Weblog mei/juni 2017
05 juni 2017
Inmiddels zijn Judith en ik weer thuis van onze trip naar Livingstone. Er was te veel te doen en het internet werkte niet echt mee, vandaar dat het niet lukte ter plekke een blog bij te houden. Bij deze dus de rest van mijn blog.
De eerste woensdag hadden we een rustdagje in gepland, waarbij we om 16:00 uur klaar moesten staan voor een rit met een ouderwetse stoomtrein, waarin we dan een 5 gangendiner geserveerd zouden krijgen. Een activiteit die ik in al die jaren nog nooit gedaan heb en die Judith graag wilde doen omdat Christiaan, haar zoon van 8, gek is op treinen en stoomtreinen.
Aangekomen bij de plek waar de stoomtrein staat gerangeerd mogen we om de stoomtrein heen lopen en overal foto’s maken. We moesten ongeveer een uurtje wachten voordat alle gasten aan boord waren. Toen begon de trein te rijden, in de richting van de watervallen, de bedoeling was dat we op de brug tussen Zambia en Zimbabwe zouden staan op het moment dat de zon onderging. Zodat je dan een mooi uitzicht hebt. Een rit van ongeveer drie kwartier, de spray van de falls was dit keer zo hoog dat je vanaf de brug de waterval nauwelijks kon zien. In vergelijking tot december, toen er alleen rotsen te zien waren, was hij nu dus heel mooi en vol. We mochten op de brug de trein uit en naar de locomotief lopen, daarin klimmen om de locomotief van binnen te bekijken. En we mochten de fluit laten blazen, stiekem dus heel erg leuk. Het diner aan boord was ook erg lekker.
Donderdag was het Afrika dag, de dag dat de Afrikanen vieren dat de Afrikaanse Unie is opgericht, zoveel jaar geleden. Een vrije dag dus, we hebben met Tammy en Vicky, die voor African Impact heeft gewerkt, de wandeling bij rapid 7 gedaan. Weer een afdaling bij een van de stroomversnellingen, die van rapid 7 is best populair bij iedereen. Al vraag ik ma af waarom, het uitzicht is natuurlijk geweldig als je beneden bent, maar de klim naar beneden en vooral beneden over de rotsen en dergelijke vond ik verschrikkelijk, Ben daar denk ik toch te Nederlands voor, heb uiteindelijk drie dagen spierpijn gehad in mijn benen.
Vrijdagochtend zijn we weer langs Linda Farm gegaan, waar we het bord van de school moesten veranderen. Die school heet nu Xavier Community School, naar Xavier van Bouwstenen Zambia die het schoolgebouw heeft gebouwd. Wij hadden het nieuwe naambord meegenomen en hadden de eer het met Elias te vervangen.
Vrijdagmiddag had ik Judith een massage beloofd bij Royal Livingstone, voor haar verjaardag. We waren er ruim op tijd zodat we konden lunchen op het terras met uitzicht op de waterval. Daarna hebben we wat rondgelopen op het terrein van de het hotel, waar ook aapjes rondliepen en zebra’s. De massage was niet zoals ik had gehoopt in een tentje aan de Zambezi, vanwege het hoge water was dat niet helemaal veilig. Nu werden we in een hotelkamer gemasseerd, met alsnog uitzicht op de Zambezi. De massage zelf was zoals altijd heerlijk, het uitzicht alsnog dus ook.
Vrijdagavond zouden we met Cathy en Mister Kawana naar de straatkinderen gaan, maar door een hoop miscommunicatie en omdat ik me niet lekker voelde hebben we dat gecanceld. Uiteindelijk lag ik om 7 uur in bed. Zaterdag ging het toen meteen een stuk beter.
Zaterdag zijn we met Tammy meegegaan naar haar Girl Impact groep op haar school. Een groep van 9 meiden die elke zaterdag naar school komen om te praten over verschillende onderwerpen in de hoop dat ze zich sterker voelen staan in de maatschappij en durven een eigen mening te vormen. Dit keer ging het over de veranderingen in het lichaam van meisjes en jongens als ze in de puberteit zitten. Erg interessant.
Zondag is Judith met Tammy en James meegegaan naar het dorp van James, ik ben in Backpackers gebleven omdat ik me nog steeds niet heel lekker voelde. Blijf hoesten en voelde steeds wat koortsig.
Maandagochtend vroeg naar Linda Community gegaan, waar Cathy een assembly had voorbereid voor Judith. Buiten de gewone liedjes die de kinderen dan zingen waren er ook twee optredens van de meiden en een trommeloptreden van de jongens. Erg leuk!
Van een van de docenten was de moeder overleden dat weekend en moesten de andere docenten overleggen over welke klassen wel en geen les zouden krijgen op de dag van de begrafenis. Tijdens het overleg hebben wij de lessen van grade 7 overgenomen. Zoals altijd wilden ze weer staartdelingen doen, dus hebben we die maar op het bord geschreven. Het viel me op dat de kinderen die voorin in de klas zitten de sommen nu heel goed konden maken. Ongetwijfeld door de rekenbijles van African Impact. Helaas snapte de kinderen die achterin de klas zaten nog steeds niet heel veel van de sommen.
Maandagmiddag dan eindelijk naar de Falls, waar we binnen een paar minuten drijfnat en helemaal doorweekt waren. Heerlijk als de waterval zo vol is.
Dinsdagochtend moesten we vroeg klaar staan, zodat we naar de grens van Botswana konden worden gebracht. Voor een safari voor 3 dagen in het Nationale Park Chobe. In Chobe gingen we eerst met een riviercruise kijken langs de oevers van de Chobe rivier, waar veel nijlpaarden, olifanten en verschillende vogels te zien waren. Daarna kregen we een lunch en gingen we met een safaritruck Chobe doorrijden. Met een groepje van 6 mensen zouden we ook kamperen midden in het park. In het park de gewone dieren gezien, behalve de zebra en het nijlpaard, maar die laatste is nooit in Chobe. Tegen zonsondergang ging de chauffeur van de safaritruck op zoek naar een leeuw, die we uiteindelijk ook gezien hebben. Ondanks dat ik wel vaker leeuwen heb gezien blijft het erg indrukwekkend.
De volgende ochtend weer vroeg op zodat we verder konden zoeken naar de leeuwen en het luipaard. ’s Middags kwamen we langs de oevers van de Chobe rivier nog een leeuw tegen, die lag in het gras en was een groepje aardvarkens aan het besluipen. Helaas voor ons vlogen er volgens tussen de leeuw en de aardvarkens, zodat die gewaarschuwd werden en konden vluchten. Helaas ook voor de leeuw, want volgens de gids jagen leeuwen alleen overdag als ze echt honger hebben. Toen was het eigenlijk tijd om terug te gaan richting de grens en terug naar Zambia dus reden we terug naar de ingang van het park. Halverwege draaide de gids ineens de truck om en reed met een noodgang weer het park in. Bleek dat hij een seintje had gehad dat er een luipaard langs het pad liep. Ja, die wilden wij ook wel zien. Eenmaal bij het luipaard bleek ze twee jongen te hebben en had ze een impala verscholen in de bosjes waar ze van zat te eten. Echt bijzonder, want en luipaard zie je al niet vaak, laat staan terwijl ze eet en haar jongen om haar heen spelen.
Donderdag vroeg een taxi besteld om boompjes te kopen voor bij Lilatohuis, mango, sinaasappel, limoen, avocado en bananenbomen. Die we die dag konden planten. Judith heeft toen drie muren binnen in het huis lila geverfd en ik met Cathy de keukenmuur geel. Daarna hebben we met z’n drieën op een muur allemaal gele handafdrukken gemaakt, omdat handjes toch het teken van Lilato zijn. Uiteindelijk is dat natuurlijk waarvoor we naar Zambia zijn gekomen, zodat Judith ook haar steentje bij kon dragen aan het huis. Nu hebben we allebei een aantal boompjes geplant en Judith heeft een paar muren kunnen verven. Geweldig dus!
Donderdagavond gingen we toen ook nog met Cathy en mister Kawana mee naar de straatkinderen ’s avonds. De eerste groep kinderen die in destijds heb gezien is inmiddels bijna geen kind meer. Cathy en mister Kawana hebben nu contact met een nieuwe groep kinderen. Allemaal van rond de 10-16 jaar. Wij hebben twee jongens gesproken van 12 en 13 jaar oud. Een van hen had nog ouders, die ergens in een buitenwijk van Livingstone wonen, maar omdat hij thuis geen eten krijgt is hij weggelopen en woont hij nu op straat in de stad. Samen met zijn vriendjes doet hij dan klusjes om geld te verdienen, zodat hij in elk geval eten kan kopen en op die manier kan overleven. De jongens hebben ons laten zien waar ze slapen, onder een stalletje op de markt, in een plastic zak waarin de grote dekens verkocht worden. Die zakken worden soms al van de dekens afgedaan en blijven dan liggen. Lekker warm om in te slapen, gelukkig maar, want het is nu winter in Zambia dus kan het ’s nachts behoorlijk afkoelen in verhouding tot overdag.
De twee jongens waren ruzie aan het maken over het geld dat ze verdient hadden die dag en wat ze daarvan zouden uitgeven aan eten. Ze gaan dan naar een tentje helemaal achter op die markt waar ze afhankelijk van hoeveel geld ze hebben veel of weinig kunnen eten. Judith wilde nu wel hun eten betalen, zodat ze in elk geval vanavond een goede maaltijd zouden eten. Na het eten gingen de kinderen weer eigen gang en liepen wij nog een rondje door de hoofdstraat om te kijken of er meer straatkinderen zouden zijn. Die hebben we niet gevonden, volgens mister Kawana omdat er een voetbalwedstrijd was die dag en dan gaan de kinderen ergens binnen zitten kijken.
De twee jongens die we eerder hadden gezien en gesproken hebben zijn we wel nog een keer tegengekomen, het geld dat ze hadden uitgespaard gaven ze nu uit om iets lekkers te kopen. Terwijl ze het natuurlijk beter hadden kunnen bewaren voor de dag erna.
Vrijdagochtend gingen we de activiteit doen die ik graag wilde doen, eten in het olifanten café, een nieuwe activiteit die het rijden op olifanten moet vervangen. Bij dit café krijg je informatie over olifanten en mag je ongeveer een half uur olifanten aaien, voeren en daarna krijg je een driegangenlunch die gebaseerd is op wat olifanten eten uit de natuur. De olifanten die je mag aaien en voeren zijn semi wild, ze leven in principe vrij en mogen gaan en staan waar ze willen. Elke ochtend komen ze naar het café omdat ze gewend zijn daar eten te krijgen. Anderhalf jaar geleden heb ik deze troep olifanten ook gezien, toen heb ik op een van hen gereden, zij had toen een jong van twee jaar oud die ons volgde en ook de hele tijd aan mijn been zat te friemelen met zijn slurf, om om eten te vragen. Nu mocht ik dat jonkie voeren in zo’n twintig minuten heb ik ongeveer 4 zakken voer aan hem gevoerd. Zo schattig, hield hij zijn slurfje omhoog en moest ik daar een soort bix in doen, en dan deed hij het zelf in zijn mond. Ondertussen ging hij elke keer als ik te lang wachtte met bix in zijn slurf te doen met zijn slurf overal voelen, in mijn nek, in mijn hals enzo op zoek naar meer eten.
De lunch die wij daarna kregen was gebaseerd op wat olifanten ook eten, het was erg lekker!
Daarna begon eigenlijk weer het afscheid nemen van iedereen, twee weken gaan wel heel snel. Vrijdagavond met Tammy en Judith gaan eten bij Waterfront, zodat Judith in elk geval een goede zonsondergang zou zien. Al die andere avonden zijn we daar niet aan toe gekomen. Ik ben daarna nog met Tammy uit gegaan, eerst bij Waterfront, daarna bij Backpackers en even bij Fezbar.
Zaterdagochtend ging Judith naar de neushoorns, om dan ook de Big Five compleet te hebben. Ik ben toen met Tammy naar het zwembad gegaan bij David Livingstone, waar later nog een vriendin van daar bij kwam. Zaterdagmiddag gingen Judith en ik naar Pure Skills, het project van Rachael en Manny, zodat Judith dat ook kon zien. Daarna gingen we eten met Rachael en Manny, zij waren op vakantie op het moment dat wij er waren. Aangezien Rachael en Judith allebei in Lilato zitten vond ik het wel belangrijk dat zij elkaar zouden leren kennen. Was erg gezellig.
Zondagochtend zijn we met Tammy gaan ontbijten bij Avani, een soort van verwenontbijt, waar na het ontbijt een aapje zo brutaal was om suikerzakjes te komen jatten van onze tafel. Daarna via het toeristenwinkeltje voor de laatste souvenirs terug naar de taxistandplaats. Ik werd toen nog min of meer aangevallen door een baviaan, die het zakje waar mijn souvenir in zat uit mijn handen trok op zoek naar eten. Gelukkig zag hij snel dat er geen eten in zat en liet hij het weer vallen.
Eenmaal terug in Backpackers was het alweer tijd om naar het vliegveld te gaan.
Drie vliegtuigen en 20 uur later werden we op Schiphol opgewacht door mijn vader en Judiths hele familie.
24 mei 2017
20 mei vertrokken Judith en ik dan eindelijk naar Livingstone, uitgeleide gedaan op Schiphol door haar hele familie.
Na een weer veel te lange reis zijn we zondag aangekomen in Livingstone. Judith’s eerste welcome to Zambia ervaring begon al bij de douane waar de douanebeambte niet helemaal leek door te hebben wat we precies wilde. Dus eerst had hij in mijn paspoort een visum voor Zambia en Zimbabwe geplakt, waar we niet zoveel aan hadden omdat we twee dagen safari willen doen in Botswana en dan zouden we weer moeten betalen als we Zambia in willen. Vervolgens peuterde hij dat visum eruit en schreef hij het visum uit voor Judith en plakte dat in haar paspoort daarna begon hij vrolijk weer een visum uit te schrijven voor Judith dat dan in mijn paspoort had gemoeten. Gelukkig waren we de eerste in de rij, dus als hij die fout bij meer mensen maakte hadden we anders lang kunnen wachten.
Al onze bagage was ook meegekomen, we hoefden er niet zo heel lang op te wachten en daarna door naar Backpackers. Voor mij toch altijd weer thuis komen. Omdat ik nu de kamer deel wilde ik zo snel mogelijk van alles af dat ik voor mensen heb meegenomen. Waar ze raar genoeg niet heel moeilijk over deden, dat meteen ophalen en meenemen. Altijd leuk om iedereen weer te zien en ’s avonds met Tammy gaan eten bij Food Palace.
Maandag door een taxi naar Lilatohuis gebracht, waar we een afspraak hadden met Bob, de dingen die Bob erbij had gebouwd zien wederom goed uit. Afgesproken wat we gaan proberen deze twee weken te doen. Ik wil in elk geval met Judith een muur verven en de afdruk van onze hadden erop zetten. Hebben we dan toch weer een stukje zelf gedaan. Bij het huis wachtte mij ook een kleine verrassing, je kan vanuit de deuropening en naast het huis de spray van de waterval zien. Kan niet beter dus dat plekje.
Na het zien van het huis doorgelopen naar Linda Farm, waar het mijn bedoeling was Judith naar binnen te sturen met een foto van Xavier. Om haar te laten ervaren hoe gastvrij de Zambianen zijn voor iedereen. Dat plannetje mislukte omdat ze me al hadden zien lopen. Best lastig om dat geheim te houden geloof ik. Op Linda Farm afgesproken om vrijdag terug te komen, dan gaan de docenten poetsles geven, in nasleep van het project van Gabor, van Bouwstenen Zambia. Even kijken hoe ze dat doen. We gaan dan ook Elias vragen het bord op te hangen voor Xavier. De school heeft een nieuwe naam, dus het bord moet veranderd worden.
Na Linda Farm doorgelopen naar Linda Community School. Waar Judith Cathy zou ontmoeten, Cathy was net in een bespreking met een meisje dat mishandeld was door haar stiefvader. Hij had haar en haar zusje achtergelaten voor meer dan 24 uur, zij was eten gaan zoeken en had daarvoor het huis verlaten. Dat was blijkbaar niet de bedoeling. In plaats van ons te laten wachten en het gesprek met het meisje af te maken nodigde Cathy ons meteen uit om mee te luisteren. Waarschijnlijk kan Lilatohuis ook voor zulke kinderen wat betekenen in de toekomst, omdat ze dan even weg zijn uit huis en er naar een oplossing gezocht kan worden. Daarna heb ik Judith dat school laten zien en zijn we na een kort gesprek met Cathy weer verder gelopen. We moesten namelijk ook weer een sim-card regelen voor een makkelijker contact met de locals.
’s Avonds zijn we bij Tammy gaan eten, maar toen waren we allebei zo moe dat we vroeg naar huis zijn gegaan.
Dinsdag stonden we om 7:00 uur klaar bij de poort, met een enorme tas vol spullen voor de school van Tammy en nog een opgepikte backpackers Rianna. Rianna wilde de school van Tammy ook graag zien. De kinderen van Tammy’s school waren als altijd erg schattig en erg lief en enthousiast. Naast hun gewone lessen hebben Judith en Tammy ze tandenpoetsles gegeven. Judith had allemaal tandenborstels en tandpasta mee. We gingen met aparte auto’s naar Baobuyu toe. Judith en Tammy werden door een vriend van Tammy gebracht, bij een politiecontrole ging iets fout, en werd het rijbewijs van die vriend afgepakt. Dus wilden Tammy en Judith na school met hem naar het politiebureau om dat recht te zetten. Gelukkig lukte dat vrij snel en heeft de vriend zijn paspoort terug gekregen.
Eenmaal terug in Backpackers kreeg Judith fijn nieuws van het thuisfront en besloten we te gaan eten bij Avani, om onszelf te trakteren.
Nu woendag doen we even rustig aan, Judith moet even bijkomen van alle indrukken en ik heb zelf pijn in mijn keel, dus een dagje rust is wel lekker. We moeten om 16:00 uur wel klaar staan omdat we dan worden opgehaald voor de activiteit dineren in een ouderwetse stoomtrein. Een van de weinig activiteiten die ik nog niet hebben gedaan hier.
Omdat we dingen anders beleven hebben Judith en ik besloten om elk een apart blog bij te houden. Het blog van Judith echter zal online verschijnen als ze weer thuis is. Op die manier kan zij haar eigen indrukken beschrijven.