Maart 2020
27 maart 2020
Inmiddels vanuit Amsterdam een blog over mijn laatste dagen in Livingstone, op het moment dat ik eigenlijk in het vliegtuig terug had moeten zitten.
Vorige week was een hele rare week in een land waar corona nog erg ver van ons bed show was terwijl er in andere delen van de wereld allerlei maatregelen genomen worden om de ziekte tegen te gaan.
Aangezien er de hele week mensen jarig waren in Livingstone en er allerlei feestjes waren heb ik Tammy gevraagd om maandagavond alleen met mij en Chris te eten. Wij hadden namelijk een cadeau voor haar, een fotoboek met allemaal verhalen en foto’s van vrijwilligers en mensen in Livingstone die ze in de afgelopen zeven jaar in Zambia had ontmoet. Een cadeau als dit had ze totaal niet verwacht en ze was erg gelukkig mee.
Maandag besloot Chris om de woensdag erna te vertrekken, grenzen werden gesloten en steeds meer vluchten werden geannuleerd. De zekerheid om terug te kunnen vliegen op de dag van onze terugreis was er dus allang niet meer. Ik dacht toen nog dat het misschien niet zo heel erg zou zijn als ik vast zou komen te zitten in Livingstone, immers in Zuidelijk Afrika was op dat moment nog geen corona.
Dinsdag echter volgde de mededeling dat er corona in de omringende landen was geconstateerd. Na een app-gesprek met de moeder van mijn kattenoppas en mensen van mijn werk leek het me toen toch beter om naar huis te gaan. Ik wilde echter wel nog graag bij Tammy’s verjaardag zijn, dat was immers de hoofdreden om in deze periode te gaan. Gekeken naar vluchten en een vlucht geboekt voor vrijdag, via een totaal andere weg dan ik gekomen was. Want KLM was niet door heen te komen met omboeken.
Dinsdagavond was er een feest voor Tammy’s verjaardag, wat erg gezellig was. Woensdag was Tammy dan echt jarig, we zijn meegeweest naar haar school, mijn sponsorkindje Abel komt nu met open armen op me af rennen en roept “Ana Banana”, lekker knuffelen dus. De andere kinderen zijn bijna allemaal nieuw en ken ik een stuk minder.
Lekker bijgepraat met de staf van Tammy en de honden geknuffeld. Halverwege de middag hebben we Chris naar het vliegveld gebracht en hebben Tammy en ik genoten van onze geboekte massage. ’s Avonds zijn we lekker uit eten geweest.
Aangezien er in Zambia inmiddels ook allerlei maatregelen werden genomen, de scholen moeten dicht, als je een winkel in gaat moet je eerst je handen wassen, restaurants moeten dicht, gaat het toerisme en de mensen die in het toerisme werken hier erg onder leiden. Woensdagavond bij een vriend van Tammy nog een safari in het nationale park van Livingstone geboekt, om nog even te kijken bij de 8 overgebleven neushoorns. Het waren er altijd 13, maar 5 zijn er in de afgelopen 2 jaar overleden.
Donderdagochtend dus op safari, met een Nederlandse vrijwilliger die ook had geboekt. Was een erg gezellige ochtend. ’s Middags de laatste dingen voor Lilato geregeld, aangezien ik niet weet wanneer ik weer terug kan moest ik zorgen dat er genoeg geld zou zijn om Charles voor een jaar te betalen. African Impact is ook gesloten en zoveel mogelijk mensen gingen naar huis, het geld om Charles te betalen ligt nu bij Rachael, van Pure Skills. Zij zal ervoor zorgen dat Charles elke week betaald wordt. Daarna mijn tas ingepakt, niet helemaal, want er werden steeds meer vluchten geannuleerd. ’s Avonds met een groepje naar de zonsondergang gegaan en daarna bij een andere backpackers gaan barbecueën. Wat wel een mooie laatste avond was zo.
Vrijdagochtend bij het wakker worden had ik een mail dat mijn vlucht uit Livingstone was verschoven naar zondag. Aangezien de andere vluchten wel nog op vrijdag stonden had ik daar niet veel vertrouwen in. Na even balen, want ik wilde nu wel erg graag naar huis, een nieuwe vlucht geboekt. Twee vrijwilligers die er nog waren hadden toevallig dezelfde route geboekt, stiekem ineens wel een fijn idee, omdat we dan als we ergens zouden stranden niet alleen zouden zijn.
Inmiddels had Cathy uit mijn facebookberichten ook begrepen dat ik eerder weg zou gaan. Bij ons laatste gesprek had ze gezegd dat ze eerst een meeting zonder mij wilde met Social Wellfare en daarna met mij. Maar daar had ik niets meer van gehoord. Nu wilde ze me nog spreken voor ik weg zou gaan, met iemand van African Impact als bemiddelaar, want ze had wel door dat ik boos was.
De stelling voor mij bleef hetzelfde, ik wil pas door met praten en dergelijke als Lilato Zambia is opgericht, tot die tijd zie ik de noodzaak van praten niet in. Het huis is af, de afspraken zijn duidelijk dus het enige wat we nog nodig hebben is Lilato Zambia. Social Welfare probeert onder afspraken uit te komen en vindt dat wij als Lilato Nederland meer moeten betalen, zo ook voor de oprichting van Lilato Zambia. Dat heb ik nu niet gedaan, omdat we daar al twee keer voor betaald hebben en dan was er altijd iets waardoor het niet kon. Nu dus gezegd dat ze het volgens de afspraken zelf moeten regelen. Het project voor de straatkinderen was namelijk een lopend project zeven jaar geleden. De afspraak was dat Lilato Nederland alleen het huis zou bouwen, en misschien meer huizen, en Lilato Zambia met Social Welfare de rest zou regelen.
Was een raar gesprek, voelde niet echt fijn, zeker niet gezien de huidige omstandigheden.
Inmiddels ben ik in Livingstone wel op zoek naar andere partners om mee samen te werken. Zodat het huis niet voor niets gebouwd is.
Later weggaan gaf me wel nog de tijd om wat tijd door te brengen met mijn maatje van de vorige keer, die inmiddels een baan als vrijwillige coördinator had aangenomen bij African Impact. Hij was dinsdag aangekomen.
Vrijdagavond met hem, de twee vrijwilligers, nog een vrijwilligercoordinator, en de barman van Backpackers beerpong gespeeld, een keer gewonnen en een keer verloren. Daarna ging Backpackers dicht, dus we moesten het er even van nemen.
(Backpackers ging dicht vanwege allemaal annuleringen van reizigers, ik als vaste gast mocht echter wel blijven. Ze hebben met ook verzekerd dat als ik niet meer weg zou komen ik daar zou mogen blijven zolang als nodig was. Dat scheelde wel een hoop in de onrust om terug naar Nederland te komen.)
Zaterdag hebben we een beetje rondgehangen in Backpackers, naar de oude traditie na beerpong had ik hoofdpijn in de ochtend. Bij het rondje dat we rond hebben gelopen merkten we dat de houding van de locale bevolking veranderd was. Normaal rennen kinderen naar je toe en willen ze een high five, volwassenen willen graag een praatje met je aanknopen. Nu ontweken volwassenen ons en liepen kinderen met een grote boog om ons heen, terwijl ze corona, corona riepen. Niet leuk natuurlijk, van de andere kant zijn ze zich wel bewust van de problemen in de wereld op dit moment.
’s Avonds zijn we met z’n vijfen gaan eten bij Waterfront om toch nog een zonsondergang mee te maken. Was wel een mooie dit keer.
Zondag met het hetzelfde groepje gaan ontbijten bij Avani, om toch een beetje de rituelen erin te houden. Tammy was een weekend weg met vrienden, dus die was nu niet mee.
Na het ontbijt een rondje gereden, ook over de parkeerplaats van Royal Livingstone op zoek naar een aantal wilde dieren. Gelukkig kwamen we daar giraffen en impala’s tegen. Daarna door naar de Victoria Falls, ik geloof toch een van mijn favoriete attracties in Livingstone. In tegenstelling tot de vorige keer was de spray nu hoog en stond hij vol water. Het weer was bewolkt en volgens ons regende het ook. Helaas waren er geen regenbogen, maar wel heel veel spray, sorry voor de mensen die liever niet nat worden. Binnen een minuut doorweekt, gelukkig hielden de mensen met wie ik daar was er nog zo van. Op sommige plekken leek het water echt van alle kanten te komen. Helemaal geweldig. De waterval zelf was niet overal even goed te zien, aangezien de spray het zicht ontnam, dan wel omdat het water in je ogen kwam.
Na het rondje Vic Falls dan toch terug naar Backpackers om mijn tas in te pakken en richting vliegveld te gaan. Waar een rare sfeer hing, waarschijnlijk meer mensen die eerder hun vakantie hebben moeten afbreken. Daarbij houdt je toch ergens in je achterhoofd dat op dat moment nog steeds elk vlucht geannuleerd kan worden, of vliegvelden gesloten kunnen worden. Dan klinkt Nairobi-Londen-Amsterdam ineens heel lang vliegen.
Naderhand hoorden we ook dat de werknemers van het vliegveld van Nairobi een uur na ons vertrek zijn gaan staken, omdat ze geen risico meer wilden lopen. Twee dagen later gingen ze dicht.
Gelukkig is alles goed gegaan en zit ik nu weer thuis. Waar het vreemd rustig is zonder al die normaal overvliegende vliegtuigen. Volgende week weer werken, want ook het werk in de kinderopvang gaat gewoon door zodat andere belangrijke beroepen hun werk kunnen doen.
Inmiddels heeft Zambia 16 geregistreerde gevallen, naar wat ik begreep op dit moment alleen in de hoofdstad Lusaka, 8 uur rijden van Livingstone vandaan. Alle grenzen en het vliegverkeer is inmiddels gesloten. Laten we vooral hopen dat Zambia en alle andere kwetsbare landen in Afrika geen hele grote uitbraak krijgen,
16 maart 2020
Alweer bijna een week voorbij in Livingstone. Ondanks dat er hier geen corona is zijn we ook hier veel met corona bezig. Nu overal in Europa de grenzen sluiten is het nog maar de vraag of vrijwilligers al dan niet naar huis kunnen. Zelf vlieg ik over 11 dagen terug met KLM, die vandaag heeft aangegeven de komende twee maanden bijna alle vluchten te annuleren. Een hoop onduidelijkheid dus.
Vorige week waren er twee vrije dagen voor Zambia, maandag was er Women’s day en donderdag Child Day. Altijd redenen hier om met een parade door de stad te lopen en te feesten.
Dinsdag ben ik naar Cathy gegaan om te vragen hoe het gaat met de oprichting van Lilato Zambia. Zij hebben mij in oktober beloofd om als ik nu terug zou komen Lilato Zambia opgericht zou zijn. Dit is echter nog steeds niet gebeurd, want Social Welfare wil dat eerst het huis open gaat voordat ze Lilato Zambia oprichten. Ik wil dat niet want dan kunnen ze Lilato Nederland verantwoordelijk stellen voor alles kinderen in het huis en hun verzorger. Dat was niet de afspraak, daarvoor zou Lilato Zambia opgericht worden, zodat zij daar geld voor zouden inzamelen en wij eventueel vanuit Nederland zelf geld zouden kunnen sturen. Ik ben heel erg boos geworden en hoop dat ze tot inkeer gaan komen. Cathy heeft me gesmst dat zij nu eerst een meeting met Social Welfare wil zonder mij. Daarna willen ze nog een meeting met mij. Nu een week later heb ik nog niets gehoord.
Inmiddels ben ik aan het kijken naar alternatieven voor het huis, zodat er als het huis niet gebruikt gaat worden zoals we gepland hebben, het huis wel goed besteed gaat worden. Hiervoor houd ik jullie op de hoogte.
Verder heb ik deze week nog niet heel veel bijzonders gedaan, veel mensen gezien om bij te kletsen, langs gegaan bij de projecten waar ik normaal gesproken even langs ga en dingen voorbereid voor de verjaardag van Tammy die woensdag 50 wordt en natuurlijk lekker in het zonnetje gezeten.
10 maart 2020
Afgelopen zaterdag zat ik weer in het vliegtuig richting Zambia. Dit keer niet alleen maar met oud-vrijwilliger Chris, om drie weken naar Zambia te gaan. Dit omdat we allebei goede vrienden zijn van Tammy en die wordt volgende week 50, daar moeten we natuurlijk wel bij zijn. Omdat Chris altijd met KLM vliegt dit keer maar twee vluchten.
De week voor de vlucht was ik weer lekker verkouden, dus ik was een beetje bang dat ze me, in verband met corona het vliegtuig niet in zouden laten. Dat bleek niet zo’n groot probleem. Het verkouden zijn echter wel, ging ik met een piepstemmetje het vliegtuig in, eenmaal in de lucht had ik helemaal geen stem meer over en kom ik 11 uur geen woord zeggen. Gelukkig snapten de crewleden dat ik dingen typte op mijn mobiel en dat ze daarop konden reageren. Niet super ideaal, maar wel zo handig. Bij aankomst in Johannesburg moesten we allemaal blijven zitten, want er kwam eerst iemand langs die bij het hele (driekwart gevulde) vliegtuig de temperatuur kwam meten. We vroegen ons toen wel af wat ze zouden doen als er iemand op di vlucht verhoging zou hebben gehad…
De tweede vlucht ging ongeveer als de eerste, het was internationale vrouwendag, wat in Afrika vaak als feestdag wordt bestempeld. In deze vlucht hadden we een vrouwelijke piloot en de rest van de crew was man. Er waren ook bijna meer crewleden dan toeristen aan boord, dat was minder mooi, in elk geval voor de economie van Afrika.
Eenmaal in Livingstone moest weer onze temperatuur gemeten worden en mochten we het vliegtuig uit.
Tammy stond ons op te wachten met de chauffeur van Backpackers.
De rest van de dag dus iedereen begroeten, knuffelen en niets terug kunnen zeggen, want mijn stem was nog steeds deels weg. ’s Avonds was er een barbeque voor iemand van het African Impact team wat wel erg gezellig was.
Maandagochtend begonnen we met kijken naar de optocht voor Internationale Vrouwendag. Er trekt dan een stoet door de stad met allerlei organisaties die hun dames presenteren. De dames van het leger liepen strak in het gelid. De dames van een plaatselijk hotel dansten, zongen en sprongen rond. Erg leuk om te zien.
De rest van de dag bij ons favoriete zwembad gelegen en lekker ontspannen. Ik heb de hele dag aan iedereen gevraagd of er door de volle maan een lunar rainbow zou zijn bij de Falls. Uiteindelijk bleek dat zo te zijn en gingen we met een groepje heen.
De regenboog was niet heel fel, maar je zag toch wel duidelijk een regenboog boven de Falls. Daarna zijn we nog langs de waterval gelopen om de spray op te vangen.
Het was een mooie eerste dag.