weblog mei 2013
21 mei 2013
Het uiteindelijke doel van deze reis waren natuurlijk de straatkinderen. Maandagavond kwam Cathy naar de lodge om me gedag te zeggen. Ze nodigde me uit om dinsdag naar haar school te komen om het een en ander door te nemen. En om woensdag mee te lopen in een manifestatie voor familyday.
Dinsdag op school elkaar gesproken over wat we beide graag zouden willen, voor de straatkinderen dan. Hoe we dat voor ons zien. Het plan nu, van de organisatie waar ze mee werkt is om een huis te laten bouwen of opknappen waar 20 kinderen tijdelijk kunnen wonen. Hun doel is niet om de kinderen daar te houden maar om te kijken hoe ze de omstandigheden thuis zo kunnen maken dat het veilig en goed voor ze is. Sommige straatkinderen weten niet of ze nog familie hebben als hun ouders overleden zijn, anderen zijn alleen maar weggelopen omdat ze zich thuis niet veilig voelen.
Deze organisatie kijkt dan wat ze voor de kinderen doen. Je moet dan denken aan kinderen van tussen de 7 en 18 jaar.
Cathy kwam met het idee om het huis, en dus mijn stichting Lilato te noemen, dat is liefde in de plaatselijke taal. Leek mij een goed idee, Lilato, Linda, Livingstone. Linda is de wijk waar het gebouw moet komen.
Donderdag had ik dan een gesprek met die organisatie en Social Welfare (de Zambiaanse jeugdzorg), gelukkig had ik Tammy mee, want het begon dusdanig chaotisch dat ik er niets van snapte. Cathy wil alles regelen met de lokale instanties, social welfare, ministry of education, maar kreeg nu het verwijt dat ze achter hun rug om alles probeerde te regelen. Terwijl ze de week daarvoor nog allemaal hun medewerking hadden toegezegd. Later bleek dat deze vrouw altijd moeilijk doet, als ze denkt de grip op iets te verliezen. En ze was een beetje gepikeerd dat ik me niet eerder was komen voorstellen. Tsja, ik had lang genoeg van te voren aangegeven dat ik er alleen die week zou zijn.
Hier was ik al voor gewaarschuwd, de leef met de dag mentaliteit.
Nou ja, eind van het liedje, zij gaan me de informatie mailen. Cathy gaat er achter aan zitten dat dat ook gebeurd.
Ik werd wel meteen uitgenodigd om weer mee te gaan de straat op, zaterdag, mijn laatste avond. Dit keer niet alleen om de kinderen te observeren maar nu ook om contact met ze te leggen. Wederom ging Tammy mee.
Vlakbij een bekender plaatselijk restaurant vonden ze een jongen van 12 die wel met ons wilde praten. Hij leefde op straat omdat zijn zus van 15 niet goed voor hem zorgde. Bij het restaurant had hij nog kans op eten, wat gasten achterlieten. Tammy vroeg toen of we eten voor hem mochten kopen. Dat mocht, had hij eindelijk een goede maaltijd.
De sociaal werker die mee was vroeg toen of ik later deze week weer meeging, zodat we ook zijn vriendjes konden zien. Maar ja, ik zou zondag weer weg gaan. Dus vroeg hij of deze jongen ons meteen naar zijn vriendjes wilde brengen. Dat wilde hij wel.
Hij nam ons mee naar de plaatselijke markt, waar in een stalletje een jongen lag te slapen. Of eigenlijk achter het stalletje. Deze jongen was 15 en was koortsig, na wat navragen bleek dat zijn halve rug verbrand was, omdat een vriend die boos op hem was hem in het vuur had gegooid. Hoewel ik meteen terug wilde rennen naar onze lodge om hulp voor hem te halen konden we nu niets doen. Tammy gaat kijken of de medische vrijwilligers bij hem langs kunnen. Dat is dan in elk geval iets.
De sociaal werker verontschuldigde zich ook nog voor het gedrag van de vrouw in het gesprek donderdag. Hij was in elk geval erg blij met mijn plannen. Dat scheelde weer.
En gisteren na een reis van 30 uur weer thuisgekomen.
Volgend jaar weer!!!
19 mei 2013
Vanmorgen vroeg weer met de bus vertrokken vanuit Livingstone naar Lusaka, net iets over 0:00 uur vertrekt mijn vliegtuig en vlieg ik via Harare en Nairobi naar huis.
Helemaal geweldig om daar weer terug te zijn. Weer geweldige dingen gedaan en geweldige mensen ontmoet. Misschien was het een duur grapje voor een week, en lang reizen. Maar voor mij is het elke eurocent waard geweest.
De mooiste ervaring deze week was in het bejaardentehuis. Vorige keer had ik daar een apart contact met Joyce, een blinde vrouw. Die altijd tekent, ik plaagde haar toen altijd een beetje door ik haar tekeningen te tekenen. De laatste drie weken toen hadden we op die manier heel veel lol. Ik moest en zou haar terug zien, dus met een groepje andere vrijwilligers mee die kant op. Zodra ze mijn hand voelde op haar hand kreeg ik de mooiste tandeloze glimlach en bleef ze mijn naam noemen. Als ik ooit heb getwijfeld over dit tripje en wel of geen verschil maken met vrijwilligerswerk was dat hiermee meteen weg.
Daarnaast veel tijd doorgebracht met de directrice van de straatkinderen. Moeilijke dingen gehoord maar ook leuke dingen gedaan. Gewoon zelf de 40 minuten naar haar school lopen en elk kind kunnen knuffelen die Mzungu naar me roept. Is toch anders dan zwaaien vanuit de bus.
Een ochtend wilde een moeder haar kind van 13, aanmelden voor deze school. Hij bleek na een test niet te kunnen lezen, schrijven en rekenen. En zou dan dus in groep 1 moeten beginnen, hij was gelukkig vrij klein. Hij heeft jaren bij zijn vader gewoond, een alcoholist die hem had gekregen toen hij 18 was. Om te eten moest deze jongen elke dag 10 kilometer lopen naar zijn tante. En terug.
Uiteindelijk heeft zijn moeder die 12 was toen ze hem kreeg hem daar weggehaald om hem naar school te sturen. De directrice heeft al 55 kinderen in groep 1 en 309 op haar hele school. Maar zeg dan maar eens nee. Heeft ze overigens wel gedaan, er is gewoon geen ruimte meer.
In de weekenden met Tammy, die nu coördinator van de vrijwilligers is (vorige keer was ze nog vrijwilliger), lekker bij het zwembad van een luxe hotel gelegen. Lekker warm in het zonnetje. En een keer met haar en de lokale jongens van het volleyballen de vorige keer naar de waterval gegaan. Er viel nu echt veel water vanaf.
En natuurlijk drie avonden gevolleybald. Daar merkte ik wel dat het veel droger was. Het gras gaf niet meer mee. Niet heel fijn op blote voeten.
Maar goed, de lol was niet minder, de eerste dag met Tammy afgesproken dat de winnaar van die week een ontbijt op mijn laatste dag zou krijgen van de verliezer. De lokale jongens zaten in mijn team, dus dat was vrij snel gewonnen.
Mijn internettijd hier is bijna op. Als er op het vliegveld internet is ga ik verder, anders morgen. Over de straatkinderen, het doel van deze reis.
09 mei 2013
Ik zit nu weer op Schiphol om naar Lusaka te vliegen. Morgen neem ik vanuit daar de bus naar Livingstone. Om me 9 dagen te oriënteren op het opzetten van een stichting voor de straatkinderen aldaar.
Ik had een mooie tekst getypt, maar helaas lukt het me niet om die te posten. Als internet het daar weer toelaat houd ik jullie op de hoogte!
Enne, ik ben daar vrijdag, dus kijk niet raar op als het begint met leuke dingen doen Werken begint maandag…