lilato foundation

weblog 2012-2013

1 februari 2013
Na een vlucht van elf uur ben ik vanmorgen weer geland op Schiphol. Waar ik werd opgehaald door mijn vader, mijn beste vriendinnetje en haar zoontje.
Koud hier!
Gisteren in Kaapstad nog even het ultieme vakantiemoment. Toen ik langs het aquarium liep en ongeveer 150 schoolkinderen in uniform zag. Duidelijk op schoolreisje….
Zelf mag ik maandag weer aan de bak.

Kan ik meteen beginnen met sparen. Volgende reisdoel: Zambia, Livingstone, Linda Village.

30 januari 2013
Maandagmiddag stond ik dan ineens alleen op het vliegveld van Livingstone. Gek eigenlijk, na drie maanden mensen om me heen verlangde ik echt naar wat tijd alleen. Maar zo alleen op het vliegveld is dan wel ineens heel erg alleen.
Na een goede vlucht van Livingstone naar Johannesburg moest ik twee uur wachten. De vlucht daarna naar Kaapstad was toch wel de ergste die ik ooit heb gehad. De piloot waarschuwde al voor turbulentie omdat we zouden opstijgen door een onweersbui. Nou dat hebben we geweten. De wegen in Zambia en het gestuiter in het busje daar was er niets bij.
Landen in Kaapstad met de ondergaande zon was dan wel weer mooi, dat maakte de vlucht weer goed.

30 januari 2013
Zaterdag na de disco natuurlijk weer om vijf uur wakker. Maar ik had verder geen plannen, behalve dat ik lekker uit zou rusten en mijn tas zou inpakken. Niet dus. Eerst met een andere vrijwilliger gaan ontbijten bij een restaurantje aan de hoofdstraat. Daarna samen met twee andere vrijwilligers en twee van de volleybaljongens (de rest linkt ze aan het farming project, maar dat heb ik maar een keer gedaan, dus ik zeg volleybaljongens) naar de Zambiaanse kant van de Vic Falls geweest. De zon scheen volop, echt geweldig. Een maand geleden kon je nog zwemmen op het randje van de waterval en onder de waterval staan. Bij het zien van de waterval nu snapte ik meteen waarom ze dat gesloten hadden. Je komt er een maand niet terwijl het regent en de kracht is verdriedubbeld. Overal waren regenbogen te zien, je kon bij wijze van spreken dwars door de bogen heen lopen. Ook complete cirkels gezien en twee, drie regenbogen achter elkaar. En natuurlijk weer helemaal doorweekt van het water. Echt geweldig! Daarna nog een keer naar beneden bij de Boilingpot, waar het water nu het hoger wordt echt alle kanten op stroomt. En dat moet alleen maar mooier worden.. Tot in mei/juni dan zakt het water weer.
Vervolgens met de jongens gaan eten bij de Afrikaanse variant op de Mac Donalds, Hungry Lion. En redelijk vroeg naar bed gegaan.
Zondagmiddag zou ik met een van de vrijwilligers die hier al heel lang zit naar een van de duurdere hotels gaan voor een high tea. Dus ik wilde niet teveel doen die dag. Zeker niet teveel eten. Uiteindelijk wel een Engels ontbijt gegeten en daarna met een meisje wat gaan drinken, met de rest van de groep meegegaan toen ze gingen lunchen. Tussendoor mijn tas ingepakt en bekeken wat ik aan kleren weer mee terug zou nemen. Eigenlijk qua kleding alleen mijn landen-t-shirts meegenomen en een korte broek voor in Kaapstad en een lange voor de vlucht naar huis. O ja, en natuurlijk een trui, mijn jas en een vest. De rest kunnen ze daar ook goed gebruiken. ’s Middags de high tea, daar was niets teveel over gezegd. Lekkere thee met allemaal lekkere hapjes en gebakjes. Heel veel met chocola, dus we waren vrij snel gevuld. Het hotel ligt aan de Zambezi-rivier en je ziet de spray van de waterval, die steeds groter wordt.
Aan de Zambiaanse kant gaat de zon onder. En dat zorgt met wat wolken voor een geweldige zonsondergang. Met als gratis vermaak een stel capucijner-aapjes die suikerzakjes kwamen stelen. En er mee over het gras renden, van elkaar wilden stelen en ze uiteindelijk opaten.
Eenmaal weer thuis zaten ze alle vrijwilligers aan de bar van de backpackerslodge. Een ander meisje ging ook weg maandag. Drie van onze favoriete lokale jongens waren ook gekomen.
Een van hen vroeg of ik, met alle activiteiten die ik gedaan heb, ook naar zijn dorp was geweest. Dat is blijkbaar ook een tour die je kunt boeken. Ik heb me niet zo in die toer verdiept omdat ik het bezoek aan die dorpjes op die manier niet zo leuk vind. Als er dan een dansoptreden is enzo. Ik zie ze liever zoals ze echt zijn. Zijn antwoord daarop was dat hij me de volgende ochtend mee zou nemen naar zijn dorp. Ik zou om 11:30 naar het vliegveld gebracht worden, dus ik wilde wel, maar dan wel vroeg en op tijd terug. Zijn dorp was toch 45 minuten rijden van Livingstone. Dus spraken we af dat hij om 7:00 uur met een vriend en een vriend die een auto had weer hier zou zijn. Niemand geloofde echt dat hij daar zou staan, ik ook niet echt. Na drie maanden Afrika heb ik wel geleerd dat iedereen altijd minimaal een uur later komt.

Echter de volgende ochtend toch maar alles ingepakt. Je weet immers nooit, en om 7:00 uur kwam de bewaker zeggen dat hij voor de deur stond. Snel in de auto gesprongen en naar het dorp gereden. We waren hier al een keer doorheen gereden na het raften. Veel mensen uit het dorp werken om of op de Zambezi-rivier. En veel van de huizen zijn van die ronde hutje gemaakt van klei. Hij heeft me het huis van zijn familie laten zijn, het stukje land erom heen. Waar de keuken staat en de wc. Allemaal in een ‘eigen’ ronde huisje. Daarna door het dorp gelopen, richting lagere school, middelbare school en het ziekenhuis. Deze drie werden gesponsord door een familie in Engeland, dus die zagen er naar omstandigheden goed uit. Bij de middelbare school nog even naar binnen gelopen en van een klas een klassenfoto gemaakt.
Vervolgens in het centrum van het dorpje, waar een cafeetje, verschillende winkeltjes en een markt is de vriend met de auto weer opgezocht. En via de supermarkt, om de foto’s af te drukken, voor mijn gidsen en hun familie, weer naar de backpackers lodge. Waar ik weer keurig op tijd was.
What happend to African time???
Omdat ik het ontbijt gemist had samen met de andere vrijwilliger die weg zou gaan ontbeten aan de bar. Met doritoos en een sambuca schooter. En toen was het tijd om te gaan.

28 januari 2013
Zondag begon goed. Ik werd vroeg opgehaald voor de lionwalk. Geen idee wat te verwachten, behalve dan dat ik leeuwen zou zien. In de auto liet de chauffeur al vallen dat ik ook cheetahs zou mogen zien als ik dat ook zou willen. Iets duurder, maar net zo leuk.
De dieren zijn niet speciaal voor dit doel gefokt, maar gevonden als ze verstoten waren door hun moeder. Of de dieren terug kunnen naar de echte natuur is me niet helemaal duidelijk. Wel viel op dat de verhouding tussen de dieren en hun begeleiders goed was.
Eerst de cheetahs, die mochten we aaien. Sommigen likten dan je hand, alsof er een grote kattentong over je hand gaat. Maar dan veel ruwer. Vervolgens mochten we met ze lopen. Dat vond ik wel een beetje stom, aan de lijn. Met elke tien minuten een fotomoment.
Daarna door naar de leeuwen. Twee lagen ergens waar we ze mochten aaien. De cheetahs waren heel zacht, de leeuwen voelden veel ruwer. Na het aaien moesten we gaan lopen, de leeuwen zouden dan met ons meelopen. Als ze naast je liepen mocht je ze aaien. En als ze gingen liggen kon je er naast gaan zitten en je camera aan een van de gidsen geven. Ik had het geluk met een groepje te zijn die voornamelijk met de gidsen aan het praten waren. Dus ik heb de leeuwen heel veel geaaid en met ze gelopen.

Maandagochtend gingen we weer naar een meer afgelegen dorpje om op huisbezoeken te gaan. In dit dorpje zijn een aantal mensen met behoorlijke wonden die we moesten schoonmaken en verzorgen. Maandagmiddag mocht ik weer naar het bejaardentehuis. Nu de bejaarden me een beetje kennen wordt het steeds leuker. Ze gaan echt op me reageren.

Dinsdagochtend ging ik met een andere vrijwilliger mee naar haar school. Dit is een school voor gehandicapte kinderen. Zij werkte daar die week, ik mocht mee om te kijken omdat Spikkel voor een rolstoel voor die school betaald. (Achteraf is de bijdrage voor de rolstoel niet nodig en gaat dat ook naar de opvang voor straatkinderen.)
Dinsdagmiddag had ik knutselclub op een ander school waar ik een week holidayclub heb gedaan. Na de normale chaos van welke kinderen er mee zouden doen was dit een erg leuke activiteit. Daarna buiten gespeeld met de kinderen. De temperaturen lopen weer op tot boven de 30, dus het was meer kijken hoe zij speelden. En na afloop een duik in het zwembad.
Het verloop onder de vrijwilligers is best groot. Van de groep van kerst is er behalve eentje en mij niemand meer en zij gaat ook maandag weg (maar komt een week later terug). Rond kerst daagden wij elkaar steeds uit om in het zwembad te springen met kleren en al. Nu dus besloten om deze week in elk geval een keer om vijf uur op te staan en te gaan zwemmen. Ik word normaal om vijf uur wakker, zij niet. Maar vanwege de laatste week wilde ze dit wel. Water was behoorlijk koud…. Te koud… Dus om kwart over vijf lagen we beiden na een warme douche weer in bed.

Woensdag moest ik met een ander meisje naar een kliniek. Weer baby’s wegen en daarna bij mensen de vitale functies opnemen voor ze naar de dokter kunnen. Hier moet je, afhankelijk van de aanwezige materialen de bloeddruk, temperatuur en gewicht opmeten. Woensdagmiddag weer naar het bejaardentehuis. Ik had met de coördinator overlegd om kralen mee te nemen. Zodat ik met de dames armbandjes en kettingen kon maken. En daarna natuurlijk memory. Eerst won ik steeds, omdat ik deze memory uit Nederland had meegenomen. En we hem volgens mij ook op de opvang hebben. De coördinator van ons, die zich met het bejaardentehuis bemoeid heeft een memory gemaakt met de gezichten van de mensen. Dat was toch een stuk moeilijker.

Donderdag gingen we de hele dag op huisbezoeken met het medische team. Naar een iets meer afgelegen dorp. Waar de mensen nog letterlijk in plaggehutjes wonen en waar bij een regenbui alles van de grond moet. We gingen al een uur later weg omdat ze in het dorp vergadering hadden, en eenmaal daar moesten we nog wachten tot ze klaar waren. Vervolgens de helft van het medische team afgezet, en met de andere helft naar de andere kant van het dorp gereden. Halverwege moesten we omkeren, want we hadden de mappen waarin we alles bijhouden omgewisseld. Uiteindelijk na twee uur, vanaf de normale tijd, konden we beginnen. Ook weer best zwaar, niet zo zeer vanwege de medische kant, de meeste mensen wilden alleen hun bloeddruk weten en gezien hun leeftijd en de afstand tot de kliniek gaan wij daar dan heen. Bij een huis woonden een ouder echtpaar, van tussen de 70 en de 80. Met twee kinderen van 2 en 7. De kinderen zijn wees, en het dichtstbijzijnde huis is een flink eind rijden. Niet te veel over nadenken maar.

Drie avonden in de week ook weer volleybal gespeeld. Erg gezellig met een aantal lokale jongens van tussen de 16 en de 30. Na drie weken samen spelen bouw je toch wel een band op. Af en toe ben ik coach van een team, ze weigeren namelijk door te schuiven als ze moeten serveren. Want ze hebben allemaal een vaste plek in het veld, als ze op hun manier mogen spelen dan. De vrijwilliger die het organiseert denkt daar anders over, dus die gaf me de tip om strenger te zijn. Uiteindelijk werd het natuurlijk een duw en trek-spelletje, elke keer dat ze door moesten draaien. Een van die jongens is doof, dus ik heb geprobeerd hem te vertellen dat ik weg ga. Door het op zijn arm te schrijven. Volgens mij begreep hij het wel, aan zijn geknuffel daarna te merken.

Donderdag zou er na het volleyballen een barbecue zijn. Ook georganiseerd door die vrijwilliger. Maar donderdagavond was ook de enige dag dat ik mee kon met de directrice van mijn favoriete school, voor de straatkinderen waar Spikkel een zijn geld aan geeft. Met deze vrijwilliger. Dus vanwege de Afrikaanse tijd niet met de rest meegegeten. Het zou op tijd klaar zijn, maar dat lukte natuurlijk niet. Achteraf gezien was ik daar stiekem wel blij om, de lokale jongens zijn er dan wel bij, maar eten in principe niet mee. Aangezien wij per persoon betalen zouden zij dat ook moeten doen. Mee naar de straatkinderen was geweldig. Eigenlijk mogen we in verband met de veiligheid niet in het donker op straat lopen. Maar nu vanwege het project moesten we wel. De directrice heeft ons in de hoofdstraat van Livingstone de kinderen aangewezen die ze nu opvallen. Ze lopen er elke avond om de kinderen te observeren. Na een paar dagen proberen ze dan met ze in contact te komen en ze mee te nemen naar de opvang. Een aantal kinderen kenden ze al, die kwamen al een high vijf geven. Of even kletsen. Wanneer ze de kinderen meenemen is helaas mede afhankelijk van een gedeelde auto en geld voor benzine. Maar goed, ze worden in de gaten gehouden en dat is al heel wat.

Vrijdag was dan mijn laatste werkdag. Nog een keer ergens anders op huisbezoeken. Waar we gelukkig niet veel extreme gevallen tegen zijn gekomen. ’s Middags ging ik nog een keer naar afterschool. Normaal ga je daar als vrijwilliger regelmatig heen en ga je je laatste dag om ‘afscheid’ te nemen. Ik was er nog maar een keer geweest, maar kende de plek van de twee weken holidayclub. Naast mijn favoriete school. Een meisje dat ik daar twee weken heb gehad miste een aantal andere vrijwilligers en toen ze hoorde dat ik ook wegging wilde ze alleen maar op schoot zitten. Gelukkig waren er vrijwilligers mee die ook wat langer blijven, dus daar heb ik haar uiteindelijk naar toe getrokken om te zeggen dat die net zo lief, zo niet liever zijn dan ik. Vrijdagavond speelde Zambia zijn twee poule wedstrijd in de Africa cup. Helaas weer 1-1. Nu moeten ze morgen winnen, anders liggen ze eruit.

Vervolgens was er happy hour aan de bar van onze backpackers lodge. Na happy hour gaat altijd iedereen nog naar de disco. Ik ging nooit mee omdat ik het zonde vind van de activiteiten van de zaterdag als je de hele dag moe bent. De week ervoor bleven de volleybaljongens maar zeuren, dus beloofd dat ik mijn laatste vrijdag mee zou gaan. En daar geen spijt van gehad. Erg gezellig.

En natuurlijk doodmoe de dag erna.

20 januari 2013
Spikkel heeft weer een paar mooie doelen gevonden om het geld, nog zo’n 700 euro aan uit te geven.

1) Spikkel betaalt mee aan een rolstoel die nodig is voor de school voor gehandicapte kinderen. Dat is zo’n 178 euro.
2) Spikkel koopt een nieuw springtouw voor de afterschool. Het oude springtouw is een paar keer gebroken en duidelijk aan vervanging toe. Dat is 70 euro.
3) Spikkel koopt een handboor, om het bouwwerk op sommige projecten makkelijker te maken. Dat is 40 euro.
4) De rest van het geld, zo’n 410 euro wil Spikkel uitgeven voor het opvangcentrum van de directrice van de school in de Linda Community. Deze vrouw rijdt elke avond met een busje over straat om alle kinderen die op straat leven te checken. Kinderen die nog familie hebben probeert ze terug te plaatsen bij hun familie, kinderen die dat niet hebben slapen elke nacht in haar opvang. Die opvang, die in de school is wordt op het moment verbouwd. Als het klaar is kan ik me voorstellen dat ze wel wat nieuwe spullen kan gebruiken. De eerste keer dat ik haar vroeg zei ze dat ze alleen pannen nodig had. De tweede keer gaf ze toe veel meer nodig te hebben. Waaronder een koelkast, lepels om te eten met de kinderen, goede keuken messen en mogelijk een televisie. Geen idee hoe ver ze komen met 400 euro, maar dat zien we wel. Inmiddels heb ik gevraagd of ik ’s avonds een keer met haar mee mag. Op zich mag dat wel, maar ze moeten eerst uitzoeken of het veilig is. In de kleine dorpen is het namelijk niet altijd veilig op straat. Dus wie weet komen er foto’s.

20 januari 2013
Zaterdag hebben we vanwege het weer niet meer met het vliegtuigje gevlogen. Door de regen ging het niet door. De barbecue wel, ondanks de stortregenbuien. Was erg gezellig.

Zondag ben ik met een van de andere meiden alsnog met het kleine vliegtuigje gaan vliegen. De microlight. Er zit dan een piloot voor je die een soort paraglide bestuurt. Voelt niet heel stabiel en ik vond het doodeng. Maar een erg mooie vlucht. Niet zo heel hoog, over de Zambezi, de grens tussen Zambia en Zimbabwe en meer plaatsen waar ik ben geweest. Daarna ben ik met drie andere meiden naar Zambezi Sun gegaan voor lunch. Erg lekker. Op weg daarnaar toe zebra’s gezien en giraffen. Zambezi Sun staat in het nationale park.

Maandag veranderde ik van de scholen naar de medische projecten, je moet daar eerst een medische training voor krijgen. Dus maandagochtend ben ik in het vrijwilligershuis gebleven en heb ik geholpen met het schrijven van lessen voor de readingclub. Die moeten meer gestructureerd worden. Maandagmiddag kreeg ik mijn medische training, waar ik heb leren bloeddruk opnemen.

Dinsdag was dan mijn eerste dag medisch. We gingen naar een kleiner dorpje in de buurt van Livingstone. Daar wachten twee ‘caretakers’ op ons. Dat zijn twee dames die bij houden wie hulp nodig heeft en waar we dus langsgaan. Bij de meeste patiënten zijn de klachten hoofdpijn en of pijn op de borst. Het advies is meestal dat ze meer water moeten drinken. We nemen dan de bloeddruk en de temperatuur op en geven ors en of paracetamol voor drie of vier dagen. Soms zeggen we dat ze naar de kliniek moeten gaan, daar krijgen ze vaak hetzelfde advies en voor iets langere tijd medicijnen. De patiënten kunnen alle leeftijden hebben. Een van de patiëntjes hier was een jongetje (5) met een grote open wond op zijn been. Die moest ik schoonmaken. En er was een meisje in een rolstoel (7) die allen een verwijzing voor fysiotherapie nodig had.

Dinsdagmiddag ben ik verder gegaan met de lessen voor readingclub.

Woensdagochtend moest ik met een andere vrijwilliger naar een kliniek. Hij heeft de hele tijd bij de receptie gezeten om van alle mensen die de dokter willen zien de bloeddruk en de temperatuur op te nemen. Ik mocht mee met de kinderarts, er werden baby’s ingeënt. Eerst werden ze door anderen gewogen en daarna kregen ze bij mij 2 druppels polio vaccinatie in hun mondje. 6 weken oud waren de meesten. Ze proberen beter de administratie bij te houden door alles in meerdere boeken maar echt efficiënt gaat het niet.

Woensdagmiddag mocht ik weer naar het bejaardentehuis. De blinde vrouw van vorige week werd helemaal blij toen ze mijn stem hoorde, ze ging nu de hele tijd gniffelen. Dus de tijd dat we daar waren naast haar gezeten en met haar getekend en samen gelachen. Ondertussen met een stel anderen memory gespeeld. Dat is toch wel het spel daar.

Donderdagochtend was het erg slecht weer, dus in plaats van in een ander dorp de huizen langs gingen we naar een andere kliniek. Deze was pas geopend en gevestigd in een oud hospice, dat door een tekort aan fondsen heeft moeten sluiten. Deze kliniek was vrij groot opgezet en was ook een stuk schoner dan de andere die ik heb gezien. Er kwamen patiënten om zich in te schrijven. Daarvan moesten wij de bloeddruk en de temperatuur opnemen. Echt heel druk was het niet, maar er kwamen wel twee patiënten die we maandag hadden doorgestuurd.

Donderdagmiddag moest ik naar een knutselclub van een school waar ik nog niet was geweest. De kinderen hebben nu weer gewoon les en lopen vrijwel allemaal in uniform rond. De knutselclub was nu ook voor een klas, in plaats van voor het halve dorp. Dat maakte het wel een stuk gestructureerder. Na de knutselclub gingen we anderen ophalen bij een school waar ik eerder heb gewerkt. Mijn eerste week deed ik de holidayclub daar. Zodra ik uit de auto stapte sprongen de kinderen daar in mijn armen: “Anne, you came back”. Dan sla ik een knuffelrondje natuurlijk niet over.

Vrijdagochtend ging ik weer naar een andere kliniek. Waar ik het advies kreeg om een dame te blijven volgen en mijn hulp aan te bieden. Ze werkte met de kinderen. Dus eerst hebben we buiten de baby’s gewogen. In een hangende weegschaal. En daarna vroeg ze me of ik bij zwangere vrouwen de bloeddruk kon opmeten. Later vroeg ze of ik ze ook kon wegen, op een weegschaal waar je echt nog de blokjes moet verschuiven. 10 kilo, 1 kilo en 100 gram. Als laatste vroeg ze me een drie uur oud meisje en haar moeder van 15 te controleren. Ik had natuurlijk geen idee hoe, maar dat legde ze me dan wel uit. Het was vooral de bedoeling dat ik met haar zou praten over het voorkomen van nog een zwangerschap. Maar de moeder was veel te moe. Gelukkig houden ze dat praatje elke keer als ze haar baby komt laten controleren.

Vrijdagmiddag hadden we readingclub op mijn favoriete school. Linda community. Hier ook ineens een klas in plaats van het halve dorp. Zo kan je tenminste echt met de kinderen werken. Ik was daar weer niet op voorbereid, maar gelukkig vonden de kinderen alfabet bingo ook geweldig. Het laatste half uur vooral spelletjes gespeeld. Ze willen nu ook steeds vaker hun eigen spelletjes laten zien. Al snappen we daar meestal niets van, ze zingen of praten in hun eigen taal.

Deze week ook drie avonden gaan volleyballen tegen/met de lokale bevolking. Het veld is een zandveldje in een grasveld, waar we met blote voeten spelen. Deze week had het nogal geregend, dus het was meer een modderpoel dan een veld. Ach ja, de lol is er niet minder om.

Zaterdagochtend hebben we met een groepje raften geboekt. Ik heb lang getwijfeld of ik wel mee wilde, omdat ik wel schrik van al die verhalen over onder de boot terecht komen enzo. Nu is het water hoger en is het raften minder spectaculair volgens de jongens die er werken. Eerst moesten we weer een flink eind, 45 minuten tot 1 uur, naar beneden klimmen. Klimmen is duidelijk niet mijn sterkste kant. Na een kwartier beginnen mijn armen en benen te trillen van de spanning. Eenmaal beneden kon ik niet veel meer. Gelukkig gaat er altijd een safety boot mee, die neemt de iets veiligere route. Daar moest/mocht ik in mee. Het raften zelf was, voor mij op deze manier, geweldig! De jongens in deze boot bleven maar vragen hoeveel stroomversnellingen wij hebben in Nederland….

12 januari 2013
Zaterdagavond in een cafeetje in de buurt zitten internetten. Het begon keihard te regenen, zag er ook niet naar uit dat het zou stoppen. Dus terug naar onze lodge door de regen en de modderstromen op de straat. Regentijd in Afrika is weer een compleet andere ervaring.

Zondag met twee andere vrijwilligers naar Zimbabwe gegaan om de waterval van de andere kant te bekijken. Vanuit Zambia valt het water naar beneden, in Zimbabwe zie je het water dus vallen. Vanaf de grens van Zambia, 20 minuten per taxi, kan je over een brug over de Zambezi lopen en vervolgens naar de grens van Zimbabwe. Van daaruit loop je zo richting het Nationale park van de Vic Falls. Eenmaal daar werd ik herkend door twee Engelse meiden bij wie ik drie weken daarvoor in Kaapstad op de kamer had gelegen. Zij doen een overland toer van Kaapstad naar Nairobi. En waren nu toevallig ook bij de Vic Falls. In het nationale park loop je langs de lengte van de waterval en kan je op verschillende plekken foto’s nemen of genieten van het water. Halverwege wordt je behoorlijk nat van het water dat van de waterval af spat. Daar kwam nog een flinke regenbui bij en we waren wederom doorweekt. Gelukkig had ik droge kleren mee, in plastic tasjes in mijn rugzak. Hoewel, over het algemeen is het hier lekker warm, het droogt wel weer op. Na de waterval zijn we gaan lunchen bij een klein cafeetje in Zimbabwe, daarna even langs de winkeltjes en marktjes gelopen en zo weer terug naar Zambia.

Maandag weer naar dezelfde school voor de holidayclub, er komen nog steeds rond de 50-60 kinderen. Waarvan het merendeel onder de 5 jaar is, geen Engels spreekt of weet hoe je je moet gedragen. Ze gaan zich echter wel steeds beter gedragen. Over het algemeen willen ze vooral kleuren. Dus nu nemen we elke dag kleurplaten mee, stiften en potloden. Sommige kleine kinderen zitten dan alleen maar aan een tafeltje met hun handjes vol potloden. Blijkbaar gaat het dan alleen om het vasthouden.

Maandagmiddag moest ik naar het bejaardenhuis, volgens de chauffeur zijn de mensen daar dol op ballonnen. Dus neem ik elke keer een zakje ballonnen mee als ik er heen ga. Met sommige kan je dan overslaan of overgooien of elkaar slaan met de ballon. Anderen spelen twee uur memory of bingo.

Dinsdagmiddag moest ik naar afterschool. Dan neem je sportspullen mee naar een groot grasveld achter de school waar ik ’s morgens ook ben. En dan kunnen de kinderen twee uur spelen. Het mooiste is om alle haren van ons te vlechten, jongens, meisjes, iedereen helpt dan mee. Ook mijn korte haar is niet veilig. Al blijven de vlechten niet heel lang zitten.

Woensdagmiddag moest ik weer naar het bejaardenhuis. Er komt ook altijd een blinde vrouw naar de activiteiten, die wil alleen maar tekenen op papier. En vrijwel niemand mag aan haar tekeningen of potloden komen. Om haar ook wat aandacht te geven begon ik haar hand met een potlood te volgen, eerst reageerde ze boos. Meestal denkt ze dat ze dan gepest wordt. Maar toen ik ging lachen ging ze mee lachen. Later ging ze wachten tot ik haar weer ging volgen en plagen. Onze chauffeur zat in de buurt en die kon vertalen wat ik wilde vragen. Voor we weer weggingen pakte ze mijn armen om te voelen of ik armbandjes om had en om daar mee te spelen. En toen zei ze dat ze een vriendin gevonden had.

Donderdagmiddag moest ik naar de leesclub op een klein schooltje. Ik snap de zin van leesclub niet helemaal, als we met 4 vrijwilligers zijn en 50 kinderen waarvan er 10 misschien kunnen lezen. Wederom vooral heel veel kleuters. Meestal proberen we dan spelletjes te doen waar veel woorden of letters in voorkomen. En dan hopen we maar dat ze er iets van oppikken. Gezellig zijn die middagen altijd wel. We hebben een hoop lol met de kinderen.

Vrijdagochtend was de laatste vakantieclub, maandag moet alles weer naar school. Voor mijn twee collega’s was het de laatste dag, die gaan zondag naar huis. Zij hebben er een compleet feestje van gemaakt voor de kinderen, compleet met limonade, fruit en brood met hagelslag.

Er kwamen steeds twee meiden deze week, van 12 en 8. Met hun babybroertje van 6 maanden. Met een baby op je rug kan je niet goed spelen, dus nam ik vaak de baby over. Vrijdag had ik hem vrijwel de hele ochtend op mij rug. Lief ventje! Toen we de kinderen gedag gingen zeggen omdat we weggingen en ik hem aan zijn grote zus had gegeven kwamen er steeds kinderen hem weer bij mij brengen.

Vrijdagmiddag hadden we weer knutselclub op een klein schooltje. De kinderen vonden het weer geweldig. Het resultaat was uiteindelijk ook wel mooi.

Vrijdag was mijn laatste ochtend met de kinderen, vanaf maandag zit ik nog twee weken in de medische projecten.

Nu is het weer zaterdag, vanavond weer een barbecue voor 3 mensen die morgen weg gaan. Maar vanmiddag eerst met een van hen in een klein vliegtuigje over de Vic Falls vliegen.

5 januari 2013
Weer een drukke werkweek achter de rug, weer naar een andere school, mijn favoriete school, in de ochtenden. Deze school is gevestigd in een kerk wat niet zorgt voor een al te goede akoestiek. Maar de directrice is geweldig, die rijdt ’s avonds met haar auto door het dorp om alle dakloze kinderen te checken. Als het moet slapen die dan op school.

Dit was ook de eerste school waar meer kinderen uit het dorp komen voor onze activiteiten. Best lastig, aangezien de kinderen van andere scholen een stuk minder ‘beschaafd’ zijn dan de kinderen die gewend zijn aan blanken. Deze kinderen weten ook niet goed hoe ze met materialen om moeten gaan. Ze zitten vaak met een aantal potloden in hun hand voor zich uit te kijken. Maar ze zijn wel enorm schattig, en willen de hele tijd knuffelen. Liefst met 10 tegelijk.

Maandagmiddag moest ik naar het bejaardentehuis om te spelen met bejaarden. Vooral memory of kaarten. We hadden deze keer ballonnen meegenomen, dat vonden ze geweldig! Ook weer, net als bij de kinderen, om het vasthouden. Er wonen alleen bejaarden die niemand hebben die voor ze kan zorgen. Anders blijven ze bij familie wonen. De omstandigheden waarin ze wonen zijn bijna niet om aan te zien. Met teveel mensen in een te klein kamertje, of alleen in een kamertje waar ze niet languit kunnen liggen. Op de grond, niet iedereen ligt op een matras. Ik had ook een strandbal mee, een globe, waar ik met twee heren een hoop lol mee heb gehad.

Dinsdag was het nieuwjaar, met een groepje meiden richting Botswana voor een dag safari. Vroeg op, dus met oud jaar heb ik het niet laat gemaakt. Een uurtje hier vandaan was de grens met Botswana, waar we werden afgezet. Aan de ene kant van de Zambezi moesten we stempelen om uit Zambia te komen. Vervolgens oversteken met een veerboot en daarna stempelen voor Botswana. Daar werden we weer opgehaald. ’s Morgens een boottocht over de Zambezi, waar we nijlpaarden, olifanten en een enkele krokodil zagen. Een nijlpaard probeerde te doen of hij een dolfijn was. Hij sprong door het water. Na een lekkere lunch met een jeep een korte overland-safari, waar we nog meer olifanten zagen, een paar giraffen en apen. Een groep apen speelde in een plas water, grappig om echt te zien. Vervolgens gingen we dezelfde weg terug.

Woensdagmiddag had ik leesclub op de school waar ik ‘ s morgens vakantieclub heb. We moeten dan spelletjes doen met letters of woordjes. Het regende, daardoor waren er maar drie kinderen.

Donderdag was ik jarig, een paar vrijwilligers hebben het huis een beetje versierd. Een op school heb ik sinaasappels uitgedeeld, we hebben verjaardagshoeden gemaakt en ze hebben voor me gezongen. ’s middags naar een andere school voor de leesclub. Dat waren 45 kinderen, dus echt werken ging niet. Ik had uiteindelijk 4 kinderen apart, om het alfabet te oefenen. Met elke letter een woord zeggen. Bij de Z viel een jongen stil, dus ik zei Zambia. Had hij nog nooit van gehoord. Zimbabwe dan, ja dat zei hem wel vaag iets. Af en toe word je best moedeloos van dit werk. Ook deze kinderen willen wel zingen toen ze hoorden dat ik jarig was. ’s Avonds gingen we barbecueën, ook omdat een Braziliaanse jongen, die niet hier werkte maar in het backpackers gedeelte verbleef, weer zou gaan na twee weken. We trokken veel met hem op.

Vrijdagmiddag naar een school voor artclub, de ruimte in die school is een klein, weinig licht en ventilatie. En we waren met teveel vrijwilligers, ik ben met de kinderen in die straat gaan spelen. En met de directeur gepraat. Alle scholen hier hebben hun eigen verhaal. Deze is opgericht door de directeur, omdat de kinderen van deze school ergens anders naar school gingen waarvoor ze over een gevaarlijke brug moesten. Nadat de zoveelste in het water viel en verdronk heeft hij een klein schoteltje gebouwd en geeft zelf les. Het schooltje barst inmiddels uit zijn voegen. Misschien wil Spikkel in deze school investeren, even overleggen met de mensen hier.

Zaterdag met een andere vrijwilliger op neushoortocht gegaan. Het was door de regen meer een survivaltocht, wandelend door de regen. Uiteindelijk kwamen we bij twee witte neushoorns, op meter of 30-40 afstand.

Met de regen snapte ik wel waarom de kinderen niet naar school komen als het regent. Kleine stroompjes veranderen in complete rivieren tijdens de regen. Geweldig!

Morgen richting Zimbabwe, de waterval van de andere kant bekijken..

30 december 2012
Weer een drukke week in Livingstone, de teams voor de holidayclub waren veranderd en ook de school waar ik heen moest was een andere. Ook op deze school hele lieve en goed Engels sprekende kinderen. Ze waren hier erg zelfstandig en ook wat ouder, waardoor we meer konden doen. Om buiten te spelen moesten we echter wel 10 minuten langs de weg lopen om op hun speelveld te komen. Met Amsterdam in mijn achterhoofd, enorme protesten, maar ja, dit is Afrika, dus loop je gewoon langs de weg naar je speelveld. Een weg overigens vol gaten, waar links en rechts rijden niet meer van toepassing is omdat het belangrijker is de gaten te ontwijken.

Na een tijdje hier kijk ik nergens meer van op. Of de holidayclub echt iets toevoegt bij de kinderen weet ik niet, in elk geval hebben ze wel drie uur afleiding van hun zorgen thuis. Van sommige getallen die we horen schrik ik toch wel, 1 op de 2 meisjes bijvoorbeeld wordt misbruikt. En 1 op de 3 mensen hier is besmet met het HIV virus.

Dinsdag was het eerste kerstdag, toen hebben we met z’n allen gelunchd bij een café van vrienden van de business-manager. Onder elkaar hebben we lootjes getrokken en zo had iedereen een cadeautje. Lunch was genoeg tot aan de volgende morgen…..

Woensdag tweede kerstdag moesten we gewoon werken, veel kinderen hier doen niet aan kerst, of willen alleen biscuits als cadeau. De lol die wij met de kinderen hebben is er niet minder om gelukkig.

Als middag activiteiten heb ik een dag op het land gewerkt, waar we moesten wieden tussen de maisvelden. Het duurde even voordat ik door had wat een maisplantje was en wat niet, de plantjes van mais en het onkruid lijkt erg op elkaar. Mais schijnt een paarse onderkant te hebben, het onkruid niet.

Woensdagmiddag moest ik met een klein groepje naar een school om kinderen bij te spijkeren in het lezen. De groep was erg groot, en ook lastig er zaten erg veel kleinere kinderen tussen. Eerst hebben we ze het alfabet op laten schrijven en daarna moesten ze letter voor letter een paar woorden verzinnen. Best grappig, een jongetje kwam vragen waar ik vandaan kwam, Holland, waarop hij zei, “hoe gaat het?” In het Nederlands. Later toen hij een woord met een D moest verzinnen kwam hij met Dutch. Zo schattig. Na een uur woorden verzinnen vonden we het wel genoeg en wilden we spelletjes spelen. Hij kwam aan me vragen of ik met hem wilde lezen, dus heb ik een boek gepakt en zijn we gaan lezen. Echt goed was hij nog niet, maar hij komt er wel.

Donderdagmiddag moest ik met een klein groepje naar een schooltje waar ramen kapot waren, de kinderen hebben hier nu zomervakantie dus kunnen de scholen opgeknapt worden. We moesten ‘puddy’ weghalen bij de ramen zodat het glas eruit kwam. Uiteindelijk mochten we het glas eruit slaan met een hamer. De bedoeling was ook om er nieuw glas in te stoppen, maar dat was nog niet op maat gesneden, dat moet volgende week gebeuren. Geen idee of ik daar dan weer ben ingedeeld.

Vrijdagmiddag zouden we op een peuterspeelzaaltje knutselactiviteiten hebben. Helaas waren er geen kinderen dus zijn we meegegaan met de groep die naar een andere school ging. Die moesten spelletjes spelen met de kinderen. De hele middag memory, mens erger je niet en alfabet bingo. De kinderen vonden het fantastisch.

Zaterdag weer een vrije dag. Met een nieuwe vrijwilliger uit Zweden besloot ik om naar het dure hotel te gaan om te ontbijten. Helemaal geweldig, te veel keus aan eten en allemaal erg lekker. Daarna zijn we richting een marktje gelopen om wat dingetjes te kopen, dat is soms leuk maar meestal niet. Verkopers zijn gewoon niet leuk hier. Uiteindelijk zijn we naar het andere dure hotel gegaan om te vragen wat een massage zou kosten, en dat was wel betaalbaar. Op een massage tafel met een spiegel onder de tafel, waarmee je naar de Zambezi kan kijken, ongeveer naar het punt waar het water van de waterval af stroomt. Tsja.

‘s Avonds waren een aantal van ons uitgenodigd bij een van onze, weinige, Zambiaanse collega’s. Om bij haar thuis ‘nshima’ de maispap te komen koken en eten. Ze woont in een huisje met 3 van haar zussen, haar broer, moeder en neefje. Neefje is 6 maanden en een knuffelbeer. Ik heb me die avond dan ook niet veel met het eten bemoeid.

Vanmorgen weer vroeg op pad, naar de brug tussen Zambia en Zimbabwe, om de zipline en de swing te doen. Een meisje zou dit doen en ook nog bungeejumpen, ik vond swing en zipline wel genoeg. Eerst de zipline, wat echt geweldig was, over een uitloop van de Victoria Falls heen. Daarna terug richting brug voor de swing. Helemaal klaar ervoor, we zouden samen springen, en toen stond ik op het randje maar ik durfde niet meer. Er zat een touw ter hoogte van onze buik dat hing waar nogal wat druk op stond omdat het zwaar was. Dus toen we richting het randje moesten schuifelen en met onze tenen erover moesten hangen weigerde ik. Gelukkig mocht ik teruglopen en hoefde ik niet te springen. Geld terug doen ze niet aan, maar ik mocht wel nog een keer de zipline doen. De bedoeling was om daarna door te gaan naar Zimbabwe, over de echte grens. Maar met visa en dergelijke zou dat wel erg duur worden. Misschien dat we volgende week gaan maar dan voor het ‘hele’ weekend.

Voor volgende week zitten we weer in andere teams voor de holidayclub, gelukkig heb ik een leuk team, en een leuke school. Donderdag feestje vieren met de kinderen, voor mijn verjaardag. Eigenlijk mogen we ze geen snoep of ander eten geven, om ze er niet aan te laten wennen dat blanke mensen eten geven. Maar ik mag ze nu voor de uitzondering trakteren op fruit.

25 december 2012
Na een lekkere kerstlunch en de voorbereidingen voor morgenochtend, eindelijk tijd op mijn weblog bij te werken. Het staat wel op mijn tablet maar die krijgt geen contact meer met mijn site. Gelukkig was een van de meiden uit onze slaapkamer zo lief om mij haar laptop te lenen.

Vorige week woensdag hebben we de kinderen met de kerstman op de foto gezet. Een van onze vrijwilligers had zich als kerstman verkleed. De kinderen weten niet echt wie de kerstman is, hier noemen ze hem Father Christmas. Maar ze bleven volhouden dat het Michael was, de vrijwilliger. Toen hij zich weer omgekleed had gingen ze zelfs in zijn haren op zoek naar stukjes van zijn baard. De rest van de ochtend hebben we spelletjes gespeeld en puzzels gemaakt. Kinderen van 12 waren bezig met peuterpuzzels, voor een half uur, ze zijn het hier ook niet gewend. Heel schattig. Samen met een jongen een puzzel van 100 stukjes gemaakt, hij was zo trots toen de puzzel af was.

‘s Middags mocht ik weer carols zingen met de kinderen. Echt geweldig, al lukte het niet echt om de kinderen de liedjes echt te leren. ‘s Avonds gepland om vroeg naar bed te gaan, maar er zou een Afrikaanse drumband spelen in een hotel. Wel zo gezellig om mee gaan, dus ik ben mee gegaan. Bleek een van de duurdere hotels hier te zijn, waar de zebra’s, giraffe en aapjes gewoon door de tuin lopen. Ze hebben er ook erg lekkere cocktails.

Hier zijn de wegen een stuk slechter dan in Swaziland, na eerst tien minuten op een gewone weg en daarna 20 minuten op een weg met gaten, waar door de regen (het is regenseizoen) het water gewoon langs en over stroomt. Stuiter de stuiter in het busje.

Donderdagochtend hebben we de kinderen kerstkaarten laten maken voor de oudere mensen in het bejaardentehuis. Ze hebben echt mooie dingen gemaakt. En daarna buiten spelletjes gespeeld. De kinderen zijn echt super fanatiek en spelen ongelofelijk vals. Van de ene kant is het een voor allen, allen voor een, maar zodra het er op aankomt vechten ze voor zichzelf.

‘s Middags was het weer de bedoeling om carols te zingen, maar door de regen konden we niet bij de school komen, en de kinderen ook niet en is het afgelast. Daarbij heeft de school een gietijzeren dak, dus dat zingt niet fijn, geeft een fijne akoestiek.

Vrijdag was de laatste dag met de kinderen van deze school en hebben we de hele ochtend spelletjes gespeeld. Een meisje kwam huilend de klas binnen, ze is 12 en haar huis was die nacht afgebrand. Zij was alleen thuis met haar zusje, een kleuter, en babybroertje en die heeft ze buiten weten te krijgen. Ze hadden niets meer, behalve de kleren die ze aan hadden. Wij waren echt super trots op haar. Dapper meisje! Omdat de mensen hier niet echt spaargeld op een bankrekening hebben en alles cash thuis bewaren willen we met een aantal vrijwilligers kijken of we voor haar in elk geval schoolspullen en boeken kunnen kopen voor volgend schooljaar. Ook zijn we tijdens de lunch naar een tweedehands winkel gelopen om in elk geval een of twee setjes andere kleren voor de kinderen te kopen. Was wel 3 euro per kind.

‘s Middags zouden we weer carols gaan zingen. Omdat de kinderen de liedjes wel moesten kennen voor zondag, maar helaas weer regen. Nu zijn we wel gegaan, en hebben we eerst een half uur rondgereden op zoek naar kinderen. Zie je toch ook het dorp eens van een andere kant. Er was ook een andere naschoolse activiteit, dus er moesten toch kinderen komen. Uiteindelijk vonden we er een stuk of twintig die we in het busje meenamen naar de school. En dan komt het magische aan het hele geval. Knipper een keer met je ogen en er zijn dubbel zoveel kinderen. Knipper je nog een keer en het zijn er weer dubbel zoveel. Na een kwartier waren het er 120.

Zaterdag moesten we vroeg op, want we zouden om een uur of zeven naar de Devil’s pool gaan, een ‘rustig’ stukje water op het randje van de Victoriafalls. Die zien er nu nog niet zo uit als op de foto’s omdat het regenseizoen pas net begonnen is. Je kan nu dus nog redelijk rustig activiteiten rondom de waterval doen. Over een week ofzo is de stroom te sterk en dan mag het niet meer. Voor Devil’s pool moesten we eerst met een speedbootje naar een eiland en daarna zwemmen, tegen de stroom in, naar een stukje waar geen stroming was. Van daaruit, weer tegen de stroom is naar wat rotsen. Daar achter lag Devil’s pool. Echt op het randje. We mochten erin springen of glijden, uit veiligheid heb ik maar voor het laatste gekozen. En er was een gids zo vriendelijk om een complete fotoserie te maken van ons avontuur. Na het zitten op het randje mochten we allemaal even bijna over het randje hangen, terwijl een gids je benen vasthoudt. Anders glijd je met de stroom mee naar beneden.

Na Devil’s pool moesten we wachten tot we werden opgehaald voor de volgende activiteit, het zwemmen onder de waterval. Helaas moesten we wachten op het terrein van het duurste hotel van Livingstone, bij het zwembad met heerlijke ligstoelen. Enige nadeel was dat het af en toe motregende. Om die reden was het varen onder de waterval afgelast. Toen hebben we besloten om te gaan paardrijden, tussen de apen, giraffen, zebra’s en olifanten. Al hebben we geen olifanten gezien.

Gelukkig konden we het varen onder de waterval omzetten naar zondagochtend.

Dus zijn we zondagochtend weer vroeg richting de duurdere hotels gegaan, alle activiteiten beginnen daar. We moesten eerst een heel stuk afdalen naar het water. Klimmen over rotsen en smalle trappetjes afklimmen. Niet mijn favoriete activiteit. Eenmaal beneden stappen we in een boot, en moesten we tegen de stroom in roeien naar een plekje waar niet veel stroming was. En van daaruit roeien naar de rotsen. Bij de rotsen voelden we het water al spetteren en moesten we de boot uit. Dat ging mij even iets te ver. Ik mocht in de boot blijven tot ik er zelf uit durfde. We moesten weer een stukje de rotsen op klimmen en daar konden we onder het water van de waterval staan. Douchen onder de Victoria Falls. Daarna dezelfde weg weer terug, inmiddels heb ik al twee dagen behoorlijke spierpijn in mijn bovenbenen.

Zondagmiddag konden we nog een middagje oefenen met de kinderen voor de carols en direct daar achteraan moesten ze naar het optreden. Dat was vooral lang wachten, voor ze op mochten treden. Ze gedroegen zich keurig, en hebben samen met een volwassen koor erg mooi gezongen. Mooi begin van kerstmis.

18 december 2012
Na vier weken vrijwilligerswerk in Swaziland en een rondreis door Namibië mag ik mijn drie maanden Afrika afsluiten met zes weken Zambia. Vanuit Kaapstad maandag doorgegaan naar Zambia, weer vier uur vliegen, verdeeld over twee vluchten en tussendoor wachten in Johannesburg. Overigens best een goed vliegveld waar ik me wel vermaak.

Eenmaal in Zambia een hoop gedoe met het visum, in verhouding tot de rest van wat ik heb meegemaakt dan. Het was een volle vlucht en iedereen moest een visum kopen, 80 dollar. Ondertussen zag ik op een kleine draaiband mijn tas al cirkelen. Daar werd ik opgewacht door mensen van het vrijwilligershuis. Ook hier is het vrijwilligershuis deels een backpackerslodge, al is het hier meer gescheiden. Een huis voor ons, een huis voor de backpackers.

Na een hoop informatie werden we, we waren met vier nieuwe mensen, uitgenodigd om die avond mee te doen met een pupquiz. De organisatie hier is in en met het stadje bezig met veel fondsen werving. Dit is er een van, omdat de inschrijving en het geld van de drankjes naar deze organisatie gaat. The Happy Africa Foundation.

Ik ben meegegaan, maar heb er niet veel van gebakken. Op een terras naast een vrij drukke verkeersweg, op z’n Afrikaans, dus met een persoon die de vragen roept, zonder microfoon. Dan laat mijn Engels het toch afweten. Gelukkig wisten mijn teamgenoten meer, de meeste vragen gingen over Amerika, waar zij vandaan komen.

Hier zijn ongeveer 20 vrijwilligers, vooral uit Amerika of andere Engelstalige landen.

Vandaag begonnen met het werken, met z’n vieren naar een school waar we gingen knutselen met de kinderen, die hebben tenslotte ook vakantie. Daarna buiten spelletjes gespeeld.

’s Middags naar een andere school waar we een groepje kinderen kerstliedjes probeerden te leren zingen. Maar dat was niet zo’n succes.

Volgens mij ook omdat een liedje als ‘jingle bells’ over sleeën ze weinig zegt. ‘We wish you a merry Christmas’ zingen ze wel.

Ook weer leuke dingen dus.