weblog, november 2017
8 december 2017
Gelukkig gaat de tijd in Nederland ook snel, ik ben nu alweer bijna een week terug en heb gewoon geen tijd gehad om mijn laatste blog te plaatsen. Het idee om het om mijn laatste zaterdagochtend te doen viel in het water door slecht internet.
Vorige week zaterdag eerst met twee vrijwilligers die het huis wilden zien naar Lilatohuis gegaan om ze rond te leiden, daarna gaan lunchen bij Zigzag, waar het asiel naast zit. Natuurlijk meteen even de honden gaan knuffelen.
’s Middags met een vrijwilliger naar Tammy’s school gegaan waar we dansles zouden krijgen van de Zambiaanse dames, wij zouden hen dan een aantal ‘Westerse’ dansjes leren. Laten we het erop houden dat we erg veel hebben gelachen en deze vrijwilliger de nieuwe held is van de dames.
Zondag ben ik met Tammy en twee vriendinnen ergens gaan lunchen en daarna met Rachel en Manny van Pure Skills op een tweede sunsetcruise gegaan. We hebben dit keer geen dieren gezien maar de zonsondergang was geweldig. Elke keer als je denkt dat hij niet mooier kan wordt hij toch weer mooier.
Maandag kwam Chris aan in Livingstone, Chris is ook een oud-vrijwilliger die inmiddels ook twee keer per jaar terug komt naar Livingstone om Tammy te helpen of om projecten te bekijken. ’s Ochtends heb ik rustig aan gedaan, begin van de middag heb ik met haar met Tammy van het vliegveld gehaald. Ergens lekker gaan lunchen en ’s avonds gezellig met elkaar gegeten en bij gekletst. Elke keer als ik trouwens bij Tammy eet word ik aan het werk gezet om zoveel mogelijk educatieve spelletjes op de tablets van de school te zetten. Zodat de kinderen ook daar door middel van spelletjes kunnen leren. Als ik de volgende keer weer die kant op ga en iemand heeft nog ideeën voor educatieve spelletjes op de tablet hoor ik dat graag!
Dinsdag eindelijk een gesprek met Social Welfare, de Zambiaanse Jeugdzorg, over het huis en hoe we het gaan doen als het af is. Dit keer was ik te laat, omdat ik de sms met de tijd niet gekregen had, moesten ze wel om lachen, toch best knap dat ik me inmiddels aan de cultuur heb aangepast.
Het gesprek begon wel goed, ik geloof dat ze eindelijk onze bedoeling beginnen te begrijpen, namelijk dat wij het huis bouwen, zij het inrichten en er de kinderen in kunnen opvangen. Zij moeten daarvoor alleen een symbolisch bedrag, ongeveer 1 euro per jaar of per maand, betalen aan huur, zodat het huis van Lilato blijft en zij wel verantwoording moeten afleggen over wie er in het huis zitten en wat er in het huis gebeurd. Meestal zijn de gesprekken met Social Welfare wat vijandig van hun kant omdat ze denken dat ik wil zeggen wat zij straks in het huis moeten doen. Maar dat is helemaal onze bedoeling niet. Nu vroegen ze wel 4 keer of ze het huis echt kregen en zelf mochten runnen. Alsof ze niet wilden of konden geloven.
Het gesprek eindigde wel wat vervelend nadat Cathy vroeg of ik nog de straat op mocht om de straatkinderen te zien. Wat normaal met Cathy en een medewerker makkelijk ging, ging nu ineens met een andere medewerker erg moeilijk omdat die medewerker wilde dat ik dan iedereen die mee moest extra ging betalen. Dat heb ik met Cathy ook nooit gedaan, dus dat wilde ik nu ook niet. Dan maar niet op bezoek bij de straatkinderen.
Na het gesprek bij Social Welfare ben ik naar de Victoria Falls gegaan aan de Zambiaanse kant, waar vrijwel geen water was. Wel heel veel bavianen.
Dinsdagavond ben ik met Chris, Tammy en nog een aantal vrienden gaan kijken naar de zonsondergang bij weer een ander hotel, deze keer viel de zonsondergang wat tegen. Ik word verwend in dat opzicht.
Woensdag wilden twee mensen van Social Welfare het huis graag zien en dus ben ik met hen en Cathy naar Lilatoland gereden. Ze vonden het huis mooi en groot, ik werd er wel voor gewaarschuwd dat inmiddels in Zambia de hele papierwinkel met vergunningen en alles gedaan moet worden. Dus dat het ook na de opening, dan wel het moment dat we het huis overdragen nog een tijdje kan duren voor er daadwerkelijk kinderen in opgevangen mogen worden. Dat wachten we dan maar af, aangezien alles in Zambia erg traag gaat vraag ik me dan af wanneer er kinderen in komen.
Ik werd ook gevraagd om een soort van document of rapport te schrijven met daarin onze beweegredenen om het huis te bouwen en over te dragen aan Social Welfare, zodat ze er niet zomaar uitgezet kunnen worden. Dat snapte ik dan weer wel.
Donderochtend gingen er vrijwilligers mee naar het huis om muren te schilderen. Het uit drie mensen bestaande bouwteam, Chris en ik. Op de een of andere manier wordt het project daarmee toch ook echter, als er vrijwilligers van African Impact heen gaan. Gelukkig vonden ze het allemaal erg leuk en hebben ze behoorlijk wat muurtjes en hekjes kunnen verven.
Donderdagavond zou ik met de vrijwilligers uit eten gaan, maar ze waren vergeten zich uit te schrijven voor het eten in het vrijwilligershuis. Ik zat ze daarna een beetje te plagen dat ik dan geen eten zou hebben, want ik had me ook niet opgegeven voor mee eten met de vrijwilligers. Heel lief hebben de vrijwilligers toen, uit zichzelf, mij allemaal een beetje van hun eten gegeven, zodat ik toch een maaltijd had. Toch weer een bevestiging dat het totaal niet uit maakt welke groep vrijwilligers er is, het is altijd een fijne groep.
Vrijdagochtend al min of meer mijn tas ingepakt en mezelf getrakteerd op een gezichtsmassage bij onze nieuwe favoriete massagesalon. En die was heerlijk.
Daarna door naar de school van Tammy om daar afscheid te nemen van de kinderen en de leraressen. Nog even geknuffeld met Abel de baby van Teacher Sharon en met Joshua, de baby van teacher Harriet die elke dag om 12:00 uur gebracht wordt zodat ze hem kan voeden. Vervolgens met Chris ergens gaan lunchen en nog even van het zonnetje genoten in Backpackers.
’s Avonds ging ik uit eten met Rachael, Manny, Tammy, Chris en Sander, Sander is een Nederlander die werkt bij African Impact hij regelt af en toe met Rachael samen het een en ander voor Lilato als ik er niet ben. Was erg gezellig.
Zaterdagochtend moest ik er dan toch weer aan geloven, nog een afscheidsontbijt bij Avani, dat wordt een beetje vast prik, en daarna door naar het vliegveld. Waar ik dit keer ben afgezet door Tammy, Chris, Joyce en Delphine. Joyce en Delphine zijn twee vrijwilligers die met hetzelfde vliegtuig kwamen als ik en er voor vier weken waren. Met hun trok ik vooral in de ochtenden en de avonden veel op. Bedankt meiden!!!
De terugtocht naar Nederland ging deze keer iets minder vloeiend dan normaal, al heb ik niet heel veel te klagen, ook nu niet. Behalve dan dat we ineens in alle vliegtuigen erg veel turbulentie hadden en mijn bagage niet mee is gekomen naar Schiphol, maar gelukkig werd die een dag later gebracht.
25 november 2017
Tijd gaat weer supersnel hier in Livingstone, nog een weekje en dan zit ik weer in het vliegtuig terug naar huis. Deze week ook weer veel gedaan, nuttig, leuk en goed. Vorige week zondag niet met Tammy naar een zwembad gegaan, maar uiteindelijk met een vrijwilliger naar een massagesalon hier in de buurt. Voor een heerlijke massage. De rest van de dag rustig aan gedaan.
Maandag ben ik met Rachael en Manny meegegaan naar Pure Skills, hun bedrijfje gaat steeds beter. Manny leidt jonge mannen op tot metaalbewerker, Rachael leert vrouwen om van afval mooie dingen te maken om te verkopen. De dames vonden het leuk dat ik weer een dagje kwam helpen om Savanna-flesjes te bewerken tot Savanna glas. En de gevorderde leerlingen van Manny maken steeds mooiere dingen van metaal. ’s Middags heb ik rustig aan gedaan, tenslotte heb ik ook vakantie 😉
Dinsdagochtend ben ik met het sportteam naar Mwandi gegaan om sportles te geven aan twee groepen. Erg leuk om daar weer eens onderdeel van uit te maken. Helaas was het die dag bloedheet en is er op het sportveld van Mwandi geen schaduw. De kinderen echter waren super enthousiast en deden in het begin leuk mee. Zodra er competitie bij komt kijken worden de jongens toch wat fanatieker en werd de sfeer wat anders.
Dinsdagmiddag had ik een meeting met Cathy over hoe en wat met Lilato als het huis af is en open gaat. Als het goed is hebben we volgende week dinsdag een overleg met Social Welfare en de Zambiaanse tak van Lilato. Zodat we het daarover kunnen hebben. Vooral belangrijk vind ik daarin dat het huis gerund wordt door de Zambianen zelf, het zijn immers hun straatkinderen en zij kennen de problematiek rondom de straatkinderen beter. En dat Lilato het huis zo duurzaam mogelijk maakt, zodat de Zambianen er zo min mogelijk kosten aan hebben. Dit is nog een discussiepuntje, aangezien de Zambiaanse overheid nauwelijks investeert in kinderen, dus ook niet in straatkinderen.
Dinsdagavond ben ik met Tammy en een vriendin van haar de honden van die vriendin gaan uitlaten, ze heeft er 4. Op weg naar de middle of nowhere waar dat gebeurd reden we achter weer een vriend van Tammy en die vriendin aan, die we meteen hebben meegesleept. Hij heeft ook 4 honden. Dat zijn dan de extratjes waar ik wel blij van word. 8 honden om mee te knuffelen 🙂
Woensdag ben ik weer langsgegaan bij Linda Farm om nog een paar dingen te checken en te bekijken voor Xavier van Bouwstenen Zambia. Leuk om te zien hoe de mensen en de kinderen daar ook steeds meer wennen aan mijn aanwezigheid en blij zijn als ik kom.
Woensdagmiddag mezelf min of meer voor de leeuwen geworpen op de toeristenmarkt, om een paar dingen te kopen voor de opvang. Aangezien het laagseizoen is en er echt weinig toeristen zijn worden de verkopers steeds erger in het hun waren aanprijzen en je bijna dwingen dingen te kopen. Eigenlijk zouden zijn ook eens een training moeten krijgen in hoe ze meer kans hebben om hun waar te verkopen.
Woensdagavond ben ik met de vrijwilligers meegegaan naar de zonsondergang bij Royal Livingstone, jammer genoeg was het bewolkt en was er niet echt sprake van een zonsondergang. Gelukkig was het wel gezellig en zagen we een nijlpaard en een krokodil in het water voorbij komen.
Donderdagochtend ben ik naar Tammy’s school gegaan, heerlijk geknuffeld met haar honden en met baby Abel, die inmiddels bijna geen baby meer is maar een halve peuter. Gelukkig wil hij nog wel op schoot, tegen je aan in slaap vallen. Het blijft leuk om te zien hoe de kinderen die nu twee jaar bij Tammy in de klas zitten steeds meer kunnen en steeds meer leren. Letters, cijfers, simpele rekensommetjes en simpele woordjes lezen, gewoon door elke dag spelletjes te doen met letter en cijfers. Dat is ook de bedoeling van Tammy, de kinderen die bij haar op school zitten een betere basis geven voor de toekomst, dat als ze naar school gaan en in een klas van 50 kinderen terecht komen, ze in elk geval de basis snappen.
Donderdagmiddag weer met de vriendin van Tammy, Tammy en 4 honden gewandeld. We lopen dan vlak langs een hek van het nationale park. Rond een uur of vijf, als je geluk hebt kan je daar leeuwen horen brullen, donderdag hadden we geluk en hoorden we de leeuwen. Ondertussen ging ook de zon onder was er een geweldig lucht boven de hemel.
Vrijdag ben ik met Bob de bouwer naar het huis gegaan om te kijken wat hij de komende week nog kan doen. We wachten nog steeds, met onze buren inmiddels, op aansluiting op het elektriciteitsnetwerk, pas dan kan het water aangesloten worden en kunnen we weer echt verder bouwen, douches, wc’s, de waterleiding. Volgende week komen er vrijwilligers van African Impact Bob helpen met het maken van de vensterbanken en het verven van de binnenkant van het huis. De buitenkant doen we dan vlak voor we open gaan. Hopelijk kan dat in april.
Vrijdagavond ben ik met de vrijwilligers meegegaan naar de sunset cruise, dan vaar je een stuk de Zambezi af en als je geluk hebt zie je dieren langs de waterkant en heb je een mooie zonsondergang. Wij hadden geluk, we hebben olifanten, nijlpaarden en krokodillen gezien en de zonsondergang was ook weer geweldig.
Nu is het weer weekend, straks met een vrijwilliger ergens lunchen en dan naar Tammy’s school, waar de dames van Women’s groep ons gaan leren Afrikaans dansen. Hopelijk lukt het de vrijwilliger om de dames ook wat Westerse dansjes te leren.
19 november 2017
De tweede week in Zambia is alweer voorbij, een week waarin Livingstone niet meteen goed in het nieuws kwam, helaas. En waarin ik een hoop leuke dingen heb gedaan.
Zaterdag met Tammy meegegaan naar haar women empowerment group, elke zaterdag of om de zaterdag geeft ze een groepje vrouwen les in hoe ze beter voor zichzelf kunnen opkomen. Deze les ging over het beginnen van je eigen bedrijfje, eten dat je aan de straatkant kan verkopen. Maar dat dat je dan wel iets anders moet aanbieden dan je buurvrouw doet. Als iedereen namelijk hetzelfde verkoopt schiet het voor de verkoop en de winst niet op.
Toen we aan het eind van de middag terugkwamen in Livingstone zelf was iedereen aan het praten over twee toeristen die in een hotel waren vertrapt door een olifant.
In de loop van zondag begon dit verhaal ook in het Nederlandse nieuws te verschijnen. Het viel mij vooral op hoe eigenlijk tegenstrijdig de berichtgeving was in de kranten van beide landen. Inmiddels gaat hier nu het verhaal rond van een gewonde olifant, die boos is op iedereen die in zijn/haar buurt komt. De andere olifanten schijnen hem verlaten te hebben. Dus hij loopt alleen rond.
Nu het begin van de regentijd is en er niet overal water is komen de olifanten sowieso meer in de richting van het stadje en de mensen. Bij sommige gebouwen die in hun looproute staan zie je steeds weer vernielingen die de olifanten hebben aangebracht, vooral omdat het gebouw in de weg staat.
Zondag zelf met Tammy bij een zwembad gehangen en lekker niets gedaan.
Maandag was het slecht weer, regen en ineens best wel koud. Aangezien ik ook nog bij Linda Farm langs moest om even te kletsen met Bridget, voor Xavier, ben ik langs gegaan bij Linda Farm. Goed om te zien hoe goed ze daar ook bezig zijn en hoe bij de kinderen toch ook elke keer weer zijn als ze je zien. Om nog maar te zwijgen van Bridget. Die elke keer graag wil bijkletsen en uitleg wil over bepaalde dingen op haar mobiel zie ze niet snapt.
Maandagmiddag was het nog steeds erg slecht weer, dus toen met de vrijwilligers meegegaan naar Linda voor rekenbijles, en om te kijken of Cathy er was. Cathy was echter ziek, dus toen de kinderen maar geholpen om vergelijkingen op te lossen.
Dinsdag kwamen Ronald en Marlene naar Livingstone, zij zijn twee donateurs van het eerste uur van Lilato en waren op rondreis door Afrika. Hun laatste stop was Livingstone zodat ze het huis konden zien en er ook in konden meewerken met schilderen. Megan een vrijwilliger die nog een paar dagen in Livingstone bleef hangen wilde ook wel mee. Omdat Megan ook Tammy’s project graag wilde zien ben ik eerst met haar naar Tammy gegaan en vandaaruit samen naar Waterfront waar Ronald en Marlene zouden komen. Zodra die er waren en klaar waren om te gaan naar Lilato-land gereden. Eenmaal daar een kleine rondleiding door het huis gegeven en toen hebben met name Ronald en Megan muurtjes geschilderd. Erg leuk om donateurs over te hebben 🙂
’s Avonds met Ronald en Marlene gaan eten in Fezbar, waar ook een pubquiz werd gehouden om geld in te zamelen voor Baobuyu.
Woensdag ging ik met Ronald naar Zimbabwe om de Victoria Falls van die kant te bekijken. Marlene zou meegaan maar voelde zich niet lekker. Zimbabwe ben ik een keer eerder geweest vijf jaar geleden toen de Falls voller waren. Nu zag het er ook echt prachtig uit, hier en daar een regenboog en net genoeg spray om wel overal goed te kunnen kijken en foto’s te kunnen maken. Maar het toch te voelen en het idee te hebben dat je er als je te lang blijft staan nat van wordt. In tegenstelling tot de kant van Zimbabwe valt er aan de kant van Zambia vooralsnog bijna niets. Hier en daar een klein stroompje. Toen we na het nationale park in het restaurantje daar zaten te lunchen en op wifi konden bleek de berichtgeving uit Nederland over de min of meer coup in Zimbabwe toch iets serieuzer dan we eerst dachten. Hoewel er in het dorpje daar, Vic Falls, niets van te merken was en nu ook niets van te merken is. Na de lunch dus maar weer terug gelopen naar de grens en weer naar Zambia gegaan. De brug is ook altijd wel een belevenis, zeker als er mensen bungeejumpen.
Terug in Zambia zijn we nog even naar Maramba market gegaan om Ronald ook iets echts lokaals te laten opsnuiven. Waar we een leuk gesprek hadden met een verkoper van cd’s, 
die maar niet snapte dat Ronald Afrikaanse muziek wilde waarop met name tromgeroffel was te horen, zoals ze in de oude stammen muziek maken. Hoewel ik uiteindelijk wel het idee had dat de verkoper het snapte en hij zou kijken of hij zo’n cd voor Ronald kon maken.
Daarna weer naar Waterfront gegaan om te kijken hoe Marlene zich voelde, gelukkig een stuk beter, en met z’n drieën naar de zonsondergang bij Royal gegaan. Met de zonsondergangen hier moet je soms geluk hebben en soms heb je pech. Laten we het erop houden dat we die avond geluk hadden!
Donderdag was het schooluitje van Tammy’s school, ze had gevraagd of ik mee wilde helpen. Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. We gingen naar de Mukuni Big 5, waar toeristen interactie kunnen hebben met leeuwen, cheetah’s en olifanten. De kinderen van Tammy’s school zijn tussen de 3 en de 7 jaar oud, dus we zijn rustig langs de ruime kooien gelopen waar de dieren in zaten. De kinderen vonden de dieren mooi maar volgens mij ook erg spannend. Hier groeien de meeste mensen op met een hoop bijgeloof waardoor sommige dieren er niet heel erg goed vanaf komen. Zelf de dieren opzoeken en naar ze kijken wordt dan een beetje eng en raar gevonden.
Vrijdagochtend met Ronald en Marlene langsgegaan bij Tammy’s school, waar ze een flink invasie wachten van enthousiaste kinderen die erg graag Mzungu’s knuffelen. Altijd leuk om te zien hoe blij de kinderen daarvan worden en hoe graag ze laten zien wat ze kunnen en doen. Daarna nog even een kopje thee/koffie gedronken bij Backpackers en toen gingen ze weer terug naar Waterfront en van daaruit weer naar het vliegveld, naar het koude Nederland.
Vrijdagmiddag langs Maramba Market gegaan om te kijken of ze cd al af was, maar dat was niet zo, dus daar moet ik dan later deze vakantie nog even langs. En even langs de toeristenmarkt gelopen, waar de verkopers heel goed weten dat ik bijna nooit iets koop. Helaas voor heb zijn er erg weinig toeristen in de stad dus de verkoop gaat erg slecht. Ze probeerden me er dan ook van te overtuigen dat ik nu dingen moest kopen. Daar trap ik natuurlijk niet in. De rest van de middag lekker rond gehangen in Backpackers, ik voelde me zelf ook niet heel lekker, er gaat een klein griepvirus rond hier, van een virus dat ongeveer een dag duurt. Jammer, want Tammy en ik hadden onze Big night out gepland met een aantal lokale jongens. Het leek mij verstandiger niet uit te gaan en vroeg te gaan slapen. Zaterdag voelde ik me gelukkig alweer een stuk beter.
Zaterdag met Tammy en twee vrijwilligers, een uit Nederland en een uit België naar een zwembad bij een ecolodge gegaan. Een doodstille plek met alleen een zwembad en het geluid van de natuur en water. Heerlijk!!
Zaterdagavond met de vrijwilligers naar de zonsondergang bij Waterfront gegaan, die bijna net zo mooi was als die van Royal eerder deze week.
Vandaag is het zondag, op de planning staat nog een dagje zwembad met Tammy. Wat een straf…
11 november 2017
De eerste week Zambia is weer voorbij, helaas. Een week waarin ik vooral ben gaan kijken bij al mijn bekende projecten en in elk geval een leuk ding heb gedaan.
Zondag ben ik na drie vliegtuigen weer aangekomen in Livingstone, waar ik van het vliegveld gehaald werd door Tammy en Joe. Joe is een vrijwilliger die in 2015 ook vrijwilligerswerk heeft gedaan en nu terug kwam om het project van Tammy te zien. Natuurlijk wilde hij het Lilatohuis ook graag zien.
Van het vliegveld hebben we mijn spullen in Backpackers gedropt en zijn we vrijwel meteen doorgegaan naar Royal Livingstone voor een high tea. Nu eet ik vrijwel geen tarwe en gluten meer, dus ik heb een hamburger zonder broodje gegeten. Na de high tea ging Joe terug naar de stad om voetbal te kijken en ben ik met Tammy naar de zonsondergang blijven kijken. Al zo vaak gezien en het verveeld eigenlijk nooit.
Maandag ben ik met Tammy meegegaan naar haar pre-school, inmiddels de school bijna twee jaar open en zitten er bepaalde kinderen al twee jaar in de klas. Je kan nu echt zien dat ze dingen leren, ze kennen alle letters, alle cijfers, kunnen op tellen en aftrekken onder de tien en korte woordjes schrijven en lezen. Aangezien sommige kinderen nu 7 zijn staan sommige ouders nu voor de beslissing of ze hun kind nog een jaar bij Tammy laten, met 21 kinderen in de klas. Of dat ze hun kind naar een community school sturen, met waarschijnlijk meer dan 50 kinderen in de klas. Waarschijnlijk leren ze voorlopig bij Tammy meer, als dan de basis, van rekenen en lezen goed is, leren ze denk ik meer op de gewone school. Het was in elk geval erg leuk om alle kinderen en de staff van Tammy’s school weer te zien. Ook goed om te zien dat de kinderen hun tanden poetsen, dat was in mei een project van Judith, om de kinderen te leren tandenpoetsen. Dat doen ze dus nog steeds en ze vinden het ook leuk om te doen.
Dinsdag ben ik met Joe naar het Lilato-huis gegaan om het huis aan hem te laten zien en voor een gesprek met mijn aannemer. Om te kijken wat we de komende vier weken kunnen doen. Er zijn wat problemen om het huis aan te sluiten op de elektriciteit. Bob heeft elektriciteit nodig om de waterleiding aan te sluiten, er komt dan een grote watertank boven of naast het huis en kunnen de kinderen gewoon douchen en de wc doortrekken. Er is inmiddels een waterput, daar moet een elektrische pomp op aangesloten worden om het water eruit te pompen. De toegangshekken zijn ook geplaatst. Na het gesprek met Bob zijn Joe en ik teruggelopen naar de stad, via Linda Farm en Linda Communityschool. Dus meteen ook even bijgepraat met Cathy. Voor het kantoortje van Cathy zat dit keer een politieagent. Grade 7 moest hun “eindexamen” doen dus er waren geen andere kinderen, om de school zo stil mogelijk te houden. De politie zat erbij om te controleren of de examens niet werden gestolen, naar wat ik begreep wordt het examen niet overal op hetzelfde moment gemaakt. Dus daar moest goed op gecontroleerd worden.
Achteraf gezien was het de slechtste dag voor die wandeltocht, aangezien het rond de 40 graden was die dag. Dus flink verbrand in mijn gezicht en ’s avonds flinke hoofdpijn.
Woensdag weer mee met Tammy mee naar haar school met Joe. Tammy heeft de kinderen aangeleerd om tegen mijn Annie Bananie te zeggen. Nu kwam ik iets later omdat ik vanwege de hoofdpijn mijn wekker niet wilde zetten, dus toen ik uiteindelijk de school binnen kwam riepen alle kinderen “Annie Bananie, Annie Bananie”. En dan probeerde ik stil naar binnen te sluipen om de les niet te verstoren. Vanaf Tammy’s school werden Joe en ik opgehaald door een vriendin van Tammy, die werkt mee in het asiel in Livingstone waar ik ook graag even wilde kijken. Dit asiel zit vast aan een hotel, daar zijn we gaan lunchen. Op dit moment zitten er een stuk of 7 honden, die van de straat zijn geplukt. Geen straf voor mij dus om even te knuffelen.
Woensdagmiddag ben ik meegegaan naar het old people’s home om te kijken hoe het met mijn favoriete bejaarden gaat. Esther, met wie ik altijd memory speelde komt niet meer naar de gemeenschappelijke ruimte, dus die ben ik later op gaan zoeken. Ze vertelde me toen dat haar ogen achteruit gaan en ze de kaartjes niet meer goed kan zien. Dat helpt natuurlijk niet met memory spelen. Verder gaat het gelukkig wel goed met haar. Master Cheater was blij om me te zien, dus samen met de vrijwilligers hebben we zo ongeveer alle spelletjes gespeeld die we bij ons hadden. Was erg leuk om ze weer te zien.
Donderdag was de laatste dag van Joe, die wilde graag naar de neushoorns. Het kostte even tijd even tijd om het te regelen op de dag zelf. Dus ’s middags zijn we naar het nationale park gereden, hebben we een ranger opgepikt en zijn we doorgereden naar de neushoorns. Er zaten er 6 bij een grote open plek. 4 grotere en 2 baby’s. Een baby is begin dit jaar geboren, die lag met zijn moeder lekker in de zon. In het midden lag de grootste neushoorn, de leider van de groep en achterin lagen er ook nog 3, waaronder een baby van 2 jaar oud. In dit nationale park zitten 12 van de 13 overgebleven neushoorns in Zambia. Ze worden continu bewaakt door rangers om ze te beschermen tegen stropers. De ene andere neushoorn woont in een park bij Lusaka, ze zijn nu aan het kijken hoe ze die bij deze troep kunnen krijgen of een van deze dames naar hem kunnen brengen. Immers, een neushoorn alleen zal zich niet voortplanten.
Vrijdagochtend begon slecht met een hoop regen, ik zou om 12:00 uur meegaan naar het vliegveld om Joe weg te brengen maar wilde niet de hele ochtend rondhangen in Backpackers, terwijl het regende. Dus lekker met de vrijwilligers meegegaan naar hun project, Linda Farm. Degene die ik graag wilde spreken was wederom niet, dus niet al te lang gebleven en toen het droog was besloten terug te lopen naar de stad. Vanwege de tijd niet via Linda Community te gaan. Halverwege werd ik opgepikt door Cathy, de leraar van grade 7, de politieagent die de examens controleert en nog een aantal andere mensen in een busje. Of ik een lift naar de stad wilde, ja tuurlijk. Op mijn vraag wat zij gingen doen, kreeg ik als antwoord dat zij de examens van grade 7 gingen inleveren. Of ik mee wilde… Tuurlijk, elk nieuw avontuur is er een tenslotte.
Dus mee naar het ministerie van Edudation, een bureau in de stad. Waar de agent met een kluis het busje uitstapte en die naar een kantoortje bracht. In dat kantoortje lagen op een tafel allemaal pakketten papier die dicht getapet waren. Blijkbaar de examens van de dagen ervoor die keurig in een pakketjes lagen. Iedereen zocht alle exams bij elkaar van zijn/haar school, daarna moest alles in een doosje gestopt worden, in een bepaalde volgorde, en van alles in losse enveloppen. Leuk om dat proces ook eens te zien.
Vandaag is het zaterdag, straks ga ik met Tammy mee naar haar school voor haar women empowermentgroep. Hoewel ik waarschijnlijk meer bezig zal zijn met het knuffelen van de honden en Able, het zoontje van een van haar leraressen. En dan morgen, als het droog is lekker met Tammy bij het zwembad hangen.
04 november 2017
Eigenlijk gaat de tijd best snel, in juni teruggekomen van mijn Zambia reis met Judith en nu zit ik alweer op Schiphol te wachten tot ik naar Londen mag vliegen. Na Londen volgt natuurlijk Johannesburg en Livingstone. Waar ik morgenmiddag aan kom. Net uitgezwaaid door mijn twee mede-Zambia-gangers Greet en Judith, met een Savanna in de hand om te proosten op een mooi land 🙂
Vier weken gaat mijn trip dit keer duren, waarin ik verschillende oud-vrijwilligers terug ga zien die ook toevallig net nu in Zambia zijn. En als klap op de vuurpijl komen twee vaste donateurs van Lilato langs in Livingstone, als afsluiting van hun rondreis door Afrika. Zij komen helpen om ook een paar muren te schilderen en een aantal boompjes te planten.
Aangezien ik weer meer mee wil nemen dan ik mee kan nemen had ik wat problemen met mijn kilo’s handbagage. Helaas veranderen die regels bijna doorlopend 🙁
Gelukkig was Judith zo lief om mijn haar, lichtere, handbagagetas te lenen. Waarna ze met een knipoog zei, “het is eigenlijk niet eerlijk dat mijn tas nu de tweede keer naar Zambia gaat en ik niet….”
Nu eerst een dag vliegen…..