Weblog december 2018/januari 2019

16-01-2019

Excuus voor de late blog!

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis in Amsterdam. Om de een of andere reden gaat de tijd in Livingstone altijd drie keer zo snel als hier. Daarbij hebben we een hoop gedoe gehad met Bob waar ik eerst over na wilde denken voor ik het op mijn blog zou zetten.

Verder waar we gebleven waren, de maandag voor kerst gingen Cathy en ik weer kijken bij het huis. Bob had weer niet veel in het huis gedaan. Ik had een deal gesloten met een taxichauffeur dat ik hem elke keer zou bellen als ik naar het huis moest en dat hij me dan iets minder geld zou vragen. Deze chauffeur kwam ook kijken in het huis. Hij kende het verhaal van Bob en ging op zijn manier het huis inspecteren. Al snel probeerde hij me duidelijk te maken dat er een aantal dingen niet klopten, zoals de barsten in de vloer en in een muur. Hij zei dat Bob dat moest vervangen. Bob was het daar niet mee eens. Hij wilde juist verder bouwen met dingen die we nog niet hadden gedaan. Ik heb toen een stevig gesprek met Bob gehad en in overleg met Cathy besloten dat de vloeren eruit moesten en die ene muur vervangen moest worden. Bob zou teruggaan naar de stad en een prijsopgave maken die hij die middag bij mij zou inleveren. We waren ook overeengekomen dat hij een prijsopgave zou maken voor het verven van de buitenkant van het huis.
Maandagmiddag was er een feestje van African Impact op de sportvelden van Livingstone, voor de kinderen die betrokken zijn bij de projecten. Na een aantal spelletjes die de kinderen konden doen zou er een watergevecht zijn. Ik heb me vooral nuttig gemaakt met het vullen van de waterballonnen, waarbij het niet heel erg was dat ik er zelf zeiknat van werd, het was namelijk behoorlijk warm die dag.

Dinsdag was het Eerste Kerstdag, Tammy en ik hadden afgesproken om elkaar het zwembadkaartje cadeau te doen voor Avani, een hotel met een mooi zwembad en lekker eten. Als je er niet verblijft mag je er tegen betaling zwemmen. Ideaal dus.
Het was een heerlijk relaxte dag op die manier.

Woensdagochtend had ik nog steeds niets van Bob gehoord, terwijl hij een prijsopgave zou maken voor de vloeren, de muur en het verven van de buitenmuren. Omdat ik Bob toen wilde laten zien dat ik zijn gedrag niet langer accepteerde heb ik toen een leraar van Cathy, die ook mooi kan schilderen gevraagd om de buitenmuren te doen. Hij wilde wel iets extra’s verdienen en Cathy vond het goed dat hij in plaats van op school bij Lilato zou zijn. We hebben meteen de daad bij het woord gevoegd en ik heb hem meegenomen naar het centrum van Livingstone om verf te kopen. Zodat hij meteen kon beginnen. Aan het eind van de middag belde Bob toen op om af te spreken voor de prijsopgave, hij vond het niet leuk dat ik een ander de buitenkant liet schilderen en snapte niet dat ik op deze manier geen vertrouwen meer in zijn manier van werken had. Immers hij deed toch zijn best. Volgens Cathy en mij niet meer. Met Cathy spraken we af dat we de volgende dag de spullen voor de muren en de vloer zouden kopen, Cathy wilde dat eerst kortsluiten met Moses die ook bij Social Welfare betrokken is. Zodat er dingen op papier zouden komen te staan. Op die manier zouden we Bob meer aan zijn afspraak kunnen houden.
Daarna met Moses en Bob cement en dingen gaan kopen voor de vloeren en de muur. Hij moet de kosten voor de aanschaf van de materialen hiervoor terugbetalen omdat hij slecht werk heeft geleverd. Hij zou meteen aan de slag gaan met het opnieuw maken van de vloeren.

Donderdag ben ik met Moses weer naar Lilato gegaan om te kijken en had Bob nog weinig gedaan, hij had een heleboel excuses waarom hij alles niet kon doen en beloofde nog steeds om alles af te hebben voor ik naar huis zou gaan. Moses geloofde het inmiddels ook niet meer, hij wilde kijken naar een andere aannemer. Maar eerst moest Bob een fout maken waarop we hem konden betrappen. Ik wilde mijn manier doordrammen en Bob gewoon ontslaan maar aangezien we in Zambia waren moest ik me aanpassen aan de manier van Zambia.

Vrijdag ben ik eerst met de vrijwilligers naar Linda Community school gegaan voor holidayclub. Ik zou bijna de kinderen vergeten. Vrijwel meteen sprong er een jongen in mijn armen die ik herkende als Bennie. Hij is de grote broer van Johnny de baby die ik in mijn eerste jaar steeds vasthield. Bennie is ook de jongen die ik al jaren vasthoud boven mijn hoofd als profielfoto, op facebook en What’s app. Elk jaar als ik hem zie maken we een nieuwe foto. Nu dus ook 😊, het ging nog net, dat boven mijn hoofd houden, inmiddels is hij 9 en hij wordt er niet lichter op. Hij had Johnny bij zich, Johnny is nu 6 en was voor het eerst niet bang voor me. De andere jaren als ik hem weer zag vond hij het toch wat twijfelachtig, die blanke die hem steeds wilde knuffelen. Nu wilde hij steeds opgetild worden en heb ik uiteindelijk weer een halve ochtend met hem in mijn armen gelopen. Afgewisseld met de andere Johnny, dit was de Johnny/Winga die mijn eerste jaar elke dag op mijn rug geplakt zat. Toen was hij 5, nu is hij 10 en al echt groot. Toch moest er even geknuffeld worden en wilde hij weer met me op de foto.
Daarna door naar Lilato waar Bob inmiddels wel begonnen was met het vervangen van de vloeren. De buitenkant was inmiddels ook voor het grootste gedeelte geschilderd. In de kleuren van de vlag van Zambia en blauw, want Charles, mijn caretaker, wilde ook graag een muur blauw.
’s Avonds ben ik tegen mijn gewoonte in uitgegaan en mee gegaan naar Fezbar, de lokale disco. Er was een leuke groep vrijwilligers en het is altijd leuk om wat weer van de lokale jongens te zien.

Zaterdagochtend ben ik met drie vrijwilligers naar Lilato gegaan omdat zij graag het huis wilden zien, meteen viel op dat Bob niet verder was gegaan nadat wij er vrijdag weg waren gegaan. En hij was er nu ook niet, jammer.
De vrijwilligers wilden wat avontuur dus zijn we met de taxi heengegaan en teruggelopen, wat ik deze keer minder heb gedaan omdat het elke dag behoorlijk warm was. De regentijd die normaal half of eind oktober moet beginnen was nog steeds niet begonnen. Wat zorgt voor een broeierige warmte. Nu dus wel teruggelopen en ’s middags met drie meiden die in Backpackers slapen naar de brug gegaan. Twee van hen wilden de bungeejump doen, sinds ik daarbij ben weggelopen 6 jaar geleden vind ik het altijd leuk om te kijken als anderen wel springen. De ene sprong zo naar beneden, de andere vond het ook doodeng en die is net als ik weggelopen. Daarna hebben we nog genoten van de omgeving en de lege waterval.

Zondag ben ik met een vrijwilliger gaan ontbijten en daarna naar de school van Tammy gegaan, om te kijken hoe het daar was en om de honden daar te knuffelen. Een hond van Tammy is gek op aandacht en omdat ik uren naast een hond kan zitten aaien zijn wij een goede match. Hij bleef me nu ook achtervolgen om geknuffeld te worden. Ondertussen brak er een behoorlijke regen- en onweersbui los waardoor we niet weg konden. Dus ook fijn bijgepraat met de werknemers van Tammy.

Maandag met Moses naar het huis gegaan, Bob had wederom niet veel gedaan en had weer allerlei excuses waarom het allemaal niet gedaan was. Inmiddels was mijn irritatiepunt in dat geval wel bereikt en heb ik Bob verder genegeerd. Door de regen die inmiddels voluit gekomen is in de weg naar het huis flink modderig. Op de heenweg is de taxi vastgelopen in de modder en moesten we lopend verder. De chauffeur ging eerst mee naar het huis en daarna pas proberen zijn taxi los te krijgen. Na een paar keer heen en weer rijden lukte het hem niet om los te komen. Hij ging toen het dorpje in op zoek naar hulp, met 8 mensen hebben ze toen de taxi opgetild en omgedraaid. Toen kon hij wel wegrijden. Terug in Livingstone heb ik mezelf op een massage getrakteerd en vlak daarna werd ik ziek. In plaats van uitgaan heb ik de hele nacht in bed leggen en op de wc gezeten met hevige diarree. Tammy was op vakantie dus de ochtend erna ben ik naar haar huis gegaan en heb ik daar de hele nacht in bed gelegen. Gezellig met haar twee honden die het allang best vonden dat ze zolang bij me mochten liggen. Niet echt een gelukkige start van het nieuwe jaar dus.

Woensdag was dan eindelijk de dag dat we Bob ter verantwoording konden roepen volgens Moses en Cathy omdat hij zei het hele weekend gewerkt te hebben terwijl dat duidelijk niet zo was. Ik heb hem toen vrij snel gezegd dat ik niet meer met hem wilde werken. Hij snapte niet echt waarom of speelde dat hij dat niet wist. Hij vond dat hij genoeg aan het huis had gewerkt, terwijl ik vond dat hij veel te weinig had gedaan het laatste half jaar. De andere keren als ik in Nederland was ging hij pas aan het werk in de laatste weken voor ik terugkwam, maar nu dus niet. Met inmenging van Moses hebben we Bob ontslagen en afgesproken dat hij ons geld moet terugbetalen voor de materialen die zijn aanbetaald en hij nooit heeft gekocht.
Daarna zijn we naar het huis gegaan en heeft hij Moses verteld wat er allemaal nog moet gebeuren. Zodat we dat aan een nieuwe aannemer kunnen overdragen. Moses had al contact gehad met een aannemer en die zou donderdag komen kennis maken. De hele buitenkant was inmiddels geschilderd, zelfs het logo stond erop. Helemaal geweldig!

Donderdag was ik jarig en was hopelijk mijn grootste verjaardagscadeau een aannemer die het werk zoveel mogelijk af kon maken. ’s Ochtends hadden we afgesproken bij Linda Community School en hebben we hem meegenomen naar Lilato. Hij zag er wel iets in om de dingen die Bob heeft laten liggen af te maken zolang als het geld van Lilato het toeliet. Te beginnen met de muren. Hij had ook een vriend die timmerman is die dingen kon doen en een broer die elektricien zodat er van alles gemaakt kon worden.
Samen met de nieuwe aannemer, Arthur, zijn we toen nog een aantal dingen gaan kopen die hij nodig had. Onder andere kleine steentjes als ondergrond voor de vloer. Verbaasd me dan toch elke keer weer op wat voor plekken je terecht komt en wat je ziet. Nu dus op een complete steengroeve waar tientallen vrouwen grotere stenen in kleine stukjes aan het bikken waren. Jonge jongens sprongen op iedereen af die stenen wilden kopen om de steentjes in een laadbak te scheppen.
’s Avonds ben ik met Tammy, Rachael, Manny en de businessmanager van African Impact uit eten geweest bij een van mijn favoriete restaurantjes. Erg gezellig!

Vrijdag ben ik met Moses gaan kijken bij Lilato, we hebben de taxi ongeveer op tien minuten lopen van het huis neergezet. Die tien minuten moesten we dan wel door de modder lopen. Ik natuurlijk gewoon op mijn slippers, tot grote hilariteit van de taxichauffeur die ook elke keer gewoon mee liep naar het huis en regenlaarzen had meegenomen. Arthur had de complete vloer er al uit gehaald en was bezig met het aanleggen van de nieuwe vloer. Bijna alle slaapkamers hadden al een nieuwe vloer. Daar werd ik dan toch wel weer vrolijk van.
Vrijdagavond niet te laat naar bed want zaterdag zou ik gaan kijken bij een leeuwenproject.

Zaterdag dus vroeg op om met een aantal vrijwilligers te helpen bij een leeuwen project. Dit was ooit ook een project van African Impact waarbij er met leeuwen gelopen kon worden. Inmiddels zijn ze gestopt met het lopen met leeuwen en ook met het fokken van de leeuwen. Voor zover ik het heb begrepen zijn de leeuwen in het project geholpen. De leeuwen die nu nog in het project zitten worden verzorgd, ze zitten in groepen in grote ruimtes en hoe onafhankelijker ze worden hoe groter de ruimtes. In de laatste ruimte zitten de leeuwen die niet meer zien dat hompen vlees door mensen wordt neergelegd. Zij zijn in principe klaar om weer de natuur in te gaan, ze kunnen ze echter niet zomaar vrijlaten. Er wordt nu gezocht naar een plek in een natuurpark waar een tekort aan leeuwen is, zodat ze met deze leeuwen de populatie kunnen aanvullen.
Volgens mij zit dat wel goed in elkaar, deze leeuwen aan hun lot overlaten kan ook niet. We hebben geholpen met het schoonmaken en opruimen van de ruimtes waar de leeuwen zitten. Zij worden dan tijdelijk in een kleinere ruimte gezet, zodat wij hun ruimte in kunnen. Daarna hebben we overal hompen vlees neergelegd zodat ze het niet van ons krijgen maar het zelf vinden. Zodra dat gebeurd is gaan wij de ruimte uit en de ruimte weer op slot. Dan worden de leeuwen vrijgelaten en vliegen ze op hun eten af.
In een ruimte zaten nog leeuwen die een paar jaar daarvoor werden gebruikt voor de leeuwenwalk, zij liepen met ons mee als we langs hun ruimte liepen. Bij deze leeuwen kon je dan ook je hand tegen het hek leggen en kijken wat de leeuwen deden. Over het algemeen gingen ze je hand likken en hun hoofd tegen je hand aan leggen.

Zondag ben ik met Tammy weer naar een duurder hotel geweest om bij het zwembad te liggen. Dat blijft toch een fijne afwisseling tussendoor.

Maandag dan weer naar Lilato waar Arthur lekker aan het werk was, zijn broer ook, alle elektra punten waren van stopcontacten of lichtknopjes voorzien of een aansluiting voor een lamp. Alle vloeren waren inmiddels opnieuw gedaan en er lag een grote plas water op die erin moet zakken dan wel moet opdrogen zodat de vloer stevig wordt. Arthur was inmiddels begonnen met de afwerking van het loodgieterswerk. Mijn vertrouwen dat het goed zou komen kwam weer een beetje terug. Al konden we nu niet het hele huis afmaken door de kosten die we kwijt waren aan Bob.

De rest van de week ben ik elke dag teruggegaan om te kijken bij het huis, het wordt steeds een beetje beter en er is steeds een beetje meer gedaan. Helaas was het water niet ver genoeg weggezakt of opgedroogd om mooie foto’s te kunnen maken van hoe het huis er nu uitziet. Een bouwplaats vind ik zelf niet heel mooi om te laten zien.

Vrijdagochtend ben ik voor de laatste keer teruggegaan met Tammy om te kijken. Het zag er echt een stuk beter uit. Arthur was nu ook begonnen met een afvoersysteem van water rondom het huis om het tegen water te beschermen.
’s Middags heb ik de familie van Charles de caretaker meegenomen naar de Falls, hij is getrouwd en heeft 4 dochters, Sara (16), Florida (13), Bridget (10) en Anna (7). Zijn familie woont nu tijdelijk bij hem in het huisje dat naar het grote huis staat omdat hun eigen huis in het dorp is weggespoeld door de regen. Dat gebeurt blijkbaar met plaggenhutjes. In de afgelopen 4 weken heb ik Charles steeds wat geld toegestopt zodat hij nieuwe palen en andere benodigdheden kon kopen om een nieuw huis te maken voor zijn familie.
Nu ik de dames allemaal kende vond ik het wel leuk om ze mee te nemen. De jongste had de Falls nog nooit gezien. Gelukkig zat er weer wat water in en zag het er mooi uit. Anna week geen moment van mijn zijde en hield steeds mijn hand vast. Erg leuk. Toen we de ronde boven hadden gelopen heb ik ze wat drinken aangeboden en gevraagd of zij nog naar beneden wilden bij Boiling Pot. Ik zou ze dan volgen, zo kon ik even bijkomen. Zij zeiden dat ze naar Boiling Pot gingen, de klim naar beneden van 110 meter. Nadat ik nog wat laatste dingen had afgesproken met Cathy ging ik achter ze aan. Maar kwam ze niet tegen. Ik was bijna helemaal beneden toen ik terug werd gestuurd door een bewaker omdat het door slecht weer werd gesloten. De familie was niet naar beneden gelopen maar had een andere toer boven gelopen.
Uiteindelijk was ik best trots op mezelf dat ik toch in korte tijd naar beneden en naar boven was gelopen, ik leer het nog wel eens.
Het leukste van deze middag was dat ik Charles ook in zijn rol als vader kon zien, in plaats van als bewaker van Lilatoland. Hij spreekt slecht Engels dus echt praten met hem gaat moeilijk. Nu was hij de hele tijd dingen aan het uitleggen aan zijn dochters over de Falls, in de lokale taal, dus ik verstond er niet zo veel van. Maar het was erg mooi om te zien.

Vrijdagavond wilde ik uit eten met Tammy bij Avani en dan eerst de zonsondergang bekijken bij Royal, dat is toch de mooiste zonsondergang in mijn ogen. Helaas was het weer te slecht en was er geen zonsondergang, toen beseften we ineens ook dat je bij vrijwel alle restaurants buiten zit. Raar hoe alles daar overhoop gehooid wordt door de regen.

Zaterdagochtend nog lekker ergens ontbeten en toen was het alweer tijd om naar het vliegveld te gaan. Na een vlucht met veel turbulentie in alle drie de vliegtuigen, inclusief opstijgen in een onweersbui ben ik zondagochtend weer geland op Schiphol.

Voor de volgende keer dat ik naar Zambia ga, ik moet nog even kijken wanneer want de plannen die ik had zijn in het water gevallen, moeten we van het huis als het goed is alleen nog het plafond doen en de sceptic tank. De rest is dan als het goed is gedaan. Houd in dat als we de volgende keer genoeg geld hebben we het huis kunnen afmaken en we het kunnen overdragen aan Social Welfare. Hopelijk kan het huis de keer erna open.
Dan moeten we ook na gaan denken over manieren om het huis zelfredzaam te maken en te kijken hoe we met het huis of het stuk land inkomsten kunnen genereren en natuurlijk zoveel mogelijk eten voor de kinderen. Genoeg om voorlopig over na te denken dus.

24-12-2018
Helaas bij deze blog geen foto’s internet is behoorlijk slecht op mijn laptop. Hopelijk kan ik ze snel plaatsten.

Sinds een ruime week ben ik, na 8 maanden weer in Livingstone. Het huis checken, kerst vieren, oud en nieuw vieren en stiekem ook even vakantie houden. De eerste dag, zondag dan ook begonnen met een bezoek aan het favoriete hotel van mij en Tammy, om heerlijk te hangen bij het zwembad en bij te kletsen.
Maandagochtend begon met een stevig gesprek met Cathy en Bob, de aannemer, die afgelopen acht maanden niet heeft gedaan wat is afgesproken. Normaal is hij traag en moet ik, via What’s App, regelmatig boos worden maar doet hij altijd wel wat is afgesproken. Nu heeft hij niets van dat alles gedaan. Hij had met name 1000 excuses en zou nu wel gaan werken. Daarna met Cathy en Bob naar het huis gegaan om zelf te kijken. Er was niet veel gedaan maar wel iets, de waterleiding was naar het huis gebracht, de WC’s waren zo goed als geïnstalleerd en er waren buiten deuren. En misschien nog wel het beste van alles, het huis was ingericht door een Amerikaanse organisatie genaamd Africa Strong. Stapelbedden, een tafel een stoelen, een koelkast, fornuis en matrassen voor op de bedden. De groentetuin groeit leuk, er waren watermeloenen, tomaten en allerlei ander fruit. Ook de fruitboompjes waren weer wat groter. Hoewel Charles, de caretaker daar best wel voor heeft moeten vechten aangezien er een soort rups op ons land woont dat steeds de blaadjes opeet.
Cathy en ik hadden Bob de opdracht gegeven om te kijken wat hij nu nog nodig had om al het loodgieterswerk te doen, zodat we dat dinsdagochtend met hem konden kopen. Bob had een lijst gemaakt en ging terug naar de stad om spullen te kopen. Ondertussen hebben Cathy en ik bijgepraat met Charles en zijn daarna ook naar school gelopen.
Op school waren twee vrijwilligers van een andere organisatie die stenen huizen bouwen voor de kinderen wiens modderhuis is ingestort of op instorten staat. Zij hebben ook dekens en pannen gedoneerd aan Lilato.
Maandagmiddag heb ik rustig aan gedaan, het is regentijd in Zambia maar iemand is vergeten de weergoden te vertellen dat het dan ook moet regenen. Tegen de middag is het meestal bloedheet en dus te heet om te veel te doen.

Dinsdagochtend ben ik met Cathy en Bob de loodgietersspullen gaan kopen. Aangezien sommige winkels hier de prijs omhooggooien als er een blanke bij komt kijken kon ik me beter op de achtergrond houden. We waren naar Maramba Market gegaan dus ben ik gaan kijken of er leuke nieuwe lappen waren en mijn mobiel had kuren dus daar ook even naar laten kijken. Daarna in de auto gewacht tot Bob en Cathy terugkwamen. Toen hebben we de spullen naar Lilatoland gebracht en zijn we teruggegaan naar het stadje waar nog een aantal dingen gekocht moesten worden. Nu zaten er een aantal mannen buiten te winkel te dammen. Ze vonden het erg leuk dat ik een potje mee wilde dammen tijdens het wachten. Natuurlijk compleet ingemaakt…..
Vervolgens ben ik met Cathy spullen gaan kopen voor in het huis, daar had ik een donatie voor gekregen. Bekers, borden, bestek, bakjes, prullenbak, wasmanden van alles. En dat hebben we ook naar het huis gebracht. Inmiddels puilt de voorraadkamer uit met spullen voor als het huis opengaat. Het begint nu e

Woensdagmiddag zou er een kerstfeestje zijn in het old peoples home dus heb ik ’s morgens niet teveel gedaan. Ik wilde eigenlijk naar Linda lopen maar het was meteen al veel te warm. Uiteindelijk ben ik naar de Croc Farm gegaan, een activiteit die ik nog niet gedaan heb ik al mijn jaren hier. Dat is een farm waar ze krokodillen opvangen die gewond zijn of op een andere manier beschermd moeten worden. Ze hebben er ook slangen, kameleons en schildpadden. Alle beestjes heb ik even mogen vasthouden, de slang die niet eens zo heel groot was maakte het meeste indruk, het idee is gewoon eng. Het beestje zelf valt wel mee als je hem eenmaal vasthebt.

’s Middags het kerstfeestje in het Old people’s home. Mijn twee overgebleven favorieten waren er niet, Esther is naar een verpleeghuis verhuisd werd gezegd. Lawrence was naar de markt. De overige mensen ken ik wel maar heb ik veel minder contact mee. Toch verbaasde het me weer, steeds weer hoeveel mensen er nog steeds zijn. Wat is een menselijk lichaam dan eigenlijk sterk. Lawrence kwam later wel terug en die was erg blij mij weer te zien. Natuurlijk moest er toen meteen Uno en Jenga gespeeld worden.

Donderdagochtend ben ik met Cathy en de twee vrijwilligers van de andere grote organisatie hier naar een dorpje in de buurt geweest. Zij hebben daar voor een kind een stenen huis gebouwd en ze wilden kijken hoe het eruit zag. Daarna reden we naar een ander kind van Linda Community School waarvan het huisje op instorten staat. De vrijwilligers wilden kijken of ze voor haar ook een nieuw huis wilden bouwen. Ik heb toen ook Elena teruggezien, een meisje die ik 4 jaar geleden in mijn klasje in Linda had. Zij wilde toen graag letters en cijfers leren lezen en schrijven. Maar besloot uiteindelijk toch dat ze liever uitging ’s avonds dan naar school in de ochtend. Nu is ze 19 en heeft ze een zoontje van 2. Het jochie zag er wel heel lief uit.

Donderdagmiddag en avond ben ik naar Mwandi gegaan waar Tammy een kerstdiner had met haar werknemers. Altijd leuk om ook hun weer te zien. De school ziet er nog steeds goed uit, iedereen die er werkt is nog steeds enthousiast en doet mee. DE kinderen waren er niet want de school heeft vakantie. De eerste groep kinderen heeft begin december afscheid genomen. Ze zijn nu klaar voor grade 1 of grade 2. Ze kennen alle letters en cijfers, kunnen optellen en aftrekken tot de 10 of 20 en kunnen korte woordjes lezen.

Vrijdag ben ik met Cathy teruggegaan naar Mulala waar Bob op zich wel hard gewerkt had. Het water is nu helemaal aangesloten op het huis, de wc’s spoelen door en er zijn douches. Ook in de keuken zijn twee kranen. Ziet er netjes uit. We zijn nu aan het kijken in welke kleuren we de buitenkant willen schilderen. Ik wil de kleuren van de Zambiaanse vlag erin, die komen ook terug in ons logo. Hopelijk komen we een flink stuk verder deze drie weken en kan ik het huis een soort van openen voor ik weer naar Nederland vlieg. Volgende week ook maar een gesprek met Social Welfare plannen. Vrijdagmiddag besloot ik mezelf te verwennen met een massage in het centrum van Livingstone. Heerlijk!!!

Zaterdag hebben Tammy en ik weer bij het zwembad gelegen, gezwommen, gelezen en geluierd.

Zondag ben ik met een groepje vrijwilligers naar de Zimbabwe kant van de waterval geweest. De Zambiaanse kant is helemaal leeg, hooguit een flauw stroompje water. In Zimbabwe lijkt het nog heel wat en voel je af en toe de spray. Ik schrok wel van hoe leeg de Falls waren, rond deze tijd van het jaar heb ik ze geloof ik nog nooit zo leeg gezien. Hoop niet dat dat elk jaar minder wordt.
Zondagavond met een groep vrijwilligers naar de zonsondergang gegaan bij Waterfront. Sommige dingen vervelen nooit.

lilato foundation

Lets build them a house!

Weblog december 2018/januari 2019