welke verantwoordelijkheid heeft. Als het aan Lilato Nederland ligt blijven wij verantwoordelijk voor het huis en het stuk land en is Lilato Zambia verantwoordelijk voor de inrichting en de kinderen en hun verzorging.
Donderdagavond ben ik met de vrijwilligers meegegaan naar de zonsondergang bij een plek waar de Zambezi een knik maakt naar de waterval. Normaal zie je daar het water vrij wild stromen en zie je mist omhoog komen op de plek waar de waterval is. Nu het zo droog is is er totaal geen mist en is het water van de Zambezi zo laag dat je over de stenen en rotsen in het water tot halverwege de rivier kan lopen. Wat overigens niet aan te raden is vanwege de nijpaarden en krokodillen die in de rivier kunnen zwemmen. De zonsondergang was er gelukkig niet minder mooi om.
Vrijdagochtend zou ik met Cathy en iemand van Social Welfare en gesprek hebben over de overdracht. Er was echter iets op school gebeurd dat Cathy’s volledige aandacht nodig had. Vervolgens met degene van Social Welfare onze wensen rondom de overdracht doorgesproken. Hij vond alles vrij logisch klinken, alleen rondom het punt 10 kinderen in het huis twijfelde hij een beetje. Immers, in Zambia zijn de regels anders en kunnen er ook meer kinderen in het huis. Zolang het volgens de regels van de Zambiaanse wetten gaat lijkt me dat prima.
Vrijdagmiddag met Tammy naar de markt in Maramba gegaan, dat is ongeveer de grootste markt van Livingstone waar bijna alles te koop is. Ik vind het altijd leuk om een paar stoffen te kopen met dieren erop. Een paar jaar geleden waren die er volop, nu moet je er goed naar zoeken. Gelukkig wel een paar gevonden.
Vandaag zouden Tammy en ik weer gaan lezen en zwemmen in een zwembad van een luxer hotel dan waar ik zit. Met nog iemand van African Impact naar het zwembad gelopen. We wisten niet zeker of we er wel welkom waren want de president, meneer Lungu, zou nog in Livingstone zijn en die slaapt dan in dat hotel. Op weg ernaar toe zagen we inderdaad de ene na de andere politieauto voorbij rijden richting het hotel. Echter toen we op de parkeerplaats tussen de politieauto’s doorliepen werden we niet tegengehouden. Bij het zwembad liggen mocht nog niet want de president zou straks weggaan, maar iets drinken bij de bar mocht wel. We hebben daar een half uur gezeten toen iedereen min of meer in de houding sprong en de president van zijn kamer naar de auto liep.
Gelukkig konden we daarna wel het zwembad in.
Morgen met Tammy naar de Victoria Falls, of de Victoria Rocks, hangt er vanaf hoe je het bekijkt.
16 september 2019
Na een vlucht van ongeveer 20 uur, via Doha in Qatar, ben ik zaterdag weer aangekomen in Livingstone. Qua weer is het voor de regentijd, ’s morgens is het nog best fris, ’s middags loopt het op tot 35-37 graden. De laatste regenbui was ergens in maart of april, dus het land is door. Aangezien het de laatste jaren niet zoveel geregend heeft als zou moeten worden de omstandigheden voor de Zambianen erger en erger. Er wordt hier zelfs verspeld dat ze de ergste droogte krijgen sinds 1983, met de daarbij behorende hongersnood. De prijzen voor normale levensmiddelen hier, zoals een zak nshima (maismeel) is inmiddels verdubbeld, terwijl de lonen hetzelfde blijven.
De eerste dag hier ging het bijpraten met de mensen hier dan ook voornamelijk over overvallen en alles wat gestolen is. Criminaliteit schijnt inmiddels een groot probleem te zijn. Het enige pluspunt voor ons is dat Social Welfare inmiddels volledig achter het huis staat, immers, hoe sneller de kinderen in het huis kunnen wonen, hoe beter het voor in elk geval die kinderen zal zijn.
Zondag heb ik vooral rustig aangedaan, bij gekletst met Tammy bij het zwembad van een iets rustiger hotel dan waar ik zit. Tenslotte ben ik ook op vakantie…..
Maandagochtend vroeg had ik een meeting met Cathy, deels om bij te praten, deels om te kijken wat er nog moet gebeuren in en rond het huis.
Dankzij de kinderen van de school waar ik in Nederland werk, die een waanzinnig bedrag bij elkaar hebben gelopen bij hun sponsorloop kunnen we het huis nu af maken en hopelijk overdragen aan Lilato Zambia. De timmerman is niet in Livingstone in de weken dat ik er ben dus die was alvast begonnen met het maken van het plafond. Ze waren nu al bijna klaar, geweldig!!
Terug naar Cathy’s school voor een overleg over wat er moet gebeuren. Eigenlijk na het plafond alleen nog het loodgieterswerk, waarbij vooral de septic tank afgemaakt moet worden en hier en daar zit een scheur in een muur die weggewerkt moet worden. Als er dan nog geld over is kunnen we de binnenkant van het huis nog een keer verven.
Cathy heeft meteen een loodgieter voor het loodgieterswerk gebeld die doet nu een voorstel voor een bedrag. Hopelijk dit keer dus eindelijk actie.
We hebben de opening nu gepland voor de eerste of de tweede week van oktober! Duimen jullie mee??