weblog 2013-2014
21 januari 2014
Maandagavond maar eens geprobeerd vroeg naar bed te gaan. Altijd gedoemd om te mislukken hier. Zowaar lag ik om tien uur al in bed. Niet heel handig, want ik word hier elke keer na 5 uur slapen weer wakker en kan dan niet meer slapen.
Het is inmiddels heel rustig onder de vrijwilligers, er waren er bijna 20 toen ik aan kwam, nu zijn er nog 6.
Dinsdagochtend weer naar Linda gelopen. Vier uur lesgeven aan grade 7. Ze wilden staartdelingen doen en zaten daar zo in vastgebeten dat we zo 2 uur verder waren. Na de pauze heb ik ze een verhaaltje laten schrijven. Waarom ze trots zijn op Zambia. Je ziet dan heel duidelijk het verschil in niveau tussen de kinderen. Sommigen schrijven alleen over van het bord, anderen schrijven hele verhalen. Is met de staartdelingen trouwens ook zo. Sommigen rekenen door, 378:43. Zetten ze 378 streepjes op het papier en maken ze groepjes van 43. Of ze proberen het op hun vingers uit te rekenen. Anderen snappen er helemaal niets van en schrijven alleen maar getallen op.
Dinsdagmiddag met Tammy mee geweest om de meiden van grade 7 van Linda te testen op hun rekenvaardigheid. Ze krijgen dan 2 keer in de week bijles en dan kijken ze na 3 maanden of de kennis beter is. Lang geleden dat ik zulke sommen heb moeten maken. Dus Tammy zat al met de kinderen te dollen dat als ik het onvoldoende zou maken ik ook elke dinsdag en elke vrijdag terug zou moeten komen. Gelukkig (of helaas, hangt er vanaf hoe je het bekijkt.) heb ik het er goed vanaf gebracht. Daarna weer volleyballen, er deden nu alleen jongens mee die ik niet kende, maar de lol was er niet minder om. Normaal is het meer pingpongen, nu waren er een aantal die echt konden spelen en werd er overgespeeld.
Woensdagochtend een halve ochtend les gegeven, Cathy wilde dat ik meeging om een paar handen te schudden bij Social Welfare. Die mensen had ik allemaal al gezien in mei, nu dus weer langs om te laten zien dat ik serieus wat wil doen. Echt weer Afrika, ik vraag al twee weken of ik weer mee mag de straat op. Ja, maar we weten niet wanneer. Dan zien ze me en dan mag ik ineens elke dag mee. ’s Middags mee geweest naar het bejaardentehuis, ik moest toch afscheid nemen van mijn twee favorieten. Esther, een vrouw die graag memory speelt is dan helemaal enthousiast. Helaas klopte de memory niet en konden we niet spelen. Joyce bleef zeggen: ‘I know who you are, but I don’t remember your name’.
’s Avonds met de vrijwilligers en een paar coordinatoren naar de zonsondergang geweest in Royal Livingstone. Dat viel dit keer wat tegen, het was te bewolkt. Er liepen wel veel apen rond dat maakte wel veel goed. Hoewel, dat ze onze hapjes van de tafel stalen.
Vervolgens doorgereden naar een boomhut wat ook een mooi uitzichtpunt is. Vandaar hadden we wel een mooie zonsondergang en een mooi uitzicht op de volle maan.
Donderdagochtend weer lesgegeven in grade 7, inmiddels begin ik hun namen te leren kennen. Nou ja, hun Engelse namen dan als ze die hebben. Over hun Afrikaanse namen breek ik nog steeds mijn tong. Ze hebben me weer een nieuwe naam gegeven voor hier. De meeste mensen noemen me ‘Anna’ of ‘Ann’. De kinderen noemen me ‘An’. Best verwarrend af en toe, maar het is beter dan Mzungu of Teacher, vind ik dan. Ook nu had Cathy weer afspraken gepland na 10:00 uur, dus het lesgeven was een halve ochtend. Ik heb ze gevraagd naar de continenten en waar ze liggen. En of ze mensen kennen uit die continenten. Sommigen roepen dan wel wat namen van vrijwilligers die daar ook zijn geweest.
Daarna heb ik ze papier gegeven en moesten ze uit de altas een continent naar keuze natekenen. Ze doen het heel nauwkeurig en zijn er zo een uur mee zoet.
De meeste kinderen zijn trouwens tussen de 12 en de 16. Ze beginnen hier met school op het moment dat de ouders het kunnen betalen of bedenken dat het misschien wel handig is. Er zitten 30 kinderen in de klas, 7 zijn nog niet gekomen. Als ik de leraar vraag krijg ik een vaag antwoord, die zijn verhuisd, moeten ineens gaan werken, misschien weggelopen van huis of overleden. Die 30 kinderen zitten in een lokaaltje dat kleiner dan mijn slaapkamer. Totaal op elkaar geplakt in de banken. Een paar banken staan buiten het lokaal, die kinderen horen nauwelijks wat je zegt. Want buiten het lokaal is een grote hal, waar ook twee klassen les hebben. Als een van die klassen iets opdreunen, kan ik mijn uitleg wel vergeten. Maar de kinderen zijn lief en willen heel graag leren. Hoe wel er ook een paar tussen zitten die niets snappen. Maar dan wel steeds om uitleg vragen. Geduld, geduld, geduld. Anderen willen weer dat je steeds het antwoord voor zegt, dat schiet natuurlijk ook niet op. Zelf denken, maakt niet uit hoe.
Donderdagmiddag even niets gedaan, rondgehangen in Backpackers. Ook wel eens goed. Eind van de middag de laatste volleybalwedstrijd tussen mijn en Tammy. We hadden een weddenschap (elke keer dat ik hier ben) wie de meeste dagen wint krijgt ontbijt van de ander op mijn laatste dag, zondag. Tammy had deze weddenschap al gewonnen, dus besloten we maar een keer in hetzelfde team te spelen. Hebben we van de heren wel veel commentaar op gekregen. Al na tien minuten sprong ik verkeerd bij het net, rechtervoet licht gekneusd. De rest van de tijd naast het veld gezeten. Gelukkig hebben sommigen altijd bevroren water mee. Dus koelen kon makkelijk. Het moest nu ook wel, want later op de avond mochten Tammy en ik weer mee om de straatkinderen te checken. Er zijn weinig vrijwilligers op het moment, wel 5, maar gelukkig wel een paar met medische ervaring. Voet goed ingezwachteld en naar de straatkinderen gegaan.
We hebben ruim een uur rondgelopen maar weinig straatkinderen gezien. Degene die er wel waren wilden niet naar Cathy en haar collega toekomen omdat Tammy en ik erbij waren. Uiteindelijk ergens gaan zitten kletsen over hoe we willen dat het huis eruit komt te zien. Er kwam toen een man naar Cathy toe, die ook ooit in haar project heeft gezeten en nu tegen betaling groepjes straatkinderen beschermd. Hij vertelde dat alle kinderen in Maramba waren. Een wijk waar de markt is, die nog open is, daar kunnen ze geld verdienen. Hij heeft met Cathy afgesproken te bellen als ze zaterdagochtend op hun plek bij de bushalte liggen te slapen. Wij zouden dan kunnen komen. Niet veel later kwamen er twee jongens die eerder bij Cathy in het project hadden gezeten, maar weer op straat waren gaan leven. Eentje droeg een vuilniszak met lege flesjes om te verkopen voor 10 cent per flesje. Cathy wilde die flessen kopen en zei dat ik mee moest komen. Deze jongen, hij is 17, vond het goed dat ik foto’s maakte en ik kon met hem praten. Zijn vriendje van 13 was eerst wat verlegen maar kwam er toch ook bij. Ze wilden wel met ons praten, ik mocht foto’s maken en uiteindelijk wilden ze ons meenemen naar de plek waar ze normaal slapen. Bij het busstation, dus dat lieten ze zien. Toen kwamen er nog twee jongens bij, eentje bleef naar mij wijzen. You, you, met enige hulp van Cathy herinnerde ik hem ook. In mei toen we die ronde liepen hebben we hem gevonden met erge brandwonden op zijn rug. Nu zag hij er een stuk beter uit en ging het goed met hem. Dappere jongen!!
De andere die erbij kwam kenden we ook, daar hebben we toen shima voor gekocht. Ze bleken met z’n vieren, met nog een jongen die verlegen was een groepje te vormen. Na vragen kwam ook nummer vijf tevoorschijn.
Praten ging lastig, aangezien zij slecht zijn in Engels en wij geen Nyanja spreken. Maar Cathy kon vertalen. Na enige heen en weer praten vroeg de jongen met de flessen of wij andere kleren voor hem hadden. Even met Cathy overlegd, ik mocht kleren voor ze kopen in een tweedehands kleding winkel. Mits ze zaterdag hun afspraak, plek en tijd, zouden nakomen. Tammy bleef de afspraak voor hun herhalen. Waarop eentje toen vroeg, welke dag is het eigenlijk vandaag. En wanneer is het dan zaterdag.
Vrijdag ochtend de laatste dag in grade 7, nu maar een halve dag gedaan, daarna met een Nederlandse vrijwilliger in de preschool gaan helpen. Nou ja, helpen, als wij er zijn loopt de leraar weg, dus het was meer de klas overnemen. Deze kinderen zijn 3 tot 5 jaar en spreken geen woord Engels. Wel zijn ze enorm lief deden ze graag mee aan het steeds weer herhalen van de nummers van 1 tot 10.
Vrijdagmiddag weer met Tammy mee geweest naar deze school om de meiden grade 7 te helpen met wiskunde. Ze heeft er twee keer in de week een wiskunde huiswerkklasje, om die meiden bij te spijkeren. En het werkt. Dinsdag waren er al 7 getest op hun kennis nu, nu kwamen er 5 meer. Die moest ik dus testen. Opdracht voor opdracht op het bord schrijven en dan wachten tot de dames klaar waren en ik de volgende sommen op het bord kon schrijven. Die meiden zijn dan tussen de 11 en de 17. Al in het begin glipte er een jongetje naar binnen. Eerst wilde ik hem eruit gooien, hij zit niet in grade 7 en is geen meisje. Maar toen herkende ik hem, het jongetje dat vorig jaar bij holidayclub alleen maar op mijn rug zat. Winga, hij is een jaar of 7. Nu kwam hij bij me zitten en elke keer als ik moest wachten tot de meiden de sommen gemaakt hadden kwam hij dicht bij me zitten en streelde hij mijn arm, of speelde met mijn handen. Hij herkende mij duidelijk ook.
De meiden hadden de test erg slecht gemaakt trouwens.
Vrijdagavond weer uit geweest met Tammy, begonnen bij Happy Hour bij Backpackers, altijd en daarna via Fezbar naar de lokale barretjes. Helemaal goed voor een laatste vrijdagavond.
Afgezien van de kater de dag erna, terwijl we helemaal niet zoveel hadden gedronken. (echt niet!)Zaterdagochtend dan met Tammy naar de tweehandkledingswinkel, er waren drie jongens. Ze mochten alledrie een broek en een t-shirt uitzoeken. Het leken wel een stel meiden, zoals ze alles bekeken en beoordeelden. Uiteindelijk alledrie blij.
’s Middags met Tammy en 2 andere coordinatoren naar een rijker hotel in de buurt geweest om bij het zwembad te hangen. Grandioos verbrand. Maar wel lekker bijgeslapen.
Zondag eerst met Tammy en een Nederlandse vrijwilliger naar Mwandi geweest om te kijken naar het stuk land dat Tammy daar gekocht heeft. Ze gaat daar een preschool en een buurthuis openen en daar wonen. Door de regentijd zijn de wegen (zandwegen) behoorlijk slecht begaanbaar. Het busje bleef steeds bijna vastzitten of de weg was gewoon helemaal weggeslagen. Via verschillende wegen geprobeerd om er te komen, wat niet lukte. Tammy wilde niet via de school, waar wij ook wel eens werken, omdat de kinderen het busje herkennen en volgen en niet wil dat de kinderen weten dat zij daar gaat wonen voor ze er woont zeg maar. Maar ze vond het ook belangrijk dat ik het stuk land zou zien. In Zambia moet je 10 mensen hebben om een stichting op te richten. Ze heeft mij gevraagd om ook deel uit te maken van haar stichting. Dus wilde ze mij het stuk land laten zien.
Uiteindelijk toch maar naar de school gereden en vandaar af gelopen. Gelukkig geen kinderen die ons volgden. Mooi stuk land, waarop dan een huis, een preschool en een buurthuis moet komen. Als het goed is heb je vanuit het huis zicht op de Vic Falls, of nou ja, op de spray ervan. Mangobomen in de tuin, bananenbomen, avocadobomen. Volgende keer als ik kom is hopelijk haar huis klaar en kan ik bij Tammy logeren en werken.
Daarna terug gegaan naar het hotel waar we zaterdag ook waren. Nu hadden we een volleybal mee, dus konden we lekker volleyballen in het water. Verder was er niemand, heerlijk rustig als laatste dag. ’s Avonds nog een keer ergens in een lokaal restaurantje gegeten met Tammy. Nshima met beefstew. Erg lekker!
En daarna was het tijd om de nachtbus te pakken. Samen met Cathy naar Lusaka om daar naar twee projecten van straatkinderen te kijken. Ik vlieg dinsdagnacht toch terug vanaf Lusaka, dus dat kwam mooi uit. De meeste van mijn Zambiaanse maatjes kwamen me gedag zeggen bij de bus. Ze houden niet van gedag zeggen tegen mzungu’s, maar voor mij maken ze nu een uitzondering. “If I say “see you” to you I know I will see you again.” Ik probeerde nog te dollen dat ik nooit meer terug zou komen. Maar dat geloven ze niet.
De bus reed gelukkig in een stuk door naar Lusaka, in 6 uur. Helaas slaap ik slecht in bussen, maar we werden opgewacht door een vriend van Cathy, die bij het ministerie werkt. Die bracht ons naar het huis van zijn zus. Zodat we eerst konden bijslapen.
Later zijn we twee projecten gaan bezoeken voor straatkinderen in Lusaka. De ene was in Lusaka zelf en herbergt plaats voor 49 kinderen. Die wonen daar tot ze ergens anders heen kunnen. Er is een school op het terrein, een bibliotheek, een computerlokaal en er wordt van alles gedaan om de kinderen kansen te geven. Kansarme kinderen vanuit wijken in Lusaka zijn ook welkom. De school daar is gratis. En wie wil kan gebruik maken van de bibliotheek of de computerruimte, het was dus niet alleen voor de straatkinderen.
Het zag er mooi uit, de sfeer was goed. Ik schrik wel nog elke keer als ik hoor dat de meeste kinderen al met 7 jaar op straat terecht komen. Vooral wanneer ik dan denk aan mijn lieverdjes in Amsterdam, opvang en oppaskinderen, die zijn immers ongeveer net zo oud.
Rond lunchtijd gaan lunchen in een lokaal restaurantje. N-shima, met T-bone en groenten. Nou ja, restaurantje, in de open lucht, tussen de vliegen en ander ongedierte. Maar er komen veel lokale mensen eten en het was ook erg lekker!
Na de lunch door naar een ander project, dat verder buiten Lusaka ligt. Ze noemen het de farm. Straatkinderen worden er tijdelijk opgevangen, tot ze ergens anders heen kunnen. Ze wonen hier in kleine huisjes waar per huis een volwassene slaapt en 5 kinderen. In totaal waren er 29 kinderen. De bedoeling is dat ze hier kunnen blijven van hun 7de tot hun 14de. Maar dat ze weggaan als er ergens een plek vrij was waar ze scholing zouden kunnen krijgen. Sommigen blijven plakken, daar voelen ze zich veilig en willen niet meer weg. De kinderen werken op de farm om zelf hun eten te verbouwen. Op zich voelde deze plek ook goed, al snapte ik niet goed waarom er niets aan de scholing voor de kinderen gedaan werd. Daar begint het volgens mij mee, van de straat af halen en kansen bieden door onder andere scholing.
Inmiddels sta ik weer op het vliegveld, niet helemaal klaar om terug te gaan naar Nederland, maar ja… Er zijn weer een aantal deuren geopend en er zijn plekken waar ik terug kan komen
14 januari 2014
Zoals wel vaker in Afrika zijn woensdag de plannen met Cathy gewijzigd. Ze was weggeroepen voor haar werk. ’s Middags met Memory, die gaat over de donaties, naar een tandarts om kleine tubes tandpasta en kindertandenborstels te brengen die ik in Nederland gekregen had. Hij heeft me beloofd ze naar een school te brengen, de kinderen een les te geven over tandenpoetsen en ze die spullen te geven. Ik heb mijn mailadres achtergelaten, dus hopelijk mailt hij wat foto’s. Donderdagochtend heb ik holidayclub gedaan, weer in Linda, het begint een gewoonte te worden. De kinderen zijn nog steeds geweldig, en vinden alles leuk. Het zijn er niet meer zoveel als vorig jaar. Toen hadden we er elke dag tegen de 100, nu waren het er 20 per keer. De reden die Cathy gaf was dat de week ervoor de politie op school was gekomen. En dat de ouders hun kinderen niet meer durfden te sturen. Er was een meisje, Nancy, bij die ik herkende van vorig jaar, zij mij in eerste instantie niet. Later kwam ze naar me toe met de vraag of ik wist waar Michael en Kerry waren. De vrijwilligers waar ik vorig jaar mee werkte. Vrijdag ging ik weer mee naar de Holidayclub. Nancy was er ook weer, dit keer had ze een baby mee, haar buurmeisje van 5 maanden. Gek als ik ben op baby’s moest die natuurlijk geknuffeld worden. Vorig jaar liep ik altijd rond met baby John, als hij sliep werd hij zelfs op mijn rug gebonden. Nu hield ik de baby vast tot ze ging huilen. Daarna wiegde Nancy haar in slaap en kwam haar weer terug brengen. Als je soms dieper kijkt dan zie je aan zoveel dingen wat de kinderen nog weten van vorig jaar. Vrijdagavond natuurlijk weer tot veel te laat uit geweest. Ik had beter moeten weten, maar ja, eenmaal begonnen is verkocht als we hier eenmaal uitgaan.
Zaterdag was ik uitgenodigd door James en Bertrand om mee te gaan naar het dorp van James, daar was een ceremonie rondom het volwassen worden van meisjes. Dat wordt gedaan als ze 16 of 17 worden en is elke keer een groot feest. Ik snapte er niet heel veel van, het kwam op mij zelfs heel negatief over hoe ze hen behandelden. Later kreeg ik de uitleg dat ze niet mochten lachen omdat ze anders niet lieten zien hoe serieus ze waren. Het had wel wat weg van ‘Groeten uit de Rimboe’. Volgens mij de eerste keer dat ik hier echt tegen zoiets aan liep. Daarbij was ik ook gewoon heel moe, niet heel gek na 2 uur slaap, en was het bloedheet die dag. Uiteindelijk kwam de zus van James naar me toe om me te vragen of ik niet liever wilde gaan slapen. Ze heeft voor mij een bed opgemaakt in een van hun hutten en daar heb ik heerlijk 2 uur liggen slapen. Toen ik wakker werd lagen er om me heen ook allemaal meiden te slapen. Daarna nog een beetje gekletst met de ouders en zussen van James. En niet te vergeten ballonnen uitgedeeld aan alle kinderen daar. Het dorp ligt ruim een uur rijden van Livingstone, waarvan bijna een uur over een zandpad. Er staan een aantal lemen huisjes ver van elkaar, zodat iedereen zijn eigen groentetuintje naast hun hutje heeft. Groententuintje is wel klein benoemd, enorme velden met maisplanten zijn er. Sommigen hebben een hek rondom hun stuk land, maar de meesten niet. Iedereen kent elkaar en zoveel vreemden zullen er wel niet komen. Aan het begin van de middag begon onze chauffeur mensen uit het dorp terug naar Livingstone te brengen. Gelukkig was James zo lief om me te vragen of ik met de eerste rit mee wilde. Normaal vind ik het hele ‘hee je bent blank geef me aandacht’-gebeuren niet zo erg. Maar nu was het toch even teveel. Zeker van mensen die ik niet kende.
Zondag met Tammy en een aantal andere vrijwilligers naar een weeshuis geweest om kinderkleding en speelgoed te brengen. We hebben een tijdje met de peuters gespeeld en daarna de baby’s geknuffeld. De slaapkamertjes zagen er net zo uit als de slaapkamertjes van de Platanen, de creche in Amsterdam waar ik soms inval. De kamer waar de kinderen de hele dag verblijven was een lokaal met alleen banken, weinig speelgoed. Bij de baby’s stonden de bedjes in dezelfde ruimte waar ze overdag verblijven. Ook zonder speelgoed. Het viel wel op hoe de kinderen over de leidsters heen klommen, geknuffeld werden door de leidsters. Het viel ook op hoe goed de kinderen luisterden naar correcties.
’s Middags met Tammy en een vriend van ons naar de Victoria Falls geweest. Ook al was het de derde keer dat ik er was. Het blijft geweldig om.te zien. Eerst naar beneden bij Boilingpot, daar moet het water dat van de waterval samenkomt en de hoek om moet. Het lijkt op een grote draaikolk die alleen maar groter wordt als het water stijgt. Nu was er een local bij, de klom helemaal over de rotsen naar het eind van de rotsen daar. Daarna vroeg hij of wij ook die kant op kwamen. Over rotsen klimmen is niet mijn sterkste kant, maar met wat hulp ging het wel. Eenmaal daar kon ik op een plek staan waar het water af en toe over je heen spoelde. Helemaal geweldig dus. Daarna boven langs de waterval gelopen. Helaas was het bewolkt en waren er geen regenbogen.
’s Avonds met Tammy uit eten geweest in een onbekend lokaal restaurantje, waar ze heerlijke shima hadden.
Maandag had ik weer met Cathy afgesproken ik zou meelopen met de leraar van grade 7, Joey. Het was de eerste dag na de zomervakantie, vaak komen de kinderen die dag niet naar school. Bij Linda blijkbaar wel, eerst zongen ze assembly en daarna werden ze naar hun nieuwe klas gebracht. In grade 7 kregen de kinderen eerst een preek over een test die ze moesten maken later die week. Wie de test goed zou maken zou in grade 7 mogen blijven, de rest moest terug naar grade 6. Daarna vroeg Joey of ik de klas over kon nemen voor een paar minuten. Hij zou atlassen regelen en dan kon ik de wereld met ze bespreken. Na tien minuten geen Joey, dus ik vroeg de kinderen wat ik moest doen. Nou ja, kinderen, tieners, die antwoorden dat ik ze dan maar les moest geven. Ik wist meer dan zij en zij wilden ook meer kennis. Iets leren dus wat ze niet weten. Uiteindelijk de wereldkaart erbij gepakt in de atlassen en ze van Afrikaanse landen de hoofdsteden laten zoeken. Vonden ze leuk! Daarna van Europa, van Azie, Zuid-Amerika en uiteindelijk Amerika, Canada en Nieuw Zeeland. Daarna nog geen Joey, dus gevraagd wat ze wilden doen. Ze wilden wel rekenen leren, dus de tafels gerepeteerd en daarna 40 keersommen op het bord geschreven. Ze mochten een voor een komen om een som te maken. Over geduld gesproken, dat drie keer gehaald. Sommige kinderen vroegen om moeilijkere sommen, dat kon geregeld worden. Over geduld gesproken. Toch maar eens op mijn mobiel de tijd gecheckt. Was het ineens al 10:30, ik begon om 8:45 ofzo. Toen maar eens aan de kinderen gevraagd hoe laat ze pauze moeten hebben. Om 10:00 uur, dus ik weer vragen waarom niemand dat gezegd had. Omdat ze de les leuk vonden. Daarna Joey weer opgezocht om te vragen tot hoe laat ze les hadden en wat ik ze nog kan leren. Ik mocht papier en potloden gebruiken, die liggen niet standaard in de klas. Het leek me toen wel leuk om Bingo te doen met de Afrikaanse landen. Bleek het nog best lastig om een vierkant met 25 vakjes te tekenen. Volgens hun moet het kaarsrecht, mij maakte het niet zoveel uit. Daarna bleek ook het kiezen en invullen van 25 landen best lastig. Of misschien dat ze niet allemaal hetzelfde mochten doen. Ze kopieren hier erg graag. Uiteindelijk vond ik het een van de leukste ochtenden die ik hier heb gehad. Onvoorbereid een klas overnemen, echt niet dat ik dat vorig jaar gedurfd had, of in Nederland zo maar zou doen. Het scheelt wel of je echt alleen met de kinderen bent of dat er ook anderen bij zijn. Heb ik nu gemerkt en dat de kinderen echt wilden leren. Om 12:00 uur was de ochtend afgelopen, dus ik probeerde ze naar huis te sturen, wilden ze niet, ze wilden meer leren en ze vonden de les veel te leuk. Even met Cathy gesproken, die zou kijken of ze bij een village kon vragen of we land konden krijgen voor Lilato. Dat bleek te kunnen, nu krijgen we een stuk land gratis! Dat scheelt een hoop met het geld inzamelen. Morgenochtend weer naar Linda, zal me benieuwen of ik weer de hele ochtend voor grade 7 sta. Ze wilden deelsommen leren en spelling doen hebben ze me verteld.
8 januari 2014
Het nieuwe jaar is al weer een week oud, tijd voor een nieuw blog! Veel gedaan de laatste week, niet zo zeer aan mijn project maar ook leuke dingen. Cathy, mijn contactpersoon was er niet vorige week, dus echt werken voor Lilato ging niet. Natuurlijk eerst oud en nieuw gevierd. Wat hier opzich een groot feest is. Met Tammy en een lokale jongen uit geweest tot een uur of 6:00. Eerst in de lokale disco, daarna naar lokale clubs waar wij de enige blanken waren. In Nederland zou ik het niet snel doen, hier blijkbaar wel. Nieuwjaarsdag lekker rondgehangen, na het uitgaan kon ik niet meer slapen, dus ’s avonds was ik best moe. Donderdagochtend ging ik weer meer naar de holidayclub in Mwandi. Dinsdag had ik de jongere kinderen. Nu de ouderen, leuke spelletjes gespeeld buiten. Kinderen waren erg enthousiast.
Vrijdag was ik natuurlijk jarig, de hele dag aan mijn projectplan zitten werken, daarvoor ben ik immers hier. En ’s avonds weer uit met Tammy. Langs dezelfde disco’s gegaan als met oud en nieuw. Het weekend regende het hele weekend. Sowieso bijna geen zon gezien in de eerste week hier. Alleen regen en bewolking. Vlak voor Backpackers zit een behoorlijke scheur in de grond waar nu regelmatig auto’s in vast zitten. Het zorgt wel voor een hoop ophef af en toe.
Maandag mee naar de holidayclub van Linda Community school. Daar ben ik vorig jaar twee weken geweest, er waren altijd rond de 80 kinderen. Nu waren er 15, waarvan ik er geen een kende.
Dinsdag was Cathy weer terug in Livingstone, we hebben de hele ochtend zitten praten over plannen en wat er deze twee weken kunnen, moeten doen. In elk geval informatie voor Lilato verzamelen. Met dat doel ben ik hier tenslotte. En als het kan nog een paar keer mee de straat op voor de straatkinderen. Donderdag en dinsdag ook weer mee gedaan met volleybal, dat blijft toch een van mijn favoriete dingen hier, ondanks dat we compleet onder het zand van het veld af komen.
Vandaag woensdag de hele dag plannen met Cathy. Als het goed is heeft ze twee oud straatkinderen gevraagd of ik ze mag interviewen. En ze wil me meenemen langs alle instanties die betrokken zijn bij de straatkinderen. Zodat ze weten dat er een meeting gepland moet worden. Inmiddels heb ik ook elke keer ruzie met het internet. Het lukt me niet om foto’s te sturen. De zijn wel gemaakt. En wederom type ik mijn weblog op mijn mobieltje.
31 december 2013
Af en toe vraag je je af waar je het voor doet en of ik niet compleet idioot ben om weer zo lang in het vliegtuig te zitten, een nacht nauwelijks te slapen en dan een dag acht uur in de bus te hangen. Welkom to Zambia, voor de derde keer.
Aangezien ik me de week voor ik ging niet helemaal lekker voelde was, begon ik ook niet uitgerust aan de reis. In Lusaka heb ik nauwelijks geslapen, want ik kwam om 1:00 aan en ik moest vroeg op voor de bus van 6:00 uur. Keurig om 5:00 op het busstation, bleek dat er geen kaartjes meer waren voor de 6:00 uur bus. Of ik even 2 uur wilde wachten, Afrikaanse tijd, dus voor de bus vertrok waren we 3 uur verder. De bus stond gelukkig wel al klaar vanaf 5:30 uur, waar ik na lang praten wel in mocht gaan zitten.
Eenmaal in Livingstone met de taxi naar Livingstone Backpackers, de taxichauffeur wilde me naar andere backpackers brengen. Logisch, want de meesten zijn gekoppeld aan een hotel of lodge. Ik bleef maar volhouden dat ik het hier kende en het dus geen zin had om mij ergens anders heen te brengen. Uiteindelijk gaf hij wel toe en bracht me waar ik heen wilde. Bij de deur van backpackers bleef hij een beetje beduusd staan toen de jongens van de poort enthousiast op me reageerden. “O, you know people here…” Ja, wat probeerde ik hem de hele tijd te vertellen?
Van het weekend vooral rustig aan gedaan, met een paar oude bekenden ergens gaan ontbijten en ’s avonds weer uit eten geweest. Zaterdag geprobeerd om een Zambiaanse simkaart te krijgen en bij een andere maatschappij een dongel, zodat ik makkelijker op internet kan.
De Zambianen moeten voor 1 januari 2014 hun simcard registreren, tot op heden was dat nog niet gebeurd. Niet geregistreerde simkaarten worden afgesloten met nieuw jaar. Nu waren er dus weet ik niet hoeveel rijen, eerst om een formulier te krijgen, daarna om een kopie van je paspoort te maken, daarna om het formulier in te leveren, daarna weer in een rij om je paspoort terug te krijgen. Zucht, daarna moest de dongel nog, omdat ik daarmee makkelijker internet zou krijgen. Nou makkelijker is het niet, wel goedkoper.
Maar het is wel goed dat ze dingen hier meer gaan registreren.
Verder dit weekend veel bijgepraat met de locals waar ik de vorige keren ook veel mee optrok. Net alsof ik nooit weg bent geweest. Niet heel bevorderlijk voor mijn nachtrust, want de meeste gesprekken zijn ’s avonds laat bij de poort van Livingstone Backpackers.
Maandagochtend begonnen met uitzoeken wat ik nodig heb voor het projectplan van Lilato. En de een van de coördinatoren aan haar hoofd gezeurd dat ik toch vooral mee moest naar het bejaardentehuis vandaag. Vooral om te kijken of de drie mensen waar ik gek op ben er nog zijn en of ze nog weten wie ik ben.
Voor we naar het Old People’s home gingen moesten we andere vrijwilligers afzetten bij Christian Academy. Vorig jaar heb ik daar regelmatig de knutselclub gedaan, waarbij ik een keer met de directeur, met vingerverf op een van de bomen handafdrukken heb gemaakt. Nu reageerde hij heel enthousiast en wees meteen op die boom. Een aantal kleuren zijn nog te zien.
Bij het Old People’s Home deed een van mijn favorieten, Esther, de deur open, ze keek me aan en begon meteen heel blij te glimlachen. Meteen de auto uit gesprongen en ik werd bijna fijngeknepen. Zo leuk dat ze je nog kennen. Toen we weer weg gingen wilde ze me niet laten gaan.
Joyce, de blinde vrouw ging heel erg glimlachen toen ik haar handen pakte. Ze zei dit keer niet mijn naam, maar vroeg aan de chauffeur of ik degene was van wie ze haar armbandjes heeft gekregen. En bleef ze naar mijn handen grijpen.
Dinsdagochtend hadden ze mensen tekort bij de Holidayclub van Mwandi, daar heb ik vorig jaar 1 week gewerkt. Natuurlijk wilde ik wel mee, om in te vallen. Echt leuk om weer naar die school te gaan. Eenmaal de bus uit werd ik meteen om mijn nek gesprongen door een van de jongens, Moses, die me nog kende van vorig jaar. Daarna reageerden ook de anderen enthousiast. Zo leuk om te merken dat je, hoe kort je er ook geweest bent (4 dagen) al zo’n indruk achter kan laten dat ze nog weten wie je bent. Soms heb je dat gevoel niet echt. Dit soort dingen laten me dan toch zien hoe belangrijk eigenlijk elke vrijwilliger is.
Daarna begonnen ze meteen te vragen naar mensen waar ik mee samen had gewerkt of die ook uit Holland kwamen. Uiteindelijk een hele leuke ochtend gehad buiten spelletjes gedaan met de kleinere kinderen. Favoriet was weer ‘Sleeping Lion’ waarbij de kinderen in een cirkel zitten en dan gaan liggen en doen alsof ze slapen. Wie het laatste zijn ogen open doet heeft gewonnen. Konden ze vorig jaar uren volhouden en nu blijkbaar weer. Ze vroegen er zelfs zelf om.
Verder is hier alles oke, leuke nieuwe vrijwilligers en een paar leuke nieuwe coördinatoren, contact met de locals gaat alsof ik nooit ben weggeweest. Het gaat gewoon door waar we de vorige keer gebleven ben. Alleen is het echt wel regenseizoen. In de 4 dagen dat ik hier nu ben heb ik bijna meer regen gezien dan vorig jaar in 6 weken. Hoop dus wel dat het weer nog beter wordt.
Vanavond is het oudjaarsavond, veel mensen gaan naar een feest in Zimbabwe, ik heb daar niet zo heel veel zin in, dus afhankelijk van het weer vanavond ga ik uit met James en Betrand of ik blijf gewoon bij Backpackers. Ik neem me elke avond voor om niet te laat te gaan slapen, maar dan blijf ik weer veel te lang kletsen bij de poort met de bewakers. Ben inmiddels best wel moe.
26 december 2013
Voor ik het weet is het weer Tweede Kerstdag en zit ik weer op Schiphol te wachten tot ik in het vliegtuig naar Zambia kan stappen. Gisteren vooral besteed aan het proberen toch zoveel mogelijk bagage in mijn tassen te krijgen. Twee keer 23 kilo mee mogen nemen is leuk, maar word al een stuk minder als je de berg kinderkleding ziet die ik ook dit keer weer heb meegekregen.
Ik heb me dan ook maar beperkt tot de verbandmiddelen van de apotheek van Helga, de kleding van sportfondsen van Katja en de babykleding van de ouders van de Platanen. Natuurlijk zit er ook het een en ander voor mezelf bij.
Zo nu opmaken voor elf uur vliegen. Eerst naar Harare en dan naar Lusaka, morgenochtend dan met de bus door naar Livingstone.
Ik zal jullie via deze weg en via mijn weblog op www.lilato.com/weblog op de hoogte houden van de dingen die ik daar doe.